Φωτογραφίες από το αρχείο της ΕΡΤ

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας tonytony
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης
Υπέροχες φωτογραφίες, όπως πάντα. Όλες έχουν κάτι ή κάποιον που ξεχωρίζει από το υπόλοιπο πλήθος. Ας πούμε στην ακριβώς από πάνω, η αρρενωπή κυρία με το φουλάρι δεξιά, με την αλύγιστη πόζα, κομμένη και ραμμένη για τον ρόλο της ανύπαντρης αυστηρής θείας (πολύ ζούγκλα η γωνία της αυλής). Στην πρώτη φωτογραφία του προηγούμενου γκρουπ, ξεχωρίζει η άδεια καρέκλα, που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί έμεινε άδεια. Μπορεί απλώς να ανήκε στον φωτογράφο (όμως τότε γιατί τη βάλανε στη σειρά?) , αλλά μου θυμίζει το τραγούδι του Κώστα Χατζή "Κάποιος λείπει απόψε απ' την παρέα". Από τους παρόντες, την προσοχή μου τράβηξε η ευτραφής κυρία δεξιά με το πλατύ χαμόγελο, που κάθεται τρισευτυχισμένη ψηλότερα από τους άλλους. Στην από κάτω της ξεχωρίζει ο πιτσιρίκος που κρατάει κούκλα σαν να είναι η μικρή του αδελφούλα. Αγόρι και το άφηναν να παίζει με κούκλες? Μάλλον όχι, διότι ήταν μεγάλου μεγέθους και καλοντυμένη οπότε κατά πάσαν πιθανότητα ήταν διακοσμητική, καθισμένη στη γωνία κάποιου καναπέ ή πολυθρόνας του σαλονιού. Άρα μπορεί απλώς να ήταν ιδέα του σκηνοθέτη της φωτογραφίας. Ή της κεκλιμένης γιαγιάς δεξιά με το πονηρό ύφος που μπορεί βέβαια να οφείλεται στην έλλειψη δοντιών. Ο μπαμπάς δεν μοιάζει και πολύ ευχαριστημένος, οπότε στο σενάριό μου τον φαντάζομαι να διαφωνεί.
 
Οι εξ υμών δημοσιογράφοι ή δημοσιογραφούντες θα ξέρουν το ρητό ότι αν ένας σκύλος δαγκώσει άνθρωπο αυτό δεν είναι είδηση. Αλλά αν ένας άνθρωπος δαγκώσει σκύλο, είναι. Αυτό μου θύμισε η παραπάνω φωτογραφία. Αν μια κατσίκα δίνει γάλα σε άνθρωπο, δεν είναι άξιο φωτογραφίας. Αν ένας άνθρωπος δίνει γάλα σε κατσίκα, είναι.

Όσο για την κυρία της δεύτερης φωτογραφίας, μπορεί μεν να είναι σαν τη Βαλεντίνα του γνωστού τραγουδιού σε λίγα χρόνια, όταν φόρεσε παντελόνια, Βαλεντίνα Βααααλεντίιινα (συγγνώμην, παρασύρθηκα). Αλλά δεν το παράκανε και στη χειραφέτηση. Ποιο είναι το όνειρο κάθε καλής νοικοκυράς? Μα, δεκάδες μανταλάκια στην ταράτσα (*), και σκοινιά για να απλώνει ρουχα καθαρά, πλένει με μια νέα σκόνη κι είναι αστραφτεράααα (ξανασυγγνώμην, ξαναπαρασύρθηκα). Πώς να μην καμαρώνει υπερήφανη?

(*) Αστεία αστεία, είναι πολύ ενοχλητικό να μην έχεις αρκετά μανταλάκια και να περισσεύουν ρούχα και να θέλει χωροταξική μελέτη για ποια μπορούν να μοιραστούν μανταλάκια και ποια μπορούν να κρεμαστούν με λιγότερα και να ελπίζεις ότι δεν θα τα πάρει ο αέρας και να πρέπει να τα κυνηγάς στην αυλή του γείτονα.
 
Είναι ένα πραγματικό ταξίδι στην Ελληνική πραγματικότητα των περασμένων δεκαετιών αυτές οι φωτογραφίες.

Αποτυπώνουν εύγλωττα κοινωνικές ανισότητες, αστική τάξη, εργατική τάξη, μόχθο, κόπο, φτώχεια, αλλά και αγάπη, καλοσύνη, φροντίδα, ελπίδα, ''καλοπέραση'' με παρέες, ταβερνάκια, εκδρομές στη φύση με λιγοστά καλούδια, αγωνίες και άλλα. 

..και αντίστοιχες σκέψεις με του κυρ Ελέφαντα, βλέποντάς τες  μου έρχονται στο μυαλό και εμένα, πολλά τραγούδια εκείνης της εποχής όπου εύκολα καταλαβαίνεις ότι τα ερείσματα για να γραφτεί ένα (διαχρονικό εν τέλη) τραγούδι ήταν πολλά (σε σχέση με το σήμερα, αλλά ας μη γκρινιάξω πάλι.. ) .
 
Βρε μανία η οικογένεια με την κούκλα... (3η φωτό). Μήπως ήταν από αυτές που περπατούσαν κι όλας? (Δείτε τα πόδια της). Εμείς είχαμε μία παρομοίου μεγέθους που μιλούσε... της τραβούσες ένα σκοινι με κρίκο στην πλάτη της και ο αφαλός της (εκεί ήταν το μεγαφωνάκι) έλεγε "Με λένε Μαρία". ή "Τρώω όλο μου το φαγητό". "Είμαι Ελληνοπούλα" (η μητέρα μου την είχε αγοράσει στη Νάπολι) ή, τολμηρότερα "Δος μου ένα φιλάκι". Αλλά δεν περπατούσε.

Και η αιγοτρόφος κυρία βλέπω επανεμφανίζεται (1η φωτό), με διακοσμητικό κορδελλάκι μάλιστα στο κατσίκι... που θα πει ότι δεν προοριζόταν για ψητό στο φούρνο με κληματόβεργες, αλλά ήταν μέλος της οικογένειας.

ΥΓ: Πότε έγινα "κυρ-" και δεν το κατάλαβα? :cry: Νεαρός 60 χρονών είμαι, που θα πει σαν δύο τριαντάρηδες. Θέλω καμιά πενηνταριά χρόνια ακόμη για να ξεπέσω σε κυρ. Εδώ ούτε για κύριος δεν μου πολυταιριάζω, διότι πάνω που παίρνω κάτι σοβαρά όπως αρμόζει σε άνθρωπο της ηλικίας μου βλέπω κάτι που μου φαίνεται αστείο, ανόητο, ή γελοίο, και πάει περίπατο η σοβαρότης. Θα έλεγα ότι παλιμπαιδίζω, αλλά για να γίνεις παλίμπαις θα πρέπει να έχεις πάψει για ένα διάστημα να είσαι παις, κι εγώ δεν έπαψα ποτέ.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
tonytony είπε:
Κάπως έτσι ήταν το (άνω) Χαλάνδρι (Φραγκοκλησιά) μέχρι και τη δεκαετία του '70! Μονοκατοικίες και αμπέλια παντού και όλα χωματόδρομοι!  :(

Προβολή συνημμένου 174752

Πολύ ωραίο παιδί για την εποχή, ακόμα και για σήμερα!  :x

Προβολή συνημμένου 174753
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
 
Λογικά σ' αυτή τη φωτό πρέπει να απεικονίζονται μάνα και κόρη, αλλά έτσι που οι γυναίκες είναι στο ίδιο επίπεδο ο άντρας αφέντης υπερήφανος από πίσω μοιάζει να λέει "Από δω η γυναίκα μου κι απο κει το αίσθημά μου"
 
Οι φωτογραφίες στις οποίες οι ρόλοι δεν είναι προφανείς με τρελλαίνουν. Στην πρώτη, ας πούμε, είναι δυνατόν η ευειδής νεαρά δεξιά που - ω, τόσο αθώα και ατημέλητα - αποκαλύπτει πράγματα τα οποία μια καθώς πρέπει δεσποινίς τα αποκάλυπτε μόνο στην πλαζ είναι δυνατόν να είναι κόρη του μεγαλύτερου ζεύγους? Αποκλείεται. Το ίδιο και ο μαυροτσούκαλος νεαρός. Γενικά δεν υπάρχουν οι απαραίτητες διαφορές ηλικίας. Ο μυστακοφόρος κάνει για μπαμπάς μόνο των δύο μικρών και η βρεφοκρατούσα για μαμά (όπως και η άλλη κυρία, αλλά ο μπαμπάς την δεξιά χουφτώνει). Αλλά περισσεύουν δύο. Νυφογαμπροκουνιάδια?

Στην αποκάτω φωτό οι ρόλοι είναι προφανείς, αλλά το ύφος καθενός λέει πολλά. Ο μπαμπάς καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι, "δικό μου είναι το σόι", και ταυτόχρονα έχει ένα ύφος ψιλοαπειλητικό διότι είναι ο προστάτης πατερφαμίλιας και μην τολμήσει κανείς να τους πειράξει ούτε τρίχα. Η μαμά χαμογελά μεν αδιόρατα αλλά έχει ένα ελαφρά ανήσυχο ύφος, σαν να βλέπει το μέλλον με κάποιο φόβο, ενώ η κόρη το αντιμετωπίζει πιο αισιόδοξα και με χαμόγελο σιγουριάς. Κι ο μικρός με το άγριο ύφος είναι υπέροχος! Κάπως έτσι φαντάζομαι τους μικρούς βοηθούς του Γιώργου Θαλάσση, όχι βέβαια τον Μπόμπιρα το μικρό σοφό παιδάκι, αλλά τον Διαβολάκο κι ακόμη πιο ταιριαστά το Ζιζάνιο με το φυσοκάλαμο. Και το όλο σύνολο σε σχήμα συμμετρικού τριγώνου, με τον μπαμπά άξονα και κορυφή. Έκαστος εφ' ω ετάχθη.

Στην πιο κάτω λατρεύω το μικρό κοριτσάκι με το σκανταλιάρικο ύφος, γερτό κεφάλι καισταυρωμένα χέρια, που τόσο ταιριαστά δεν κάθεται σε μια όρθια καρέκλα όπως οι άλλοι δύο καθιστοί χαρακτήρες.

Αναρωτιέμαι αν μπορεί κανείς να διαβάσει ή να φανταστεί τόσα πράματα στα ατέλειωτα selfies του instagram.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Άφθονη χλύδα στις παραπάνω φωτογραφίες, παιχνίδια, ποδήλατα, παπούτσια! 
 
Είχα μια σβούρα ακριβώς σαν αυτή του μπόμπιρα στην πρώτη φωτό του από πάνω (την βλέπουμε και στο προπροηγούμενο). Πολύ μου άρεσε αλλά η μαμά-elephada την απεχθανόταν γιατί έκανε θόρυβο όταν της έδινα στροφορμή ανεβοκατεβάζοντας τον άξονα.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα