Φωτογραφίες από το αρχείο της ΕΡΤ

Τυχερος ο πιτσιρικος στην πρωτη φωτογραφια του τελευταιου ποστ, καθοτι η μαμα του επλενε τα ασπρορουχα με το λευκαντικο για το λευκο που ξεχωριζει.
 
Ο φωτογράφος της τελευταίας φωτογραφίας είχε κατεβάσει μερικά ουζάκια φαίνεται, διότι πολύ κατηφορική την έβγαλε.

Αλλά η ωραιότερη φωτογραφία είναι η δεύτερη της προηγούμενης φουρνιάς, με τη οικογένεια σε διακοπές στην εξοχή. Καραγκιοζ μπερντές, μπουγάδα, και βρυσάκι καρφωμένο στο δέντρο (τέτοιο βρυσάκι έχω χρησιμοποιήσει πολλάκις... τα άλλα τα έχω δει αλλά δεν τα έχω ζήσει). Κόσκινο είναι στη ρίζα του βρυσοφόρου δέντρου? Τι γυρεύει εκεί?
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ο μεσήλιξ Ταρζάν άκρη αριστερά στη δεύτερη φωτογραφία μοιάζει σαν να ανήκε σε άλλη φωτό και κατά λάθος βρέθηκε σ' αυτή.
 
Υπέροχες φωτογραφίες, όπως πάντα. Όλες έχουν κάτι ή κάποιον που ξεχωρίζει από το υπόλοιπο πλήθος. Ας πούμε στην ακριβώς από πάνω, η αρρενωπή κυρία με το φουλάρι δεξιά, με την αλύγιστη πόζα, κομμένη και ραμμένη για τον ρόλο της ανύπαντρης αυστηρής θείας (πολύ ζούγκλα η γωνία της αυλής). Στην πρώτη φωτογραφία του προηγούμενου γκρουπ, ξεχωρίζει η άδεια καρέκλα, που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί έμεινε άδεια. Μπορεί απλώς να ανήκε στον φωτογράφο (όμως τότε γιατί τη βάλανε στη σειρά?) , αλλά μου θυμίζει το τραγούδι του Κώστα Χατζή "Κάποιος λείπει απόψε απ' την παρέα". Από τους παρόντες, την προσοχή μου τράβηξε η ευτραφής κυρία δεξιά με το πλατύ χαμόγελο, που κάθεται τρισευτυχισμένη ψηλότερα από τους άλλους. Στην από κάτω της ξεχωρίζει ο πιτσιρίκος που κρατάει κούκλα σαν να είναι η μικρή του αδελφούλα. Αγόρι και το άφηναν να παίζει με κούκλες? Μάλλον όχι, διότι ήταν μεγάλου μεγέθους και καλοντυμένη οπότε κατά πάσαν πιθανότητα ήταν διακοσμητική, καθισμένη στη γωνία κάποιου καναπέ ή πολυθρόνας του σαλονιού. Άρα μπορεί απλώς να ήταν ιδέα του σκηνοθέτη της φωτογραφίας. Ή της κεκλιμένης γιαγιάς δεξιά με το πονηρό ύφος που μπορεί βέβαια να οφείλεται στην έλλειψη δοντιών. Ο μπαμπάς δεν μοιάζει και πολύ ευχαριστημένος, οπότε στο σενάριό μου τον φαντάζομαι να διαφωνεί.
 
Οι εξ υμών δημοσιογράφοι ή δημοσιογραφούντες θα ξέρουν το ρητό ότι αν ένας σκύλος δαγκώσει άνθρωπο αυτό δεν είναι είδηση. Αλλά αν ένας άνθρωπος δαγκώσει σκύλο, είναι. Αυτό μου θύμισε η παραπάνω φωτογραφία. Αν μια κατσίκα δίνει γάλα σε άνθρωπο, δεν είναι άξιο φωτογραφίας. Αν ένας άνθρωπος δίνει γάλα σε κατσίκα, είναι.

Όσο για την κυρία της δεύτερης φωτογραφίας, μπορεί μεν να είναι σαν τη Βαλεντίνα του γνωστού τραγουδιού σε λίγα χρόνια, όταν φόρεσε παντελόνια, Βαλεντίνα Βααααλεντίιινα (συγγνώμην, παρασύρθηκα). Αλλά δεν το παράκανε και στη χειραφέτηση. Ποιο είναι το όνειρο κάθε καλής νοικοκυράς? Μα, δεκάδες μανταλάκια στην ταράτσα (*), και σκοινιά για να απλώνει ρουχα καθαρά, πλένει με μια νέα σκόνη κι είναι αστραφτεράααα (ξανασυγγνώμην, ξαναπαρασύρθηκα). Πώς να μην καμαρώνει υπερήφανη?

(*) Αστεία αστεία, είναι πολύ ενοχλητικό να μην έχεις αρκετά μανταλάκια και να περισσεύουν ρούχα και να θέλει χωροταξική μελέτη για ποια μπορούν να μοιραστούν μανταλάκια και ποια μπορούν να κρεμαστούν με λιγότερα και να ελπίζεις ότι δεν θα τα πάρει ο αέρας και να πρέπει να τα κυνηγάς στην αυλή του γείτονα.
 
Είναι ένα πραγματικό ταξίδι στην Ελληνική πραγματικότητα των περασμένων δεκαετιών αυτές οι φωτογραφίες.

Αποτυπώνουν εύγλωττα κοινωνικές ανισότητες, αστική τάξη, εργατική τάξη, μόχθο, κόπο, φτώχεια, αλλά και αγάπη, καλοσύνη, φροντίδα, ελπίδα, ''καλοπέραση'' με παρέες, ταβερνάκια, εκδρομές στη φύση με λιγοστά καλούδια, αγωνίες και άλλα. 

..και αντίστοιχες σκέψεις με του κυρ Ελέφαντα, βλέποντάς τες  μου έρχονται στο μυαλό και εμένα, πολλά τραγούδια εκείνης της εποχής όπου εύκολα καταλαβαίνεις ότι τα ερείσματα για να γραφτεί ένα (διαχρονικό εν τέλη) τραγούδι ήταν πολλά (σε σχέση με το σήμερα, αλλά ας μη γκρινιάξω πάλι.. ) .
 
Βρε μανία η οικογένεια με την κούκλα... (3η φωτό). Μήπως ήταν από αυτές που περπατούσαν κι όλας? (Δείτε τα πόδια της). Εμείς είχαμε μία παρομοίου μεγέθους που μιλούσε... της τραβούσες ένα σκοινι με κρίκο στην πλάτη της και ο αφαλός της (εκεί ήταν το μεγαφωνάκι) έλεγε "Με λένε Μαρία". ή "Τρώω όλο μου το φαγητό". "Είμαι Ελληνοπούλα" (η μητέρα μου την είχε αγοράσει στη Νάπολι) ή, τολμηρότερα "Δος μου ένα φιλάκι". Αλλά δεν περπατούσε.

Και η αιγοτρόφος κυρία βλέπω επανεμφανίζεται (1η φωτό), με διακοσμητικό κορδελλάκι μάλιστα στο κατσίκι... που θα πει ότι δεν προοριζόταν για ψητό στο φούρνο με κληματόβεργες, αλλά ήταν μέλος της οικογένειας.

ΥΓ: Πότε έγινα "κυρ-" και δεν το κατάλαβα? :cry: Νεαρός 60 χρονών είμαι, που θα πει σαν δύο τριαντάρηδες. Θέλω καμιά πενηνταριά χρόνια ακόμη για να ξεπέσω σε κυρ. Εδώ ούτε για κύριος δεν μου πολυταιριάζω, διότι πάνω που παίρνω κάτι σοβαρά όπως αρμόζει σε άνθρωπο της ηλικίας μου βλέπω κάτι που μου φαίνεται αστείο, ανόητο, ή γελοίο, και πάει περίπατο η σοβαρότης. Θα έλεγα ότι παλιμπαιδίζω, αλλά για να γίνεις παλίμπαις θα πρέπει να έχεις πάψει για ένα διάστημα να είσαι παις, κι εγώ δεν έπαψα ποτέ.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα