Πειράγματα στο σχολείο/Νταήδες.

[joe]

Φίλε Rakeesh αν περιμένεις να βγάλεις συμπέρασμα από το προφίλ κάποιου στο facebook, έχασες!!!!!
Ειδικά από κάποιους που ανεβάζουν φωτογραφίες του εαυτού τους ακόμα και όταν κάνουν πιπί τους!!!!!!

Τα χαμόγελα, δυστυχώς, είναι στη πλειοψηφία κατασκευασμένα........

Συμφωνώ με τα λεγόμενά σου, απλά η άποψή μου περί ζωής,, δουλειάς, ελευθερίας, Θεών και Δαιμόνων δεν έχει κανένα κοινό με αυτό που η κοινωνία σήμερα θεωρεί " προφίλ επιτυχίας ". Στο μήνα πάνω θα πάθαινα κατάθλιψη αν επιχειρούσα να αντιγράψω ένα τέτοιο προφίλ......

Ρε συ Pooky εσυ ακολουθεις το μοντελο ζωης που σου ταιριαζει και καλα κανεις. Οταν ομως κρινεις τους αλλους σαν αποτυχημενους επειδη εχουν ενα μοντελο ζωης που δεν συμφωνεις πεφτεις στην ιδα λουμπα και γινεσαι ιδιος με αυτους που πιθανα να σε κρινουν. Ο καθενας την βρισκει οπως θελει. Και εμενα πολλοι φιλοι μου γουσταρουν μπουζουκια και καμια φορα παω και εγω μαζι τους για την παρεα παροτι μουσικα δεν με ενδιαφερουν καθολου. Παραλληλα ομως τρεχω και σε συναυλιες με την ιδια μανια οπως οταν ημουν 16 και περισσοτερη γιατι τωρα πια και τα λεφτα για εισιτηρια εχω και μεταφορικο μεσον. Τι να κανουμε, τρωμε απ ολα να μην παθουμε σκορβουτο, αν κλειστουμε σε ενα πυργο και εξαπολυουμε αφορισμους καποια μερα θα βγουμε εξω γεροι και θα πουμε ''μαλακια αυτο δεν το εκανα''. Τουλαχιστον αυτη την λογικη εχω εγω. Δεν θα ηθελα να μετανιωσω και οτι μουρλιες εχω κανει (και ερωτες στην μεση) απο εκει ορμωμενος τις εχω κανει.

 

[Alucard]

Είχαμε κι εμείς νταήδες στο σχολείο.

Παιδάκια που έκλεβαν, έβριζαν, χτυπούσαν κλπ.

Τι περίεργο, ο ένας κατέληξε πρεζάκιας (δεν ξέρω πλέον αν ψόφησε).

2 άλλοι που έκλεβαν μαθητές, τους έδειρε ένας ο οποίος δεν είχε τη φήμη του πιο mentally stable παιδιού. Τον χειροκρότησε πάντως όλο το σχολείο έπειτα.

Επίσης θυμάμαι και τη «μούρη» του σχολείου όπου πριν λίγο καιρό τον πέτυχα με ένα παπάκι στο δρόμο να κουβαλάει κάτι καφάσια στο πίσω μέρος της μηχανής του. Βέβαια καμιά δουλειά δεν είναι μεγάλη ντροπή (ντροπή είναι να το παίζεις μεγάλος και τρανός και στο τέλος να…).

Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο κάτι τέτοιο, αλλά μοιάζει με κοινωνικό αποτέλεσμα (και ίσως κανόνα).

Αυτοί οι οποίοι δεν κατάφεραν τότε να εναρμονιστούν με το σύνολο αλλά προσπάθησαν να επιβληθούν με τον εκφοβισμό, σήμερα συνέχισαν την πορεία τους κι έγιναν οι περισσότεροι απόβλητοι.

Αυτοί οι οποίοι ήταν απείθαρχοι και δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον για τα μαθήματα αλλά μόνο για κοινωνική επίδειξη σε κοπέλες και φίλους, είναι λογικό το ότι κατέληξαν σήμερα να είναι οι «βασιλικοί χειρονάκτες».

Τέλος, την «αξία» κάθε ατόμου την έδιναν όπως πάντα οι υποτακτικοί του σχολείου και μόνον αυτοί. Το αστείο είναι πως σήμερα οι μούρες παραμένουν τέτοιοι (αυτοί που είναι πρώτοι στα μπουζουκτσίδικα και στα λαϊκοparties), ενώ και οι υποτακτικοί τους παρέμειναν γλύφτες (άλλων ανθρώπων πλέον).

Δυστυχώς ή ευτυχώς ο άνθρωπος δεν αλλάζει εύκολα.

 

[pooky(1)]

Φίλε Joe, δεν θα διαφωνίσω με τα λεγόμενά σου. Απλά, προσωπικά, ό,τι δεν με ενδιαφέρει δεν το δοκιμάζω. Δεν θεωρώ ότι θα πάω στο μέγαρο να δω κλασσική μουσική απλά για την εμπειρία. Δεν με ενδιαφέρει αν χάσω το χρόνο μου με πράγματα που θεωρώ ηλιθιότητες, στο όνομα καμιάς παρέας, εδώ που τα λέμε δεν με ενδιαφέρουν και πολύ οι παρέες.....

Βέβαια, στην ηλικία που βρίσκομαι σήμερα, κάποια συμπεράσματα έρχονται γιατί κάποτε στο παρελθόν βρέθηκα να ζω μια ζωή που δεν ήθελα, χωρίς να έχω τη δυνατότητα ή το σθένος να αλλάξω πολλά πράγματα.

Στο παράδειγμά σου για τα μπουζούκια, μπορώ να σου πω ότι έχω περάσει άπειρες νύχτες σε σκυλάδικα. Ένα σκυλάδικο είχαμε και πριν 12 χρόνια, αυτό μας ξελάσπωσε και μου πρόσφερε δυνατότητα να ζω όπως εγώ θέλω σήμερα. Εκεί μέσα έχω δει ποζεράδες που δεν είχαν να φάνε, αλλά το ακριβό κάρο το είχαν παρκαρισμένο απόξω. Εκεί μέσα έχω συναντήσει κάθε καρυδιάς καρύδι, με αποτέλεσμα να μη γουστάρω και πολλές παρέες σήμερα, ούτε να μετέχω στις κλασσικές "κοινωνικές υποχρεώσεις" της μάζας.

Βέβαια είναι όλα στάση ζωής, δεκτά όλα από όλους. Παραθέτω απλά τη προσωπική μου γνώμη.

Alucard έχεις δίκιο. Είναι κοινωνικό μοτίβο, εξελικτική πορεία αν θες.

Στα παραπάνω κολλάνε και οι νταήδες του σχολείου. Εγώ, ο Joe, o Alucrad και ο οποιοσδήποτε άλλος, θέλαμε να έχουμε μια στάση ζωής, σαν παιδιά στο σχολείο. Με τι δικαίωμα ερχόταν ο κάθε χαμένος να μας κοροϊδέψει τότε και σώνει και καλά να κάνει τον έξυπνο εις βάρος μας; Και άντε το νταή τον καταλάβαινες, αυτό που με τσάντιζε και τα έσπαγα όλα, ήταν τα κουτσαβάκια, οι γλύφτες που έρχονταν από πίσω σαν τα σκυλιά μπας και το αφεντικό τους πετάξει κανά κόκκαλο.

Είναι δυνατόν αυτά τα άτομα να τα συναντήσεις σήμερα και να μη τους πατήσεις χλέπα στη μάπα, ειδικά αν αρχίσουν να στο παίζουν και παγόνια;

 

[joe]

Φίλε Joe, δεν θα διαφωνίσω με τα λεγόμενά σου. Απλά, προσωπικά, ό,τι δεν με ενδιαφέρει δεν το δοκιμάζω. Δεν θεωρώ ότι θα πάω στο μέγαρο να δω κλασσική μουσική απλά για την εμπειρία. Δεν με ενδιαφέρει αν χάσω το χρόνο μου με πράγματα που θεωρώ ηλιθιότητες, στο όνομα καμιάς παρέας, εδώ που τα λέμε δεν με ενδιαφέρουν και πολύ οι παρέες.....
Βέβαια, στην ηλικία που βρίσκομαι σήμερα, κάποια συμπεράσματα έρχονται γιατί κάποτε στο παρελθόν βρέθηκα να ζω μια ζωή που δεν ήθελα, χωρίς να έχω τη δυνατότητα ή το σθένος να αλλάξω πολλά πράγματα.

Στο παράδειγμά σου για τα μπουζούκια, μπορώ να σου πω ότι έχω περάσει άπειρες νύχτες σε σκυλάδικα. Ένα σκυλάδικο είχαμε και πριν 12 χρόνια, αυτό μας ξελάσπωσε και μου πρόσφερε δυνατότητα να ζω όπως εγώ θέλω σήμερα. Εκεί μέσα έχω δει ποζεράδες που δεν είχαν να φάνε, αλλά το ακριβό κάρο το είχαν παρκαρισμένο απόξω. Εκεί μέσα έχω συναντήσει κάθε καρυδιάς καρύδι, με αποτέλεσμα να μη γουστάρω και πολλές παρέες σήμερα, ούτε να μετέχω στις κλασσικές "κοινωνικές υποχρεώσεις" της μάζας.

Βέβαια είναι όλα στάση ζωής, δεκτά όλα από όλους. Παραθέτω απλά τη προσωπική μου γνώμη.

Alucard έχεις δίκιο. Είναι κοινωνικό μοτίβο, εξελικτική πορεία αν θες.

Στα παραπάνω κολλάνε και οι νταήδες του σχολείου. Εγώ, ο Joe, o Alucrad και ο οποιοσδήποτε άλλος, θέλαμε να έχουμε μια στάση ζωής, σαν παιδιά στο σχολείο. Με τι δικαίωμα ερχόταν ο κάθε χαμένος να μας κοροϊδέψει τότε και σώνει και καλά να κάνει τον έξυπνο εις βάρος μας; Και άντε το νταή τον καταλάβαινες, αυτό που με τσάντιζε και τα έσπαγα όλα, ήταν τα κουτσαβάκια, οι γλύφτες που έρχονταν από πίσω σαν τα σκυλιά μπας και το αφεντικό τους πετάξει κανά κόκκαλο.

Είναι δυνατόν αυτά τα άτομα να τα συναντήσεις σήμερα και να μη τους πατήσεις χλέπα στη μάπα, ειδικά αν αρχίσουν να στο παίζουν και παγόνια;

Aυτο που λεω ειναι οτι μπορεις να εχεις την σταση ζωης σου, χωρις να σημαινει οτι οι αλλοι ειναι ''λιγοτεροι'' επειδη εχουν μια αλλη σταση. Αν καποιος σου εκανε τον εξυπνο στο σχολειο, αυτο συνεβαινε γιατι εσυ του το επετρεψες. Εχω μια προσωπικη θεωρεια που λεει οτι μονο για το 20% κακων που μας συμβαινουν δεν ειμαστε υπευθυνοι εμεις. Την σχηματισα παρατηρωντας τους ανθρωπους γυρω μου αλλα και εμενα φυσικα. Ξερεις ποσοι κλαιγονται οτι τους καταπιεζει το αφεντικο τους χωρις να τολμησουν ποτε να φερουν αντιρρηση και να ζητησουν τα αυτονοητα δικαιωματα τους? Οταν ο αλλος βλεπει προσφορο εδαφος θα κανει τα δικα του και ας μην ειναι νταης, ας ειναι ο μεγαλυτερος κεφτες του κοσμου. Δυστυχως ετσι ειναι τα πραγματα στην ζουγκλα μας.

Οταν ημουν στο σχολειο επειδη ημουν αρκετα γεροδεμενος παντα και στο μεσο και ανω ορρο υψους, δεν μου κολλαγαν. Μονο δυο φορες ειχαν γινει περιστατικα σχετικα με νταηδες.

1 Ενας μαγκακος προσπαθησε να με πειραξει με λογια (ειχα καπελακι τοτε αφηνοντας μαλλι, το πιο πακετο σταδιο) και εγω τον ταπωσα τοσο που γυρισε εις βαρος του και γελαγε μεχρι και η παρεα του. Τοτε ηρθε για τα ρεστα. Πηγε να με σπρωξει (πισω μου ηταν καγκελα), εγω του επιασα το χερι τον γυρισα και τον κολλησα με δυναμη στα καγκελα. Ενω ημουν ετοιμος να του τις χωσω κρατηθηκα γιατι καταλαβα πως δεν θα τελειωνε εκει, θα ερχοταν ξανα με παρεα και καθε μερα θα επρεπε να πλακωνομαι. Τον κρατησα ακινητοποιημενο και τον ζουληξα στα καγκελα με ολη μου την δυναμη. Αυτος μου εριξε μια μπουνια στο στομαχι αλλα απο το σφιξιμο ουτε που την καταλαβα και τον πιεσα παραπανω. Τοτε πανικοβληθηκε γιατι καταλαβε οτι αν τον αρχιζα θα τις ετρωγε πολυ ασχημα και σπαρταραγε σαν ψαρι. Τον κρατησα λιγο ακομα και τον αμολυσα στο πλαι κοιτωντας τον με νοημα. Μημυμα εληφθει. Καταλαβε οτι δεν τον παιρνει χωρις να τον κανω ανεπανορθωτα ρομπα και να πρεπει να φυλαγομαι συνεχεια.

2 Στο σχολειο ειχαμε ενα απο αυτους τους ψυχακηδες που επιβεβαιωνονταν προκαλωντας καυγαδες με ολους. Αυτος ηταν ο ορισμος του σκατοψυχου (μπορουσε να πλακωθει για ασηματη αφορμη ακομη και με ''φιλους'' του). Υπηρχε αλλο ενα παιδι. Το πιο μεγαλοσωμο του σχολειου και με δυναμη ενηλικου αντρα. Φυσικα και ηταν νταης αλλα με την διαφορα οτι δεν ηταν κακο παιδι κατα βαθος. Εμπλεκε σε καυγαδες και φυσικα τους εδερνε ανετα ολους αλλα δεν το επεδιωκε με μανια σαν τον αλλο τον οποιο φυσικα και ειχε πλακωσει 2 φορες με την αρχη της χρονιας.

Ετσι λοιπον ο ψυχακιας σε μια διαστροφικη συλληψη πεταξε πισωπλατα μια πετρα στον αρχινταη και οταν αυτος γυρισε τσαντισμενος του εδειξε με εμφαση εμενα (οτι εγω το εκανα). Φανταστητε σκηνικο στις κερκιδες του προαυλιου με ολο το σχολειο τριγυρω και να ερχεται κατα πανω σου το μονο ατομο που δεν θα ηθελες να πλακωθεις. Μπορουσα βεβαια να τρεξω, αλλα αυτο σημαινε την απολυτη ρομπα ειδικα στα κοριτσια. Αποφασισα λοιπον στωικα να περιμενω το θεριο και να το αντιμετωπισω οσο καλυτερα μπορουσα. Οταν με πλησιασε εφυγα μπροστα με δυναμη και του εκανα ντου πρωτος. Τον επρωξα δυνατα και αυτος ξαφνιαστηκε και επεσε φαρδυς πλατυς σε ενα σημειο με χωματα ενω η μπουνια του με πηρε ξωφαλτσα στο σαγονι (ακομα και ετσι πονεσε). Σκεφτηκα ''τωρα την γαμησαμε, για να ξεπλυνει αυτην την ρομπα θα με λιωσει''. Εκει παρενεβει ο απο μηχανης θεος. Ενω συνηθως οι υπολοιποι καθονταν να δουν το θεαμα σε καυγαδες επεμβαινοντας μονο οταν ξεκαθαριζε το ποιος τις εφαγε, εκει μπηκαν αναμεσα μας αμεσως. Ενας μαλιστα ειπε πως δεν ημουν εγω αυτος που πεταξε την πετρα. Ο αρχινταης μας λοιπον προς τιμην του, ηρθε μου εδωσε το χερι και ζητησε συγγνωμη. Απο τοτε μιλαγαμε αρκετα (οσο αφηνε το διανοητικο χασμα) και δεν ηταν καθολου κακο παιδι. Απλα επαιζαν πολλα θεματα στο σπιτι. Κατεληξα και να μην τις φαω, και να κερδισω τις εντυπωσεις και να εξασφαλισω μη περεταιρω ενοχλησεις.

Μετα απο χρονια ενω ημουν στην σχολη τον ειδα στο λεωφορειο. Εσερνε μια ξεδοντιαρα πρεζου γκομενα, ενω αυτος ηταν λιωμενος απο την πρεζα και με μαυρα δοντια. Το πιο δυνατο παιδι του σχολειου ηταν σαν φαντασμα. Πιασαμε κουβεντα, τον ρωτησα τι εγινε και η απαντηση ηταν ''γαμα τα''.

Πριν λιγα χρονια εμαθα οτι πεθανε και πραγματικα λυπηθηκα παρα πολυ.

 

[pooky(1)]

Δυστυχώς, αυτή η κατάληξη ποτέ δεν είναι καλή. Είπαμε, να είναι ο άλλος σε φάση οικονομικού εξευτελισμού και να το χαίρεσαι, αλλά ντρόγκες και θάνατοι δεν μου άρεσαν ποτέ........

 

[DianaTheSuperstar91]

Εμένα στο Δημοτικό κάτι μπιπαιδα με είχαν βρίσει, με είχανε χτυπήσει και με είχαν κλωτσήσει, μέχρι και στην Αστυνομία είχα φτάσει. Ακόμη και στο Γυμνάσιο μου την έσπαγαν κάτι τέτοια παιδιά λέγοντας κακά πράγματα εις βάρος μου και η μητέρα μου ζήτησε από την διευθύντρια να πάρω 5 μέρες όχι αποβολή αλλά άδεια για να ησυχάσω ψυχολογικά και μετά από 5 μέρες τα παιδιά μου ζήτησαν συγνώμη. Φέτος στην Β'Λυκείου ήταν 2 παιδιά (που χάρηκα όταν έμαθα ότι τους έκοψαν) μου έλεγαν ότι αντέγραφα στα Αγγλικά (εγώ δεν έκανα τίποτα αλλά περίμενα να εξεταστώ προφορικά)

 

[Αναστασια]

Οταν ημουν μικρη, στο δημοτικο, ποτε δεν μου εδωσαν την μπαλα του μπασκετ οταν παιζαμε χωρισμενοι σε ομαδες, γιατι επειδη ημουν μικροσκοπικη, (ειχα κερδισει και χρονιά με αποτελεσμα να ημουν συνεχεια πιο πισω στην αναπτυξη), ξερανε οτι δεν θα εφτανα ποτε το καλαθι. Οταν μου την πεταγανε η μπαλα ηταν τοσο βαρια που παντα με χτυπαγε και μου ποναγαν τα χερια απο το σκληρο της υλικο.

Απο τοτε μισησα την ωρα της γυμναστικης!!!!

Συνεχεια με κοροιδευανε οτι ημουν κοντη και στουμπος, μου τραβαγανε τις πλεξουδες, και συνεχεια ερχομουνα στο σπιτι ξεμαλλιασμενη. Τα βραδια εκλαιγα γιατι το κεφαλι μου βουηζε απο το Κοντη, Στουμπος, κτλ... Ημουν πολυ δυστυχισμενη...

Μια μερα συνειδητοποιησα οτι η λεξη κοντη και στουμπος δεν ηταν ακριβης χαρακτηρισμος, γιατι εγω δεν ημουν κοντη αλλα απλα μικροσκοπικη. Τα αγορια με κοροιδευανε μεν κοντη και κοντη αλλα μετα ερχοντουσαν να με φωναξουν να παιξουμε τους Ντιουκς, τρεχαμε δηλαδη γυρω γυρω ολο το προαυλιο, μεχρις οτου καποιος να με ξαναπει κοντη και να καταληξουμε στις κλωτσιες και στο ξεμαλλιασμα.

Την προηγουμενη εβδομαδα αποφασισα να παω σε ενα μαγαζι με παιχνιδια και να παρω μια μπαλα του μπασκετ για παιδια. Ειναι πιο μικρη και μπορω να παιξω με αυτην. Αποφασισα τελος παντων να κλεισω αυτην την μικρη πληγη που τοτε ομως με ποναγε πολυ και ποτε δεν τολμησα να κοιταξω ενα ψηλο αγορι...ευτυχως δεν εγινε το αντιθετο γιατι τοτε εγω δεν θα ημουν εδω να σας γραφω απο την Ιταλια. #)

 

[Gryzor]

Awwwww σνιφ...

 

[pooky(1)]

Οταν ημουν μικρη, στο δημοτικο, ποτε δεν μου εδωσαν την μπαλα του μπασκετ οταν παιζαμε χωρισμενοι σε ομαδες, γιατι επειδη ημουν μικροσκοπικη, (ειχα κερδισει και χρονιά με αποτελεσμα να ημουν συνεχεια πιο πισω στην αναπτυξη), ξερανε οτι δεν θα εφτανα ποτε το καλαθι. Οταν μου την πεταγανε η μπαλα ηταν τοσο βαρια που παντα με χτυπαγε και μου ποναγαν τα χερια απο το σκληρο της υλικο. Απο τοτε μισησα την ωρα της γυμναστικης!!!!

Συνεχεια με κοροιδευανε οτι ημουν κοντη και στουμπος, μου τραβαγανε τις πλεξουδες, και συνεχεια ερχομουνα στο σπιτι ξεμαλλιασμενη. Τα βραδια εκλαιγα γιατι το κεφαλι μου βουηζε απο το Κοντη, Στουμπος, κτλ... Ημουν πολυ δυστυχισμενη...

Μια μερα συνειδητοποιησα οτι η λεξη κοντη και στουμπος δεν ηταν ακριβης χαρακτηρισμος, γιατι εγω δεν ημουν κοντη αλλα απλα μικροσκοπικη. Τα αγορια με κοροιδευανε μεν κοντη και κοντη αλλα μετα ερχοντουσαν να με φωναξουν να παιξουμε τους Ντιουκς, τρεχαμε δηλαδη γυρω γυρω ολο το προαυλιο, μεχρις οτου καποιος να με ξαναπει κοντη και να καταληξουμε στις κλωτσιες και στο ξεμαλλιασμα.

Την προηγουμενη εβδομαδα αποφασισα να παω σε ενα μαγαζι με παιχνιδια και να παρω μια μπαλα του μπασκετ για παιδια. Ειναι πιο μικρη και μπορω να παιξω με αυτην. Αποφασισα τελος παντων να κλεισω αυτην την μικρη πληγη που τοτε ομως με ποναγε πολυ και ποτε δεν τολμησα να κοιταξω ενα ψηλο αγορι...ευτυχως δεν εγινε το αντιθετο γιατι τοτε εγω δεν θα ημουν εδω να σας γραφω απο την Ιταλια. #)

Η ιδανική γυναίκα για μένα έχει ύψος μέχρι 1,55 το πολύ. Όπως και η σύζυγος!!! Μου την έσπαγαν πάντοτε οι ψηλές. Έχουμε μεγάλη διαφορά στο ύψος, αλλά αυτό την κάνει, για μένα, ακόμα ελκυστικότερη!!

Και, ναι, ξέρω πολλούς άλλους με το ίδιο "κόλλημα". Τα ίδια που λες κι εσύ μου έλεγε και εκείνη, με τη διαφορά ότι η γυναίκα μου ασχολιόταν από 4 χρονών με την κολύμβηση, (ασχολείται ακόμα και σήμερα, μέχρι και τον Νοέμβριο για μπάνιο στη θάλασσα πάει) με αποτέλεσμα να ρίχνει άνετα ξεγυρισμένες μπουνιές, οπότε οι νταήδες για να αποφύγουν το ρομπιλίκι απλά την αγνοούσαν.

Νταήδες, παιδί μου, νταήδες......

 

[alkis21]

Μου την έσπαγαν πάντοτε οι ψηλές.

Εξαιρείται, ασφαλώς, η Λορένα.

 

[pooky(1)]

Η Λορένα είναι φίλη και συμφορουμίτρια, ασφαλώς και εξαιρείται!!!

 

[Αναστασια]

Τι κριμα που δεν ημασταν στο ιδιο σχολειο ρε παιδια!!!

Θα γλυτωναμε απο ολους τους νταηδες και τους κομπλεξαρες!

Και θα γυριζα και στο σπιτι μου ευτυχισμενη με τις πλεξουδες καλοχτενισμενες. :flower:

 

[Omenforever]

Οταν ημουν μικρη, στο δημοτικο, ποτε δεν μου εδωσαν την μπαλα του μπασκετ οταν παιζαμε χωρισμενοι σε ομαδες, γιατι επειδη ημουν μικροσκοπικη, (ειχα κερδισει και χρονιά με αποτελεσμα να ημουν συνεχεια πιο πισω στην αναπτυξη), ξερανε οτι δεν θα εφτανα ποτε το καλαθι. Οταν μου την πεταγανε η μπαλα ηταν τοσο βαρια που παντα με χτυπαγε και μου ποναγαν τα χερια απο το σκληρο της υλικο. Απο τοτε μισησα την ωρα της γυμναστικης!!!!

Συνεχεια με κοροιδευανε οτι ημουν κοντη και στουμπος, μου τραβαγανε τις πλεξουδες, και συνεχεια ερχομουνα στο σπιτι ξεμαλλιασμενη. Τα βραδια εκλαιγα γιατι το κεφαλι μου βουηζε απο το Κοντη, Στουμπος, κτλ... Ημουν πολυ δυστυχισμενη...

Μια μερα συνειδητοποιησα οτι η λεξη κοντη και στουμπος δεν ηταν ακριβης χαρακτηρισμος, γιατι εγω δεν ημουν κοντη αλλα απλα μικροσκοπικη. Τα αγορια με κοροιδευανε μεν κοντη και κοντη αλλα μετα ερχοντουσαν να με φωναξουν να παιξουμε τους Ντιουκς, τρεχαμε δηλαδη γυρω γυρω ολο το προαυλιο, μεχρις οτου καποιος να με ξαναπει κοντη και να καταληξουμε στις κλωτσιες και στο ξεμαλλιασμα.

Την προηγουμενη εβδομαδα αποφασισα να παω σε ενα μαγαζι με παιχνιδια και να παρω μια μπαλα του μπασκετ για παιδια. Ειναι πιο μικρη και μπορω να παιξω με αυτην. Αποφασισα τελος παντων να κλεισω αυτην την μικρη πληγη που τοτε ομως με ποναγε πολυ και ποτε δεν τολμησα να κοιταξω ενα ψηλο αγορι...ευτυχως δεν εγινε το αντιθετο γιατι τοτε εγω δεν θα ημουν εδω να σας γραφω απο την Ιταλια. #)

Συνονόματη, η ιστορία σου με θύμωσε και με συγκίνησε ταυτόχρονα... Εκτός του ότι με άγγιξε προσωπικά("πεντεμισιάρης" γαρ), μου έφερε στο μυαλό και την αχνή εικόνα κάποιων παλιών "αθόρυβων", "αόρατων" συμμαθητών που απείχαν από τα παιχνίδια, περιθωριοποιούνταν κλπ... Ένας θεός ξέρει τι τράβαγαν μέσα τους αυτά τα παιδιά.

 

[Saulot]

Θες λίστα Ομεν; Μπορώ να σου πω απο εμπείρία

 

[Αναστασια]

Φιλε Omenforever (που εχεις και ωραιο αβαταρ) τα παιδια ειναι πολυ σκληρα μερικες φορες... Και πολλες φορες μεσα στην "απολυτη αθωωτητα" τους μπορουν να σταξουν φαρμακι που να το θυμασαι μεχρι τα γηρατεια σου. Το σωστο και το λαθος ειναι λιγο χλωμο στην ηλικια των 5/6/7 χρονων.

Σε αυτην την ηλικια την τοσο τρυφερη αρκουν πολυ λιγες, ανουσιες για μας τους μεγαλους, αφορμες για να υποστουν την περιθωριοποίηση. Πολλα παιδια στο thread αυτο εχουν περιγραψει πολυ ασχημες στιγμες που περασαν σε μεγαλυτερες ταξεις. Σιγουρα πιο επικινδυνες απο ενα τραβηγμα μαλλιων, ενα σκουντημα ή ενας χαρακτηρισμος του τυπου Κοντη/Στουμπα κτλ.

Μπορει να μην φτανουν στον διευθυντη αυτες οι καταστασεις που περναει το πιο μικροσκοπικο, το πιο αδυναμο, το πενταμισαρι που οι γονεις το στελνουν απο πριν στο σχολειο χωρις να βαζουν με το νου τους οτι καλυτερα να τον χασει τον χρονο παρα να τον κερδισει. Αυτοι το κανουν για το καλο του... ομως ειναι ενα μεγαλο ρισκο γιατι σε αυτες τις ηλικιες μεγαλωνεις με την μερα οχι με τον χρονο.

Ειναι σαν τα κοτοπουλακια. Αν ενα ειναι πιο μικρο, τα αλλα για να φανε το πατανε. Τι να σου κανει και η μανα φυση.

Κι οταν ειχαν την φαενη ιδεα να φερουν στην ιδια ταξη με εμας της πρωτης δημοτικου τα παιδακια με νοηματικη καθυστερηση...εκει να δειτε τι γινοταν.

Τα μικρα υπεφεραν.. Το θυμαμαι ακομα. Οι δασκαλοι ζουσαν σε ντελιριο, το χειροτερο πραγμα που μπορουσαν να τους κανουν. Καταλαβαινετε τη ζουγκλα που γινοταν στο διαλειμμα! Ευτυχως τους καναν μια ταξη ειδικα για αυτα, και ησυχασαν τα καημενα.

Θα ηθελα να προσθεσω οτι εμεις οι Ντιουκς οποιον τα πειραζε, πριν πλακωθουμε μεταξυ μας, ριχναμε και ενα ξυλο στον εισβολεα τους για ζεσταμα. Αυτα σιγουρα ειχαν περασει/και περνανε, πολυ πιο δυσκολες στιγμες απο εμενα...την στουμπα :xm:

 

[Omenforever]

Θες λίστα Ομεν; Μπορώ να σου πω απο εμπείρία

Όχι ευχαριστώ. Ήδη μου 'χει γίνει η "καρδιά περιβόλι"(ψιλορετρό φράση btw ) μέσα σ' αυτό το νημάτιο. :sealed:

 

[pooky(1)]

Θες λίστα Ομεν; Μπορώ να σου πω απο εμπείρία

Βάλε και τη δικιά μου λίστα μέσα και πάμε για να εκδώσουμε το χρυσό οδηγό.....

 

[spyros_s]

Αυτό που θα επαναλάβω για να σας ανεβάσω το ηθικό και την διάθεση είναι ότι η πλειοψηφία των famous της γενιάς μας τα κατάφεραν χειρότερα από εμάς! Έγιναν ως επί το πλείστον χειρώνακτες με καταναγκαστικούς γάμους σε μικρή ηλικία και οικογενειακή μιζέρια που οδήγησε σε πολλά διαζύγια! Λόγω της δουλειά μου είδα αρκετούς από αυτούς μετά από χρόνια! Παρακαλάνε να πιούμε καφέ πλέον...θα το έκανα αλλά δεν ξέρω τι έχω να πω πλέον με αυτούς! Μακάρι να έχουν ευτυχία και υγεία!

Εμείς και την φοιτητική μας ζωή χαρήκαμε και τον χαβαλέ μας κάναμε και με αρχές μεγαλώσαμε και καλοί οικογενειάρχες γίναμε όσοι έχουμε γίνει ήδη και τις δουλίτσες μας κάναμε!

Δεν κατάλαβα, γιατί να μην στείλω λοιπόν στη λήθη τις όποιες -λίγες είναι η αλήθεια- αρνητικές αναμνήσεις που έχω από τα σχολικά μου χρόνια και ν' αναδεικνύω μόνο τις ευχάριστες; Όλα αυτά μας έκαναν περήφανους για τους εαυτούς σας γεμίζοντας μας από εμπειρίες που σίγουρα χρησιμοποιήσαμε στη ζωή μας αργότερα!

Τώρα όσον αφορά το ύψος της Αναστασίας χωρίς να γνωρίζω την κυρία θα επαναλάβω την γνωστή λαϊκή ρήση ότι τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκαλάκια!

Πλέον εξιδανίκευσα τα παιδικά-εφηβικά μου χρόνια και τα επικαλούμαι μόνο ως γλυκιά ανάμνηση! Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που είμαστε όλοι εμείς εδώ σε αυτό το φόρουμ!

Αντί να στενοχωριέστε λοιπόν, χαμογελάστε, περάστε καλά με τους ανθρώπους που σας περιβάλλουν και σας αγαπάνε και ξεχάστε τα κακώς κείμενα!

Εγώ θα πάω να πιω το ποτάκι μου με την παρέα μου σε λίγο να περάσω καλά και εύχομαι σε όλους σας το ίδιο!

Ζήστε την στιγμή!

 

[Αναστασια]

Και βεβαια ειμαστε τυχεροι φιλε Spyros_s!!!

Αυτο μας ελειπε!!! Ειμαστε ολοι εδω μαζι απο ολα τα μερη της Ελλαδας και εξω απο αυτην και μοιραζομαστε γλυκιες ή πικρες αναμνησεις!!!!

Και αυτο τις γλυκαινει ολες!

Ειναι μεγαλο πραγμα να εχεις να γραψεις καπου τον πονο σου στις πιο ασχετες ωρες και να ανακαλυπτεις οτι καποιος αλλος που δεν σε ξερει, στην αλλη μερια του κοσμου εχει νιωσει το ιδιο με σενα πριν πολλα πολλα χρονια...

Αυτο μας κανει μια ομαδα μαγικη!!! Κατι σαν τους Masters of the Universe!!!

Ψηλωσα και με τα χρονια μην νομιζεις, ειμαι τωρα 1 και 56, και μια φτυσια. Βρηκα το ετερον ημισυ υψους 1,86 (μαλλον εψαχνε κανα διφραγκο που ειχε πεσει κατω και με ειδε...) και δεν κλαιω πια.

Zω ακομα λιγο σαν φοιτητικη την ζωη, μα πιστευω πως αυτο ειναι που με κραταει παιδι. Και εχω και την τιμη να γνωριζω εστω και διαδικτυακα τα παιδια που συχναζουν αυτο το αγαπημενο φορουμ του Retromaniax.

Ξαπλωστε λοιπον στο διαδικτιακο καναπε του virtual ψυχολογου και πειτε το κρυφο παιδικο τραυμα σας, τα βασανα απο τους κΧΧΧνταηδες, χωρις ενδοιασμους, και στο τελος της θεραπειας χαρης σε αυτο το νηματιο θα σας απαλυνει η καθε πληγη!!!

Αποτελεσμα εγγυημενο. Αμεση ανακουφιση

 

[dimitris261]

Δεν είναι ακριβώς στο θέμα μας αυτό που θα πώ, μα θυμάμαι με πίκρα να παίζουν οι μεγαλύτεροι πχ ποδόσφαιρο, κι εμείς τα μικρά, να παρακαλάμε:

α) Να φύγει η μπάλα εκτός γηπέδου οπότε τσακιζόμασαταν να τη μαζέψουμε και να πάρουμε κάποιο "μπράβο μικρέ". Το οποίο εξανεμιζόταν αμέσως, αφού για να κάνουμε τη μαγκιά μας, προσπαθούσαμε με βολέ να του δώσουμε τη μπάλα, οπότε εξωτερικό φάλτσο, στο χαντάκι, να οι βρισιές...

β) Να πάει κάποιος μεγάλος τουαλέτα, κατα προτίμηση με κόψιμο, και να τον αλλάξουμε εμείς, αφού μας επιλέξει μεταξύ των μικρών και μπαίνουνε με ύφος πρωθυπουργού μέσα. Οι άμοιροι όμως, στην πρώτη μας επαφή με τη μπάλα κάνουμε τη μ*****α και κάποιος άλλος μικρός παίρνει τη θέση μας...8)