Παλιές Ελληνικές ταινίες που σας έχουν συγκινήσει

[RIO]

Η δεύτερη ταινία είναι το "πυρετός στην άσφαλτο", με τον Φούντα.

 

[tzias57]

Η ταινία "Ένας νομοταγής πολίτης" για το ρεσιτάλ ερμηνείας του Σωτήρη Μουστάκα. Πάντα συγκινούμαι όταν την βλέπω.

 

[technikacosmos]

Οι παλιες καλες ελληνικες ταινιες ειναι ευτυχως παρα πολλες. Προσφερουν γελιο και διασκεδαση ακομα και στην εκατοστη προβολη τους, γιατι ειναι αυθεντικες και ευφυεις!
Υπαρχουν ομως δύο παλιες ελληνικες ταινιες που παντα με συγκινουν. Παρολο που τις εχω δει απειρες φορες, κλαιω παντα σε μια συγκεκριμενη στιγμη...και μη νομιζετε οτι ειμαι καμια κλαψιαρα - οι αντρες συναδελφοι μου παντα μου ελεγαν οτι θα ημουν ο,τι πρεπει για να ριχνω καμπανες στην "αναφορα της Παρασκευης" . Οι ταινιες ειναι:

- "Η καρδια του πατερα", με τους Μοδινο, Ντουζο, Σαπουντζακη, Καλογεροπουλου, Καϊλα, Σταρενιος κ.α.

- "Η καλπικη λιρα", με Μακρη, Διανελο, κ.α.

Την "Καρδια του πατερα" την βαζει συνηθως καποιο τοπικο Θεσσαλονικιωτικο καναλι και ειναι παναρχαιη ταινια. Ο Ντουζος ειναι φοιτητης νομικης στην Αθηνα και σπαταλαει σε ξενυχτια και γυναικες (Σαπουντζακη) τα χρηματα του πατερα του (Μοδινος), που εχει καφενειο στο νησι τους. Η Καλογεροπουλου ειναι η αρραβωνιαστικια στο νησι. Οταν τα χρεη εχουν φτασει στο απροχωτητο, ο τοκογλυφος (Δημος Σταρενιος) πηγαινει στο νησι να ζητησει τα χρηματα απο τον πατερα του, ο οποιος αναγκαζεται να του πουλησει το καφενειο του για να μην μπει ο γιος του φυλακη και γινεται αχθοφορος στο λιμανι. Ο γιος (Ντουζος) επιστρεφει στην Αθηνα, δουλευει γκαρσονι, ενω ταυτοχρονα περναει ολα τα μαθηματα που χρωσταει, παιρνει το διπλωμα του και γυριζει νικητης και τροπαιουχος στο νησι. Οταν τον αντικρυζει ο γεροπατερας και βλεπει στο διπλωμα του γιου γραμμενο το πατρωνυμο (Μηνά λενε τον πατερα), λεει οτι αυτο το κεφαλαιο "Μ" ειναι ο γεροπατερας...εεεεε, εκει ΠΑΝΤΑ με παιρνουν τα ζουμια Ο γιος πληρωνει τα χρεη, παιρνει πισω το μαγαζι, στο οποιο δεν πατουσε κανεις νησιωτης για εμπαργκο στον τοκογλυφο, τα ξαναφτιαχνει με την αρραβωνιαστικια του και ολοι ειναι ευτυχισμενοι :cheers:

Η "Καλπικη Λιρα" ειναι σαφως πιο γνωστη. Η ιστορια που με συγκινει ειναι αυτη με τον Ορεστη Μακρη. Ο Διανελος ειναι μπογιατζης και νοικιαζει ενα διαμερισμα με την γυναικα και την κορη του στη οικοδομη του κυριου Μαυριδη (Μακρη) που ειναι ο φοβος και ο τρομος ολων. Οταν το κοριτσακι δεν τρωει το φαγητο του, οι γονεις το φοβεριζουν οτι θα το φαει ο κυριος Μαυριδης, που τρωει ανθρωπους (μεταφορικα φυσικα, αλλα το κοριτσακι δεν το καταλαβαινει). Ο κυριος Μαυριδης παιρνει μυθικες διαστασεις στο μυαλο του κοριτσιου. Οταν ο Διανελος πεθαινει, η γυναικα και η κορη του δεν εχουν στον ηλιο μοιρα και καθυστερουν τα νοικια, ενω ο Μαυριδης τους πιεζει. Καθε φορα που τον βλεπει το κοριτσακι ουρλιαζει και τρεχει να κρυφτει! Ειναι Χριστουγεννα και η μικρουλα βρισκει την καλπικη λιρα στο δρομο. Η μητερα της που ειναι αρρωστη, νομιζει οτι εκαναν την τυχη τους, και στελνει την κορη της να εξαργυρωσει την λιρα. Κανεις ομως απο τους μαγαζατορες στη γειτονια δεν της δινουν χρηματα γιατι η λιρα ειναι καλπικη. Το κοριτσακι γυριζοντας βραδυ στο σπιτι συναντα τον κυριο Μαυριδη και ειναι ετοιμο να ουρλιαξει. Ο κυριος Μαυριδης το βλεπει φοβισμενο και κλαμμενο και προσπαθει να καταλαβει τι συμβαινει. Του δειχνει τοτε τη λιρα και καταλαβαινει. Η σκληρη καρδια του κυριου Μαυριδη μαλακωνει μπροστα στα κλαμματα του παιδιου, της δινει τα χρηματα για την καλπικη λιρα, της ζηταει να τον εχει πατερα της και η Dom παταει τα κλαμματα

Αντε, πρωινιατικα...θα τα μπηξω στο γραφειο. Ας φορεσω τα μαυρα γυαλια μου να μην με παρουν χαμπαρι οι γυρω

Μπράβο σου γλυκύτατη domniki για το post σου και για το θέμα που άνοιξες! Εγώ πιά, σαν fun του καλού ελληνικού σινεμά (παλιού και νέου), ψάχνομαι ανάμεσα σε....πααααρα πολλές ταινίες με τις οποίες έχω...καταβρέξει μαντήλια και μαξιλάρια (χαχαχαχα) και το κακό είναι οτι όποτε κι αν τις ξαναδώ, πάλι το ίδιο αποτέλεσμα έχω, παρά την όποια αυτοσυγκράτηση!

Πρώτη και καλύτερη η ΗΛΕΚΤΡΑ του Μιχάλη Κακογιάννη. Εκεί που με παρασύρει η συγκίνηση, δεν είναι άλλη απ τη σπαραχτική σκηνή του φόνου της μάνας Κλυταιμνήστρας απ τα παιδιά της Ηλέκτρα και Ορέστη. Εκεί, που η Ηλέκτρα με τον σπαρακτικό της μονόλογο, σου παίρνει τη ψυχή!

Δεύτερη, με πολύ μικρή, σχεδόν ανεπαίσθητη διαφορά, έρχεται η πρώτη και πλέον συγκινητική ταινία του Σταύρου Τσιώλη Ο Μικρός Δραπέτης.

Ταινιάρα! Η πρώτη ταινία που φτιάχτηκε για παιδιά και για μεγάλους με παιδική ψυχή! Και τί δεν έχει το φίλμ! Συγκίνηση, χιούμορ, δράση, περιπέτεια, παραμύθι. Ολα τα λεφτά δέ, είναι η τελευταία σκηνή, με τους μικρούς Αλέξη και Μαρία, τη στιγμή του αποχαιρετισμού! Μά τη Παναγία ρε παιδιά, τώρα που σκέφτομαι τη σκηνή αναμοχλεύοντας το νού μου, ανατριχιάζω! Τι παίξιμο αυτά τα παιδιά η Μαρία Παπαϊωάννου και ο Νίκος Οικονομίδης! Που δεν τα ξαναείδαμε ποτέ ξανά στο σινεμά!

Το στόρυ, αν δε το ξέρετε, μιλαει για ένα ένα δεκατριάχρονο αγόρι χωρισμένων γονιών, τον Αλέξη, που δραπετεύει από το ορφανοτροφείο και βρίσκει την αγάπη και τη στοργή στο σπίτι μιας μικρούλας, της Μαρίας, που δεν τον προδίδει αλλά μοιράζεται το μυστικό μόνο με τους φίλους της. Ο στόχος του Αλέξη είναι να βρεί τη μαμά του, που είναι χορεύτρια σε καμπαρέ, για να τον πάρει και πάλι κοντά της, μακρυα απ το απάνθρωπο ορφανοτροφείο που τον έκλεισε η γιαγιά του, όταν ο γιός της χώρισε με τη γυναικα του. Συμπαραστάτης του φυσικά η Μαρία, που τη συνεπαίρνουν οι ιστορίες του Αλέξη, καθώς και το πάθος του για τα γρήγορα αυτοκίνητα.

Απίστευτα πρωτοποριακή ταινία για την εποχή της, συμπεριλαμβανομένου και του γεγονότος της παντελούς ελλειψης παιδικών ταινιών στην εποχή εκείνη (1968), πράγμα που την καθιστά απίστευτα μοναδική! Ο Κώστας Καπνίσης γράφει μια φοβερή μουσική που σε διαπερνά, ενώ τα δυό τραγούδια του soundtrack που ερμηνεύει ο Γ. Πουλόπουλος σε στίχους Λ. Παπαδόπουλου, Το δάκρυ μας σταλιά-σταλιά και Κλείσαν οι δρόμοι με βροχή, έμειναν αθάνατα. Εδώ παραθέτω το πρώτο, σε αυθεντική εκτέλεση απο την ταινία, σε βιντεάκι του YouTube:

Αν δεν την έχετε δεί, γιατί είναι μια ταινία με τις λιγότερες προβολές στη τηλεόραση, ψαξτε την και αγοράστε την σε DVD ή σε VHS. Κυκλοφορούν και οι δύο βερσιόν.

Και η τρίτη κατά σειρά πιο συγκινητική ταινία, δεν είναι άλλη απο την Υπολοχαγός Νατάσσα! Ναί ρε παιδιά, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε! Στο σινεμά τη θυμάμαι αμυδρότατα (ήμουν δεν ήμουν 5 χρονών το 71 που προβλήθηκε), αλλά θυμάμαι πολύ καλά τον...σκοτωμό της ατέεεελειωτης ουράς έξω απ τον κινηματογράφο όταν πήγαμε να τη δούμε! Κι έβρεχε κιόλας και κρύοοοο! Ωρε μάνα!

Φώσκολος στα καλύτερά του, η Αλίκη στην all the best ερμηνεία της όλων των εποχών και μια ιστορία καθαρά...Φωσκολική που σε αρπάζει απ το πρώτο κιόλας λεπτό με την παρουσίαση της Αλίκης-Νατάσσας όταν επισκέπτεται το Νταχάου, τον τόπο του μαρτυρίου της. Η - όλα τα λεφτά - σκηνή, στο τέλος φυσικά, όταν συναντιέται με τον Ανθυπολοχαγό πλέον γιό της, σε ριμέικ της σκηνής που πρωτοσυνάντησε τον μεγάλο της έρωτα, τον πατέρα του γιού της, τον Ορέστη (καβάλα στο άλογο καλπάζοντας). Μόνο ενας Φώσκολος μπορούσε να κάνει μια τέτοια αντιπαραβολή και μόνο αυτός μπορούσε να τη δώσει με τον τρόπο που την έδωσε! Ε, αντε μετά να ... συμμαζέψεις τον ποταμό...δακρύων του κοσμάκη! Και εμού του ιδίου φυσικά! Εσπρωξε αφάνταστα και η απίθανη μουσική του Καπνίση τις δυνατές σκηνές, έ, πολύ θέλει?

Και μετά αναρωτιέται κανείς για τα δυσθεώρατα νούμερα που χτύπησε η ταινία (751.000 εισιτήρια σε 6 βδομάδες!!!!) Eίναι δυνατόν? Εδώ το ΒΒC την πρόβαλλε στο κανάλι του στην Αγγλία, δέκα χρόνια αργότερα (3 Σεπτ. 1981), σε επίσημη προβολή ώς δείγμα καλύτερης ελληνικής κινηματογραφίας! Κάτι ξέρουν οι Αγγλοσάξωνες, δε νομίζετε?

Τέλος πάντων, αν για κάποιο λόγο τις ψάχνετε και δεν τις βρίσκετε, κυκλοφορούν όλες απ τη Φίνος Φίλμ (είναι και οι τρείς παραγωγές δικές της). Για την ΗΛΕΚΤΡΑ δε, υπάρχει και η DVD έκδοσή της απο την συμπαραγωγό εταιρεία Metro-Goldwin Mayer, η οποία είχε και τα δικαιώματα διανομής για την Αμερικάνικη αγορά.

 

[Capamaroux]

Η τρίτη ταινία είναι τα Κόκκινα Τριαντάφυλλα http://akas.imdb.com/title/tt0135506/

Η τέταρτη μάλλον Η σκλάβα με την Ελένη Ερήμου http://akas.imdb.com/title/tt0258164/

 

[krios]

Ο μικρός δραπέτης (ήταν και η πρώτη φορά που ένιωσα συγκίνηση. Ήμουν περίπου τεσσάρων ετών ή πέντε). Και τώρα να τη δω πάλι θα κλάψω.

 

[zxcvbnm]

Μήπως ξέρει κανείς ποιά είναι η ταινία στην οποία (νομίζω) έπαιζε ο κούρκουλος και ήταν δημοσιογράφος ή συγγραφέας, και έχει μια χαρακτηριστική σκηνή όπου του σπάνε το χέρι με έναν εκσκαφέα ;

 

[Wally]

Ο μικρός δραπέτης (ήταν και η πρώτη φορά που ένιωσα συγκίνηση. Ήμουν περίπου τεσσάρων ετών ή πέντε). Και τώρα να τη δω πάλι θα κλάψω.

Και αν διαβασα καλα ειναι απο αυτες που τελικα δεν θα δωθουν απο τον "Τηλεθεατη".

Κριμα και ειχα μεγαλη περιεργεια να παρακολουθησω την συγκεκριμενη...

 

[tonytony]

Μήπως ξέρει κανείς ποιά είναι η ταινία στην οποία (νομίζω) έπαιζε ο κούρκουλος και ήταν δημοσιογράφος ή συγγραφέας, και έχει μια χαρακτηριστική σκηνή όπου του σπάνε το χέρι με έναν εκσκαφέα ;

Αναφέρεσαι στην ταινία "Η Ζούγκλα Των Πόλεων" του 1970 και της Φίνος Φιλμ και δεν είναι ο Νίκος Κούρκουλος αλλά ο Κώστας Πρέκας!

 

[tzias57]

Οι παλιες καλες ελληνικες ταινιες ειναι ευτυχως παρα πολλες. Προσφερουν γελιο και διασκεδαση ακομα και στην εκατοστη προβολη τους, γιατι ειναι αυθεντικες και ευφυεις!
Υπαρχουν ομως δύο παλιες ελληνικες ταινιες που παντα με συγκινουν. Παρολο που τις εχω δει απειρες φορες, κλαιω παντα σε μια συγκεκριμενη στιγμη...και μη νομιζετε οτι ειμαι καμια κλαψιαρα - οι αντρες συναδελφοι μου παντα μου ελεγαν οτι θα ημουν ο,τι πρεπει για να ριχνω καμπανες στην "αναφορα της Παρασκευης" . Οι ταινιες ειναι:

- "Η καρδια του πατερα", με τους Μοδινο, Ντουζο, Σαπουντζακη, Καλογεροπουλου, Καϊλα, Σταρενιος κ.α.

- "Η καλπικη λιρα", με Μακρη, Διανελο, κ.α.

Την "Καρδια του πατερα" την βαζει συνηθως καποιο τοπικο Θεσσαλονικιωτικο καναλι και ειναι παναρχαιη ταινια. Ο Ντουζος ειναι φοιτητης νομικης στην Αθηνα και σπαταλαει σε ξενυχτια και γυναικες (Σαπουντζακη) τα χρηματα του πατερα του (Μοδινος), που εχει καφενειο στο νησι τους. Η Καλογεροπουλου ειναι η αρραβωνιαστικια στο νησι. Οταν τα χρεη εχουν φτασει στο απροχωτητο, ο τοκογλυφος (Δημος Σταρενιος) πηγαινει στο νησι να ζητησει τα χρηματα απο τον πατερα του, ο οποιος αναγκαζεται να του πουλησει το καφενειο του για να μην μπει ο γιος του φυλακη και γινεται αχθοφορος στο λιμανι. Ο γιος (Ντουζος) επιστρεφει στην Αθηνα, δουλευει γκαρσονι, ενω ταυτοχρονα περναει ολα τα μαθηματα που χρωσταει, παιρνει το διπλωμα του και γυριζει νικητης και τροπαιουχος στο νησι. Οταν τον αντικρυζει ο γεροπατερας και βλεπει στο διπλωμα του γιου γραμμενο το πατρωνυμο (Μηνά λενε τον πατερα), λεει οτι αυτο το κεφαλαιο "Μ" ειναι ο γεροπατερας...εεεεε, εκει ΠΑΝΤΑ με παιρνουν τα ζουμια Ο γιος πληρωνει τα χρεη, παιρνει πισω το μαγαζι, στο οποιο δεν πατουσε κανεις νησιωτης για εμπαργκο στον τοκογλυφο, τα ξαναφτιαχνει με την αρραβωνιαστικια του και ολοι ειναι ευτυχισμενοι :cheers:

Η "Καλπικη Λιρα" ειναι σαφως πιο γνωστη. Η ιστορια που με συγκινει ειναι αυτη με τον Ορεστη Μακρη. Ο Διανελος ειναι μπογιατζης και νοικιαζει ενα διαμερισμα με την γυναικα και την κορη του στη οικοδομη του κυριου Μαυριδη (Μακρη) που ειναι ο φοβος και ο τρομος ολων. Οταν το κοριτσακι δεν τρωει το φαγητο του, οι γονεις το φοβεριζουν οτι θα το φαει ο κυριος Μαυριδης, που τρωει ανθρωπους (μεταφορικα φυσικα, αλλα το κοριτσακι δεν το καταλαβαινει). Ο κυριος Μαυριδης παιρνει μυθικες διαστασεις στο μυαλο του κοριτσιου. Οταν ο Διανελος πεθαινει, η γυναικα και η κορη του δεν εχουν στον ηλιο μοιρα και καθυστερουν τα νοικια, ενω ο Μαυριδης τους πιεζει. Καθε φορα που τον βλεπει το κοριτσακι ουρλιαζει και τρεχει να κρυφτει! Ειναι Χριστουγεννα και η μικρουλα βρισκει την καλπικη λιρα στο δρομο. Η μητερα της που ειναι αρρωστη, νομιζει οτι εκαναν την τυχη τους, και στελνει την κορη της να εξαργυρωσει την λιρα. Κανεις ομως απο τους μαγαζατορες στη γειτονια δεν της δινουν χρηματα γιατι η λιρα ειναι καλπικη. Το κοριτσακι γυριζοντας βραδυ στο σπιτι συναντα τον κυριο Μαυριδη και ειναι ετοιμο να ουρλιαξει. Ο κυριος Μαυριδης το βλεπει φοβισμενο και κλαμμενο και προσπαθει να καταλαβει τι συμβαινει. Του δειχνει τοτε τη λιρα και καταλαβαινει. Η σκληρη καρδια του κυριου Μαυριδη μαλακωνει μπροστα στα κλαμματα του παιδιου, της δινει τα χρηματα για την καλπικη λιρα, της ζηταει να τον εχει πατερα της και η Dom παταει τα κλαμματα

Αντε, πρωινιατικα...θα τα μπηξω στο γραφειο. Ας φορεσω τα μαυρα γυαλια μου να μην με παρουν χαμπαρι οι γυρω

Η ταινία που περιγράφεις έχει τίτλο "Ο Άσωτος" και είναι διασκευή της οπερέτας "η καρδιά του πατέρα". Η σκηνοθεσία είναι της Μαρίας Πλύτα και τον πατέρα υποδύεται ο Νίκος Μοσχονάς.

 

[Clemence]

λοιπόν, η πρώτη ταινία που μ΄έκανε να ρίξω μαύρο δάκρυ θα μείνει πιθανότατα άγνωστη μια που ήμουν πολύ μικρή για να θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο απ΄τη πλοκή. μάλλον είχε να κάνει με κάποιο παιδάκι που το άρπαζαν απ΄την οικογένειά του και κατέληγε στη ζητιανιά αλλά περισσότερα δε μπορώ να πω.

λίγο πιο μεγάλη κατατρόμαξα με τη ''Δούκισσα της Πλακεντίας'' (εκείνη της τρύπας του σταθμού ) που κράταγε τη νεκρή κόρη της στο παλάτι της μέχρι που κάηκε και παλάτι και κόρη και έμεινε να φυλάει τις στάχτες της ... μπρρρρ λέμε!

ενσυνείδητα έκλαψα πρώτη φορά στην ''Άγνωστο'', όπου η θεά Κυβέλη αναγκαζόταν απ΄τον κακιασμένο σύζυγο να εγκαταλείψει σπίτι και παιδί, έπεφτε στον αλκοολισμό και τελικά κατέληγε να κατηγορηθεί μέχρι για φόνο, όπου και ανέλαβε συνήγορος ο ίδιος της ο γιός, ένας νεώτατος κούκλος αλέκος αλεξανδράκης ... δε θυμάμαι πάντως η ταινία να είχε happy end

άλλο με άσχημη κατάληξη και γοερό κλάμα ήταν η ''Στεφανία'' με την κουκλάρα Ζωή Λάσκαρη που παίρνει τον κακό δρόμο και καταλήγει στο αναμορφωτήριο ... αυτό μάλλον με τρόμαξε περισσότερο αλλά τεσπα.

από τις πολεμικές, εκτός απ΄το νησί των γενναίων, έκλαψα πολύ σε εκείνη που ένας πατέρας υποχρεώθηκε απ΄τους γερμανούς να διαλέξει ποιος απ΄τους τρεις γιους του θα γλύτωνε το απόσπασμα (αν κάποιος μπορεί να μου πει ποια είναι, νομίζω πως κάπου το είχα βρει αλλά ...)

απ΄τις σχετικά νεώτερες, το προξενιό της άννας είναι που με συγκινεί βαθειά κάθε φορά που αντέχω να καθήσω να το δω. τρομερές ερμηνείες πραγματικά. και τελευταίο, εκείνο με τον κούρκουλο που κάπου εδώ στο φόρουμ με είχαν βοηθήσει να βρω άκρη αλλά και πάλι δε θυμάμαι, έχανε το παιδί του σε τροχαίο στο τέλος πάντως.

α, και να μή ξεχάσω την ΄΄ερωτική συμφωνία΄΄ με την καρέζη να υποδύεται δυο αδερφές (αλλά ο έρμος καζάκος ήταν μόνο ένας και δεν ήταν αρκετός) δεν ξέρω αν το έχετε πετύχει αλλά είναι τρομερά θλιμμένη ιστορία

 

[Ethaniel]

μαλλον η Καλπικη Λιρα... παντα νιωθω ενα κομπο οταν δινει ο κακουργος Βασιλης στη μικρη Φανιτσα λεφτα για την καλπικη λιρα

 

[tonytony]

από τις πολεμικές, εκτός απ΄το νησί των γενναίων, έκλαψα πολύ σε εκείνη που ένας πατέρας υποχρεώθηκε απ΄τους γερμανούς να διαλέξει ποιος απ΄τους τρεις γιους του θα γλύτωνε το απόσπασμα (αν κάποιος μπορεί να μου πει ποια είναι, νομίζω πως κάπου το είχα βρει αλλά ...)

Με Τη Λάμψη Στα Μάτια είναι η ταινία που λες , πατέρας ο Λαυρέντης Διανέλλος.

 

[Clemence]

από τις πολεμικές, εκτός απ΄το νησί των γενναίων, έκλαψα πολύ σε εκείνη που ένας πατέρας υποχρεώθηκε απ΄τους γερμανούς να διαλέξει ποιος απ΄τους τρεις γιους του θα γλύτωνε το απόσπασμα (αν κάποιος μπορεί να μου πει ποια είναι, νομίζω πως κάπου το είχα βρει αλλά ...)Με Τη Λάμψη Στα Μάτια είναι η ταινία που λες , πατέρας ο Λαυρέντης Διανέλλος.

ευχαριστώ!!!

και γνωρίζοντας ότι είμαι εκτός θέματος, προς τιμή της δεύτερης πατρίδας μου δίνω link μιας ταινίας που αντιμετωπίζει το ίδιο δίλημμα, μόνο που δυστυχώς πρόκειται για αληθινή ιστορία και όχι για σενάριο

http://www.imdb.com/title/tt0140529/

 

[retrofan]

έκλαψα πολύ σε εκείνη που ένας πατέρας υποχρεώθηκε απ΄τους γερμανούς να διαλέξει ποιος απ΄τους τρεις γιους του θα γλύτωνε το απόσπασμα (αν κάποιος μπορεί να μου πει ποια είναι, νομίζω πως κάπου το είχα βρει αλλά ...)

Όντως πολύ συγκινητική ταινία. Τίτλο δεν θυμάμαι, μόνο τους ηθοποιούς. Πατέρας ο Λαυρέντης Διανέλλος και οι τρεις γιοι ο Φούντας, ο Βλάχος και ο Φέρτης. Μ' άρεσε κι η σκηνοθεσία. Αρκετά "θεατρική". Σχεδόν όλη η ταινία εξελίσσεται στην αίθουσα του δημοτικού σχολείου του χωριού όπου έχουνε κλεισμένα τα τρία αδέλφια μέχρι ν' αποφασίσει ο πατέρας τους και εκεί γίνονται όλοι οι σπαρακτικοί διαλόγοι μεταξύ τους. "Φύγε εσύ που έχεις παιδιά". "Όχι εσύ που είσαι ο μικρότερος και δεν έχεις ζήσει τη ζωή σου" κλπ.

Για την Κάλπικη Λίρα θα συμφωνήσω κι εγώ αλλά περισσότερο για την τέταρτη ιστορία με τον Χορν και την Λαμπέτη. Η κατάληξη του μεγάλου έρωτα, χωρίς εξάρσεις, χωρίς δράματα κι η φωνή του Μυράτ όπως εξιστορεί τη ζωή τους μετά τον χωρισμό. Και το τελευταίο "σ' αγαπώ" πριν η Λαμπέτη τον αποχαιρετίσει με το "θα πρέπει να πηγαίνω Παύλο, με περιμένει ο άντρας μου και το παιδί μου". Ήρεμα σπαρακτικό ακριβώς γιατί είναι τόσο συχνό κι αληθινό.

Η πρώτη ταινία πάντως που μ' έκανε, όπως λέει κι clemence, να κλάψω ενσυνείδητα, ήταν το Αμαξάκι με τον Ορέστη Μακρή. Με σύντροφό του τον Αυλωνίτη, ο οποίος τελικά υποχωρεί στην εξέλιξη και γίνεται σοφέρ σ' αυτοκίνητο και τη σχέση του με την γριά αρχόντισσα, την οποία πηγαίνει κάθε μέρα να πάρει βόλτα και "συμμετέχει" στην ψευδαίσθηση του γεροντικού μυαλού της ότι ζούνε στην προηγούμενη εποχή. Η σκηνή του θανάτου της καθώς και αυτή που αναγκάζεται να συνοδέψει το άλογό του, που τραυματίστηκε από αυτοκίνητο, να το σκοτώσουν και μετά καταλήγει άρρωστος μικροπωλητής με μοναδική συντροφιά την "παρατημένη" από τον γιο του Αντιγόνη Βαλάκου ...

Τα Χαμένα Όνειρα με τον Παπαμιχαήλ και την Βαλάκου ("προσωρινώς", "κι εγώ προσωρινώς", "φοβάμαι ... πώς να στο πω; ... ότι θα μας φάνε ..." "... οι κουβαρίστρες ...).

Και μία που δεν θυμάμαι καθόλου τον τίτλο της. Με τον Γεωργίτση μαθητή από την επαρχία, φτωχό, που πηγαίνει στην Αθήνα να σπουδάσει αφήνοντας πίσω την κοπέλα του. Ποια παίζει την κοπέλα δεν έχω ιδέα. Θυμάμαι ακόμα την Αρβανίτη στον ρόλο μιας προοδευτικής καθηγήτριας που συμβουλεύει τα δύο παιδιά και προσπαθεί να τα ενθαρρύνει στα σχέδιά τους. Που όλα τα σχέδια ναυαγούν λόγω κοινωνικών αδικιών (νομίζω ότι είχε καλυμμένα αλλά σαφή αριστερά μηνύματα η ταινία) μια κι ο νεαρός δεν μπορεί να παρακολουθήσει το πανεπιστήμιο γιατί πρέπει να δουλέψει παράλληλα και χάνει τη χρονιά του, αρρωσταίνει στην Αθήνα και τον διώχνουν κι από τη δουλειά, την κοπέλα τη ζητάει σε γάμο ένας εύπορος, αντιπαθητικός μεσήλικας και πέφτουν όλοι πάνω της για να ξελασπώσει την οικογένεια από την ανέχεια (θυμάμαι το σοκ μου στη σκηνή της "πρώτης νύχτας" μ' αυτόν να αγκομαχάει πάνω της και την κοπέλα να έχει κλειστά τα μάτια) και στο τέλος εκείνη παραμένει σαν αυτόματο στη συζυγική ζωή γιατί μένει κι έγκυος και ο Γεωργίτσης φεύγει μετανάστης στη Γερμανία

 

[tzias57]

Όντως πολύ συγκινητική ταινία. Τίτλο δεν θυμάμαι, μόνο τους ηθοποιούς. Πατέρας ο Λαυρέντης Διανέλλος και οι τρεις γιοι ο Φούντας, ο Βλάχος και ο Φέρτης. Μ' άρεσε κι η σκηνοθεσία. Αρκετά "θεατρική". Σχεδόν όλη η ταινία εξελίσσεται στην αίθουσα του δημοτικού σχολείου του χωριού όπου έχουνε κλεισμένα τα τρία αδέλφια μέχρι ν' αποφασίσει ο πατέρας τους και εκεί γίνονται όλοι οι σπαρακτικοί διαλόγοι μεταξύ τους. "Φύγε εσύ που έχεις παιδιά". "Όχι εσύ που είσαι ο μικρότερος και δεν έχεις ζήσει τη ζωή σου" κλπ.
Για την Κάλπικη Λίρα θα συμφωνήσω κι εγώ αλλά περισσότερο για την τέταρτη ιστορία με τον Χορν και την Λαμπέτη. Η κατάληξη του μεγάλου έρωτα, χωρίς εξάρσεις, χωρίς δράματα κι η φωνή του Μυράτ όπως εξιστορεί τη ζωή τους μετά τον χωρισμό. Και το τελευταίο "σ' αγαπώ" πριν η Λαμπέτη τον αποχαιρετίσει με το "θα πρέπει να πηγαίνω Παύλο, με περιμένει ο άντρας μου και το παιδί μου". Ήρεμα σπαρακτικό ακριβώς γιατί είναι τόσο συχνό κι αληθινό.

Η πρώτη ταινία πάντως που μ' έκανε, όπως λέει κι clemence, να κλάψω ενσυνείδητα, ήταν το Αμαξάκι με τον Ορέστη Μακρή. Με σύντροφό του τον Αυλωνίτη, ο οποίος τελικά υποχωρεί στην εξέλιξη και γίνεται σοφέρ σ' αυτοκίνητο και τη σχέση του με την γριά αρχόντισσα, την οποία πηγαίνει κάθε μέρα να πάρει βόλτα και "συμμετέχει" στην ψευδαίσθηση του γεροντικού μυαλού της ότι ζούνε στην προηγούμενη εποχή. Η σκηνή του θανάτου της καθώς και αυτή που αναγκάζεται να συνοδέψει το άλογό του, που τραυματίστηκε από αυτοκίνητο, να το σκοτώσουν και μετά καταλήγει άρρωστος μικροπωλητής με μοναδική συντροφιά την "παρατημένη" από τον γιο του Αντιγόνη Βαλάκου ...

Τα Χαμένα Όνειρα με τον Παπαμιχαήλ και την Βαλάκου ("προσωρινώς", "κι εγώ προσωρινώς", "φοβάμαι ... πώς να στο πω; ... ότι θα μας φάνε ..." "... οι κουβαρίστρες ...).

Και μία που δεν θυμάμαι καθόλου τον τίτλο της. Με τον Γεωργίτση μαθητή από την επαρχία, φτωχό, που πηγαίνει στην Αθήνα να σπουδάσει αφήνοντας πίσω την κοπέλα του. Ποια παίζει την κοπέλα δεν έχω ιδέα. Θυμάμαι ακόμα την Αρβανίτη στον ρόλο μιας προοδευτικής καθηγήτριας που συμβουλεύει τα δύο παιδιά και προσπαθεί να τα ενθαρρύνει στα σχέδιά τους. Που όλα τα σχέδια ναυαγούν λόγω κοινωνικών αδικιών (νομίζω ότι είχε καλυμμένα αλλά σαφή αριστερά μηνύματα η ταινία) μια κι ο νεαρός δεν μπορεί να παρακολουθήσει το πανεπιστήμιο γιατί πρέπει να δουλέψει παράλληλα και χάνει τη χρονιά του, αρρωσταίνει στην Αθήνα και τον διώχνουν κι από τη δουλειά, την κοπέλα τη ζητάει σε γάμο ένας εύπορος, αντιπαθητικός μεσήλικας και πέφτουν όλοι πάνω της για να ξελασπώσει την οικογένεια από την ανέχεια (θυμάμαι το σοκ μου στη σκηνή της "πρώτης νύχτας" μ' αυτόν να αγκομαχάει πάνω της και την κοπέλα να έχει κλειστά τα μάτια) και στο τέλος εκείνη παραμένει σαν αυτόματο στη συζυγική ζωή γιατί μένει κι έγκυος και ο Γεωργίτσης φεύγει μετανάστης στη Γερμανία

Η ταινία με τον Γεωργίτση στην οποία αναφέρεσαι έχει τίτλο "Οι νέοι θέλουν να ζήσουν". Είναι του 1965. Η μουσική είναι του Μίκη Θεοδωράκη.

 

[candy]

Η ταινία "Κόκκινα Φανάρια" και συγκεκριμένα η ταλαιπωρημένη φιγούρα της Ηρώ Κυριακάκης στον ρόλο της καθαρίστριας Κατερίνας και η ατάκα:"Όμορφη δεν είναι η ζωή Κατερίνα;Καλή είναι..." μου φέρνει απίστευτη θλίψη...

http://www.youtube.com/watch?v=C8ptDytBqy8

 

[retrofan]

Η ταινία με τον Γεωργίτση στην οποία αναφέρεσαι έχει τίτλο "Οι νέοι θέλουν να ζήσουν". Είναι του 1965. Η μουσική είναι του Μίκη Θεοδωράκη.

Ευχαριστώ για την πληροφορία. Το έψαξα μετά το ποστ σου. Μουσική Θεοδωράκη και σκηνοθεσία Τζίμα ... Δεν είχα ιδέα ότι ήταν τόσο φιλόδοξη κι αξιόλογη παραγωγή.

 

[amerikanos]

Αν και έχω πολλές ελληνικές ταινίες στην κατοχή μου θα έλεγα χωρίς να θέλω να θίξω

άλλες ότι η ταινία ''ΣΑΠΙΛΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ 1967 του Κώστα

Καραγιάννη'' ήταν από αυτές που μου έμειναν στην μνήμη.

 

[serano915]

@technikacosmos συμφωνώ απόλυτα για την Υπολοχαγό Νατάσσα! Αν και η Βουγιουκλάκη γενικά δεν είναι από τις αγαπημένες μου (προτιμώ την Καρέζη ) η "Υπολοχαγός Νατάσσα" είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες!!! Όσες φορές και να τη δω, κάθε φορά πλαντάζω και σημειωτέον, δεν κλαίω εύκολα με ταινίες...

Μια άλλη ταινία που με κάνει να παίρνω αγκαλιά τα χαρτομάντιλα είναι το "17 σφαίρες για έναν άγγελο"... Η ταινία με τη Μαίρη Βιδάλη και τον Φούντα που παρουσιάζει την αληθινή ιστορία της Ηρούς Κωνσταντοπούλου.

Στις 5 του Σεπτέμβρη 1944 εκτελέστηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής η ηρωίδα Ηρώ Κωνσταντοπούλου. Είχε γεννηθεί από Σπαρτιάτες γονείς στις 16 Ιουλίου 1927 και ζούσε στην Αθήνα. ʼΗταν μαθήτρια Γυμνασίου και οργανωμένη στην ΕΠΟΝ, όπου είχε αναπτύξει έντονη απελευθερωτική δράση, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Μιλούσε τέσσερις γλώσσες και,όταν τη βασάνιζαν οι χιτλερικοί στην οδό Μέρλιν, τους μαστίγωνε στη γλώσσα τους.


Τη συνέλαβαν για δεύτερη φορά στις 31 Ιούλη 1944.Εκείνη τη μέρα είχε τελειώσει τις απολυτήριες εξετάσεις του Γυμνασίου. Επί τέσσερα μερόνυχτα τη βασάνιζαν να μαρτυρήσει τους συνεργάτες της. Αλλά ούτε τα βασανιστήρια ούτε οι δελεαστικές προτάσεις που τις έκαναν απέδωσαν.


Στις 5 του Σεπτέμβρη του 1944 μαζί με άλλους πατριώτες οδηγήθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.


(Ιστορία της Αντίστασης 1941-1944,τ.4,σελ.1443)

Και αυτή η ταινία είναι σε σενάριο του Ν. Φώσκολου. Κάθε φορά που τη βλέπω είμαι επηρρεασμένη από το ότι είναι αληθινή ιστορία.... Ίσως γι'αυτό στον τέλος δεν μπορώ να συγκρατηθώ...

 

[dpol]

α, και να μή ξεχάσω την ΄΄ερωτική συμφωνία΄΄ με την καρέζη να υποδύεται δυο αδερφές (αλλά ο έρμος καζάκος ήταν μόνο ένας και δεν ήταν αρκετός) δεν ξέρω αν το έχετε πετύχει αλλά είναι τρομερά θλιμμένη ιστορία

Η Καρέζη παίζει το ρόλο 2 διδύμων όμοιων στην εμφάνιση αλλά διαφορετικών στον χαρακτήρα που ερωτεύονται τον ίδιο άντρα (Καζάκος).

Η ποιό καλή τον παντρεύεται, κάνουν παιδί και φεύγουν μακρυά, η άλλη μένει στο νησί(ναί, υπάρχει και νησί).

Επιστρέφουν οικογενειακώς μετά από χρόνια αλλά σε μία βόλτα με τη βάρκα οι 2 αδερφές πέφτουν σε μπουρίνι και η καλή πνίγεται.

Ο πατέρας τότε κάνει συμφωνία με την άλλη αδερφή να παίξει το ρόλο της νεκρής μάνας για το παιδί.

Δεν θυμάμαι ακριβώς την συνέχεια αλλά είναι όντως πολύ θλιμμένη ιστορία με όχι καλό τέλος αν δεν κάνω απατώμαι...