Ναι, φυσικά κι έχουμε διακόπτες Legrand, αλλά ποιό είναι το αξιοπρόσεκτο : βλέπετε τον κάτω διακόπτη, που είναι "κουμπί"; Σε πολλά σπίτια λοιπόν υπήρχε τέτοια εγκατάσταση, που χτυπούσε ένα εσωτερικό κουδούνι, στο δωμάτιο "υπηρεσίας", και πατώντας το ερχόταν η υπηρέτρια ! O tempora, o mores...
Yπάρχει και μια ακόμα περίπτωση, να ήταν πρώην σπίτι γιατρού, και με αυτό το κουμπί να άνοιγε την εξώπορτα. Ασυνήθιστο, πάντως. Ακόμα και σήμερα, σπανίως βάζουμε διακόπτες-κουμπία.
Όλα τα υπόλοιπα δείχνουν όμορφα και τακτοποιημένα. Ειδικά αυτό το γραφείο που έχει από κάτω περιμετρικό ράφι, το έχω λατρέψει από τη μαμά μου...Τώρα βγάζουν γραφεία μηδενικής ομορφιάς, μινιμαλιστικά "Π" από πάγκους, χωρίς καν συρταριέρες ενώ τότε, αυτό το όμορφο σχέδιο ήταν προσιτό σε πολύ κόσμο, δεν ήταν ανάγκη να ψάξεις και να κάνεις ειδικές παραγγελίες.
Λίγο σαν γενικότερη διακοσμητική πρόταση τώρα, εγώ έχω ένα θέμα με τις βιβλιοθήκες χωρίς "πλάτη", όπου όλα ακουμπούν στον τοίχο. Πρώτον λερώνεται ο τοίχος, σχεδόν σημαδεύεται από το περίγραμμα των εκάστοτε αντικειμένων, και δεύτερον, απομειώνει την αξία μιας βιβλιοθήκης, την κάνει να φαίνεται σαν εταζέρα. Παρόλα αυτά, ίσως τη συγκεκριμένη, την αδικεί το ασπρόμαυρο της φωτογραφίας, γιατί βλέπω ότι ο μαραγκός έχει "παίξει" με τις περασιές και τα πλάτη των ραφιών.