Αααα! Τωρα κατάλαβα ποια σκηνή λες απο evil dead.
Στην οποία σκηνή, νομιζω μαντεύει 5 διαδοχικά χαρτιά της τράπουλας και η τύπισσα ειναι σε στυλ «ε, ναι....νοιωθω τυχερή σήμερα...οκ».
Το ανάλογο θα ηταν να βρεις τα 5 νούμερα του Τζόκερ (που ειναι πάλι 5 σωστές προβλέψεις απο ένα σύνολο περίπου 50).
Μου αρέσει να μιλάω με στοιχεία για να τεκμηριώσω την κακια μου η ποια συνοψίζεται στο εξής:
περαν του γεγονότος πως έχει ραδίκια για εγκέφαλο ο συγκεκριμένος ρόλος (το εξήγησα πριν...Χαχα). Επιπλέον συγκεντρώνει και τα κάτωθι ενοχλητικά στοιχεία:
- Ειναι τοσο αθώα/ αγγελικη η όψη και η παρουσία της που ξέρουμε απο την αρχή οτι θα πεθάνει και το μονο που έχει να προσφέρει στο σασπένς ειναι να σφαχτεί καλα.
- Η επιτηδευμένη αυτή αθωότητα ειναι τοσο ενοχλητική που εγω προσωπικά τείνω να ταυτιστώ με το evil (αλήθεια έχει τύχει σε κανεναν αυτο? Να ειναι δηλαδή τοσο αχώνευτη ο ήρωας που να δες να τον βλέπεις να υποφέρει).
Μιλάω πάντα για τον ρόλο της κοπέλας, όχι για την κοπέλα την ιδια
Πάντως φιλε Fulci, εγω το έκοψα στον τρίτο γύρο το θέμα μαντεψιας με τη φίλη, γιατι το ξέρω αυτο το έργο! Χαχαχα
Όχι,φίλε μου Fuzzylogic. Στη ταινία,η κοπέλα που νιώθει "είμαι πολύ τυχερή στις μαντεψιές" ΔΕΝ είναι αυτή που μαντεύει σωστά τα τραπουλόχαρτα. Απλά η φίλη της, της λέει ψέμματα ότι είναι σωστές οι μαντεψιές (παίζουν σαν δυο χαριτωμένες,αγαπημένες φίλες το παιχνίδι). Αυτή που μαντεύει ΣΩΣΤΑ είναι η τρίτη της παρέας,που δεν συμμετέχει στο παιχνίδι και είναι γυρισμένη με την πλάτη σε αυτές.
Αυτή φυσικά έχει ήδη "δαιμονιστεί" και τις μαντεψιές τις κάνει ο δαίμονας που μιλάει από μέσα της.
Τες πάντων,
όσο για τους "καφέδες" , όπως έγραψες,περισσότερο για "χαβαλέ" και τις καλές κοινωνικές σχέσεις χαρακτηρίζουν τέτοιου είδους επαφές.
Είμαι και εγώ από αυτούς που δεν πιστεύουν με τίποτα όλα αυτά περί "λέω το φλυτζάνι,προβλέπω το μέλλον" κλπ,κλπ,κλπ.
Μάλιστα πάντα,προσπαθώ να βρω τις λογικές εξηγήσεις πίσω από αυτά που γίνονται.Όπως στην περίπτωση που με την κοπέλα που ανέφερες,θα ήμουν σίγουρος πως "κάτι-κάπως-κάποιος" είναι ο λόγος που μαντεύει σωστά.
Πάντως,εμένα μου ΄χουν πει μέχρι και "φλυτζάνι με νερό", όχι καφέ!Στη δουλειά μου τότε,το 1999,είχα πάει δρομολόγιο σε ένα νεόκτιστο σπίτι (η δουλειά που είχα ήταν υλικά οικοδομών.Και εγώ μετέφερα ασβέστη και άμμο). Ήταν η τρίτη φορά που που πηγαίναμε,απλά ήταν η πρώτη δική μου (τις δύο άλλες τις είχε πάει ο πατέρας μου). Την τρίτη φορά λοιπόν,πήγα μαζί με τον πατέρα μου. Αυτός που έχτιζε το σπίτι,δήλωνε -πως να το πω- μέντιουμ(?),καφεμάντης(?),χαρτομάντης(?).Τέλος πάντων,όλα αυτά μαζί.Ήταν γνωστός στην περιοχή,είχε και κόσμο που πήγαινε να μάθει τα "μελλούμενα".
Μου πρότεινε να μου πει το "φλυτζάνι". Εγώ γέλασα,είπα πως δεν τα πιστεύω.Ο πατέρας μου,μου έγνεψε να δεχτώ.Και επειδή δεν πίνω ελληνικό καφέ (έχω χρόνια να πιω,από αρχές γυμνασίου),μου είπε πως γίνεται και με φλυτζάνι με νερό!Τελικά δέχτηκα να μάθω για το..μέλλον μου!
Πες περιέργεια,πες για την πλάκα, ήπια λίγο από ένα φλυτζάνι νερό. Και εδώ αρχίζουν τα ωραία!
Το "μέντιουμ", αρχικά κρατούσε το φλυτζάνι και είχε κλειστά τα μάτια.Έδειχνε βρε παιδί μου σαν να υπνωτιζόταν,σαν να "ταξίδευε". Τότε άρχισε να "βαριανασαίνει",μάλλον πιο σωστά,να βγάζει ήχους όπως π.χ. βγάζει ένα φίδι που ετοιμάζεται για επίθεση (βλ στα ντοκυμαντέρ). Να "σφυρίζει" δηλαδή σαν το φίδι.Όντως ψαρωτικό! Όχι για μένα φυσικά,δεν θα "ψάρωνα" τόσο εύκολα. Και άρχισε να μιλάει,να λέει.
Για το μέλλον μου είπε λίγο αργότερα. Στο παρόν και το παρελθόν αναφέρθηκε πρώτα. Εκεί το ομολογώ,"κόλλησα" προς στιγμήν! Στα αισθηματικά φυσικά. Μου είπε ότι αγάπησα,ότι είμαι πληγωμένος και ότι σκέφτομαι ακόμα μια πρώην μου. Δύσπιστος και καχύποπτος,δεν έδωσα και τόση σημασία. Άλλωστε τόσο αόριστα και γενικευμένα θα μπορούσα να τα πω και εγώ σε έναν 25χρονο. Και σίγουρα σ'αυτήν την ηλικία όλοι μας,άνδρες-γυναίκες,θα είχαμε έναν πόνο για μια αγάπη που τελείωσε.Οπότε,για 8 στους δέκα 25χρονους θα έπεφτα μέσα (καλό ποσοστό πονταρίσματος). Το θέμα όμως "σοβάρεψε" μετά. Όταν άρχισε να λέει γεγονότα πια,όχι αοριστίες,για την πρώην σχέση μου! Πράγματα,που ήταν αδιανόητο να τα ξέρει ένας άγνωστος!
"Πώς γίνεται αυτό..που τα ξέρει?",αναρωτήθηκα. Και να το "φύσημα του φιδιού" ξανά. Για δέκα ή είκοσι δευτερόλεπτα είχα "κολλήσει". Το μυαλό μου σταμάτησε! Δεν είναι δυνατόν να το παθαίνω αυτό! Δεν τα πιστεύω αυτά.Πώς τα βρίσκει?
Αλλά όπως έγραψα, κράτησε το πολύ 20 δεύτερα! Επανήλθε η λογική μου. Γύρισα προς τον πατέρα μου που καθόταν λίγο πιο δίπλα και με το ύφος του Μιχαλακόπουλου στο "ένα γελαστό απόγευμα" τον ρώτησα χαμηλόφωνα : "..ποιο πουλάκι κελάηδησε?.."!
Ο πατέρας μου το αρνήθηκε και του είπα πάλι χαμηλόφωνα " Ναι,καλά..Είσαι ο Φωτόπουλος στην "Καφετζού".
Και εκεί κάπου τελείωσε ο διάλογος,μιας και το μέντιουμ πέρασε πια στα "μελλούμενα". Ότι κάποια στιγμή θα κερδίσω πολλά λεφτά (με την πρόβλεψη εγώ να επιλέξω τους αριθμούς-τύπου Τζόκερ,ΛΟΤΤΟ- και όχι π.χ. ένα λαχείο στη τύχη), ότι κάποια στιγμή θα αγαπήσω μια πιο σκούρα-μελαχρινή (σε σχέση με την πρώην ξανθιά που είχα) και ότι εκείνη θα παντρευτώ και όλα αυτά τα αισιόδοξα -και αόριστα- που λένε για το μέλλον ΤΟΝΙΖΟΝΤΑΣ τις λεπτομέρειες για να γίνονται πιο πιστευτοί (στους "αθώους" και αδαείς). Λόγια και αερολογίες,λες και αν δεν τα πετύχουν,θα τους κάνει κάποιος μήνυση για λάθος πρόβλεψη.
Φυσικά,εγώ συνέχιζα να μην πιστεύω σε αυτά και κράτησα την άποψη μου: Πάντα υπάρχει λογική εξήγηση. Και αν δεν την ξέρουμε,είναι επειδή δεν την ανακάλυψαν ακόμα οι επιστήμονες.
Αυτή ήταν και η δική μου εμπειρία με "φλυτζάνια". Για να είμαστε εντός θέματος μιας και με τις ταινίες που ανέφερα βγήκα εντελώς εκτός.
