Δεν είναι ρετρό γιατί είναι συμβάν του 2007 (συγνώμη για αυτό, βαράτε ελεύθερα) αλλά είναι κατά τα άλλα σχετικό.
Πηγαίνω με δύο φίλους μου στη Κοπαίδα και αποφασίζουμε να περάσουμε μια βόλτα να δούμε τα παλιό λατομίο της περιοχής (όχι τις καταβόθρες των Μυνίων). Αφού η είσοδος είναι αδύνατη γιατί το έδαφος είναι σαθρό, συνεχίζουμε να περπατάμε προς την πίσω πλευρά. Σε κάποιο σημείο συναντούμε κανα δυό μικρά βάραθρα στο έδαφος (πιθανώς αεραγωγοί του ορυχείου). Σταματάμε σε έναν συγκεκριμένο που είχε μικρό βάθος περίπου 2,5 με 3 μέτρα. Βάζουμε ένα σχοινί για να κατεβούμε - το σημείο εκεί ήταν βραχώδες και ήταν ιδανικό για την χρήση κατάβασης σε σχοινί.
Πρώτος κατεβαίνει ο ένας φίλος μου για να δει αν υπάρχει συνέχεια στη στοά που φενόταν στο βάθος του βαράθρου. Εγώ και ο άλλος φίλος περιμέναμε ακριβώς από επάνω του να μας πει και αν υπήρχε συνέχεια για να κάνουμε τον κόπο και εμείς. Αφού λοιπόν ο φίλος πέφτει μέσα στη τρύπα και είναι ακόμη στην είσοδο και ουσιαστικά στον αέρα, γίνεται το εξής. Ξαφνικά φυσάει ένα δυνατό αεράκι και ακριβώς εκείνη τη στιγμή ακούω ένα αρκετά δυνατό ζωώδες μούγκρισμα να έρχεται μέσα από βάραθρο. Ο φίλος μου που κατέβαινε σταματάει και κοιτάζει κάτω. Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα να μην αναφέρει κανείς τίποτα. Τότε λέω εγώ "Ακούσατε τίποτα;" και ο φίλος που ήταν δίπλα μου (ήμασταν και οι δύο όρθιοι και σε απόσταση μισού μέτρου ο ένας από τον άλλο) μου λέει πως δεν άκουσε τίποτα. Τότε ο φίλος που κατέβαινε μου λέει πως άκουσε ένα μούγκρισμα να έρχεται μέσα από το βάραθρο. Κοιταζόμαστε για μια στιγμή και ο άλλος νόμιζε πως τον δουλεύαμε κανονικά.
Δεν πέρασαν 5 λεπτά και ακούμε ξανά τον ίδιο ήχο και πάλι μόνο τα ίδια άτομα. Ο 3ος για δεύτερη φορά δεν το άκουσε. Δεν πιστεύω σε μεταφυσικά φαινόμενα κάθε είδους και γενικά δεν έχω πρόβλημα με σκοτεινά, περίεργα μέρη. Το μυαλό μου όμως πήγε (όπως φυσικά και του φίλου) σε κάποιο ζώο. Ουσιαστικά ήταν και η μόνη λογική εξήγηση που μπορούσαμε να δώσουμε. Εγώ να επιμένω να βγεί ο φίλος από εκεί μέσα και ο άλλος που δεν το είχε ακούσει να επιμένει να συνεχίσουμε. Αφού πήρε αρκετή ώρα να το συζητάμε (προσωπικά πίστευα πως ήταν κάποιο ζώο και αν κατέβαινε ο φίλος, τότε το ζώο άγριο η μη, θα του επιτεθόταν λόγο του ότι η στοά που φενόταν στον πάτο, ήταν στενή με μία μόνη έξοδο προς αυτόν). Τελικά αποφασίζει να βγεί και μην συνεχίσει. Έτσι και έγινε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το αυτοκίνητο.
Αρκετά μέτρα πιο πέρα συναντούμε μια αγελάδα να τρώει το κολατσιό της και να μας κοιτάζει όλο περιέργεια. Δεν έγινε κάτι με αυτό απλά το αναφέρω γιατί υποθέσαμε πως αυτός ο ήχος ήταν μουγκρητό της αγελάδας και πως ήχος μεταφέρθηκε μέσα από τις στοές και τον ακούσαμε - πράγμα που για το οποίο ακόμη δεν είμαι σίγουρος.
Αποκλείω να ήταν σκύλος εκτός και αν ήταν ροτβάιλερ ή κάτι ανάλογο. Επίσης αποκλείω να ήταν λύκος λόγο της περιοχής. Τα μόνα ζώα που ζούν στο σκοτάδι των σπηλαίων τα γνωρίζω πολύ καλά και δεν βγάζουν τέτοιους ήχους σε καμία περίπτωση. Δεν ξέρω τι στο καλό ήταν αυτό το πράγμα εκεί. Με τρώει η περιέργεια πάντως και αν βρεθώ ποτέ ξανά εκεί, σίγουρα θα επιχειρήσω να μπω (κάνα ρόπαλο κανείς?)
Φωτογραφία από το συγκεκριμένο σημείο.
Επίσης ένα ακόμη αστείο συμβάν.
Με τον ίδιο φίλο επιστρέφουμε από Όλυμπο και κάνουμε στάση στα Καμμένα Βούρλα για ξεκούραση και καφέ - by the way έχει και ωραίους λουκουμάδες εκεί. Εκεί που γυρνάγαμε βλέπουμε το εκατελειμένο ξενοδοχείο Radion. Μια που λατρεύω τα περίεργα ερείπια και τα spooky houses για φωτογραφίες, δυο που είχα ακούσει μια φήμη πως στο υπόγειο του ξενοδοχείου υπάρχει είσοδος ενός σπηλαίου, δεν ήθελε και πολύ το θέμα. Σε λίγα λεπτά ήμασταν μέσα στους διαδρόμους του Radion. Και οι δύο είχαμε ακουστά πως το υπόγειο είναι πλυμμηρισμένο.
Κατεβαίνουμε λοιπόν στο υπόγειο με φακούς στα χέρια. Επιβεβαιώνουμε πως το υπόγειο είναι πλυμμηρισμένο με νερό περίπου κάνα μέτρο. Εννοείτε δεν συνεχίσαμε πιο πέρα. Ενώ κοιτάμε το νερό μπροστά μας (είχε σκάλες που κατέβαιναν) και τον γύρο χώρο, στο σκοτάδι και σε σημείο εκτός εμβέλειας των φακών, ακούμε ξαφνικά έναν ήχο σαν έναν γδούπο επάνω σε ξύλο. Ψιλο πάθαμε ένα σοκ και ξαφνικά πετάγεται μέσα από το σκοτάδι ένας τρομαγμένος σκύλος και φεύγει γρήγορα ανάμεσά μας. Φυσικά το σκυλί είχε μπει εκεί μέσα για να βρεί καταφύγιο και ηρεμία κοντά στην υγρασία από τον καλοκαιρινό ήλιο.
Δεν το βάλαμε ευτυχώς στα πόδια αλλά βάζω στη τρομάρα που πήραμε ένα ποσοστό 80%.
Εδώ είναι το υπόγειο και το σημείο που πετάχτηκε ο σκύλος.
Άποψη από τους διαδρόμους.
Αρκετά spooky ε;