Είχα κάτι μέρες να διαβάσω το RM... στο Νο. 353 βλεπουμε δύο φωτογραφίες από την περίφημη παράσταση των "Ορνίθων" του Αριστοφάνη από το Θέατρο Τέχνης, η οποία προκάλεσε το μεγάλο σκάνδαλο το 1959 (και κόλλησε στον δύστυχο Κωνσταντίνο Τσάτσο την κότα που τον συνόδευε σε όλες τις γελοιογραφίες μέχρι που έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας). Υποθέτω είναι από την αναβίωσή της το 1975, γιατί η ποιότητα των φωτογραφιών είναι καλή.
Η πρώτη του Νο. 354 μου θυμίζει εφιαλτικές (για παιδάκια) οικογενειακές συγκεντρώσεις με τα στερεότυπά τους. Δεν φτάνουν οι ζωντανοί συγγενείς, όλοι με τις ίδιες ερωτήσεις για το πόσο χρονών είσαι, σε ποια τάξη πας τώρα και ένα σωρό άλλες αφόρητες κοινοτοπίες, χώρια οι διάφοροι γονείς που κοκκορεύονται για τους αντίστοιχους κανακάρηδες και τα υποτιθέμενα κατορθώματά τους, έχουμε και τους προγόνους στον τοίχο οι οποίοι τουλάχιστον δεν μιλάν. Και το κέντημα με το σταυρό στο βάθος, και το ραδιόφωνο σε περίοπτη θέση. Και τον πορσελάνινο σκύλο επάνω του (είχαμε έναν τέτοιο κι εμείς. Γιατί ήταν πάντα η ποικιλία με μυτερά αυτιά? Δεν θυμάμαι να είχα δει ποτέ πορσελάνινο τσιχουάουα ή κανίς). Και τα σκαλιστά μπουκάλια με λικέρ. Και, και, και. Έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια από την εποχή που θα μπορούσα να είμαι ένα από τα παιδάκια της φωτό και των παρομοίων που ακολουθούν κι ακόμη μου προκαλούν φρίκη. Το μόνο καλό ήταν το φοντανάκι ή σοκολατάκι (σε σχήμα μαργαρίτας, ατύλιχτο φυσικά) που απαραίτητα θα συνόδευε τη βραδυά. Οι μεζέδες δεν με συγκινούσαν και το κρασί επιτρεπόταν μόνο σε ειδικές μέρες και δεν μου πολυάρεσε. Τώρα που το σκέφτομαι, λικεράκι σερβίρανε στα παιδιά μόνο στις γιορτές συμμαθητών μας, όχι σε μικτές συγκεντρώσεις με μεγάλους. Ποιος ξέρει γιατί.