Ήταν 1989, απόκριες και είχαμε πάει μασκαρεμενοι με μερικούς φίλους στην Πλάκα.
Αν θυμάστε μια εποχή ήταν παράδοση τις απόκριες στα στενάκια της Πλάκας να γίνεται κανονικός πόλεμος και μάχες με πλαστικά ρόπαλα και αποκριάτικους αφρούς για αυτό και εγώ είχα εφοδιαστεί με
2 τεράστια ρόπαλα!
Το παιχνίδι στην Πλάκα ήταν απλό καθώς ή που θα γνωρίζαμε κορίτσια και θα πηγαίναμε παρέα σε κάποιο απο τα ρεμπεταδικα ή που θα γυρίζαμε χαμογελαστοί στο σπίτι με καμία δεκάρια καρούμπαλα απο τις ροπαλιες.
Anyway..
Κάποια στιγμή λοιπόν είχαμε πέσει σε μια μεγάλη ομάδα παιδιών που είχαν και εκείνοι ρόπαλα και για να μην μας βουρδουλιασουν αρχίσαμε να τρέχουμε μέσα στα στενακια για να βγούμε σε κάποιο κεντρικό πεζοδρόμιο με κόσμο.. Τρέχοντας λοιπόν πέφτω πάνω σε 4 ανθρωπους όπου ασυναίσθητα χωρίς να προλάβω να δω τα πρόσωπα τους σταματάω να τους ζητήσω συγνώμη που έπεσα πάνω τους, και ξαφνικά βλέπω...
Τον μακαρίτη τον Στάθη Ψάλτη μαζί με 3 δίμετρες γυναικαρες (ήταν πολύ όμορφες γυναίκες, η μία από αυτές τις γυναικαρες ήταν η Καιτη Φινου).
Οπως καταλαβαίνετε έμεινα "κάγκελο" με τα 2 ρόπαλα στα χέρια να κοιτάω τον Σταθαρα με τις γυναικαρες!
Με κοιτούσαν και αυτοί κάπως μάλλον γιατί νόμιζαν ότι θα τους ροπαλιασω!
Τέλος πάντων αφού κατάλαβε ο Στάθης ότι απλα έχω κομπλαρει...
Χαμογελάει και μου λέει:
- Τι κοιτάς καλέ, δεν είμαι ο Στάθης Ψάλτης απλα του μοιάζω!!
Του Χαμογελάω και εγώ και γυρίζω και φεύγω για να μην χάσω την παρέα μου με τον χαμό που γινόταν.
Απο τότε δεν τον ξαναείδα,.. Μου έχει μείνει τόσο ζωντανή αυτή η εικόνα στο μυαλό μου.. Μα τόσο ζωντανή που θυμάμαι ακριβώς μέχρι και το σημείο που τον είχα δει σαν να ήταν χθες..
Α ρε Σταθαρα.. Rip!