Juanita
Retro PaTRi@RcH
- Joined
- 23 Οκτ 2007
- Μηνύματα
- 4.263
- Αντιδράσεις
- 349
Σατανικό τέλος!!!
Λοιπόν...
Το βράδυ το πέρασα μεταξύ φθοράς και Panadol. Στην προσπάθεια να
μην σκέφτομαι τι μου συμβαίνει αλλά και επηρεασμένη από την εικόνα του
Τέρυ με το Oscar μου πέρασε από το μυαλό η εξής σατανική ιδέα:
Πως θα τελείωνε η Κάντυ έτσι ώστε όλοι να ήταν ικανοποιημένοι!
(Μην έχετε μεγάλες απαιτήσεις στις περιγραφές, ο χρόνος μου είναι μετρημένος)
" Ο 1ος Παγκόσμιος μαίνεται. Στο μέτωπο η Φλάνυ προσπαθεί να σκεφτεί
κάτι να απαλύνει τον πόνο των τραυματισμένων.
Στέλνει γράμμα στην Κάντυ εξηγώντας της την κατάσταση. Η αγαπημένη μας
φίλη σκέφτεται πως μιά θεατρική παράσταση θα άλλαζε την καθημερινότητα
των αρρώστων και θα έδινε ένα τόνο χαράς και αισιοδοξίας...
Αμέσως επικοινωνεί με την κα Μάρλοου, χορηγό επικοινωνίας του θεάτρου
όπου παίζει ο Τέρυ και η Σουζάνα άλλά και μάνατζέρ τους. Με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί δεν ξέρουν ποιά παράσταση να ανεβάζουν στην οποία η Σουζάνα να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο: λόγω της κατάστασης που επικρατεί στο μέτωπο σκέφτονται για την "Υπολοχαγό Σουζάνα" ή "Το κονσέρτο για πολυβόλα" ή ακόμα και το "17 σφαίρες για έναν άγγελο".
Τζίφος... δεν τους βγαίνει τίποτα. Εκείνες τις μέρες κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία ενός Ιρλανδού με τίτλο "Το αριστερό μου πόδι".
Η Κάντυ το αναφέρει στην κα Μάρλοου που όλο χαρά σκέφτεται: να ένας ρόλος κομένος και ραμένος για την κόρη μου (με κάποιες παραλλαγές...).
Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα η παράσταση ανεβαίνει στο Μπροντγουαιη με
τρομερή επιτυχία: Η Σουζάνα δίνει ρεσιταλ ηθοποιίας στο βασικό ρόλο και ο Τέρυ στο ρόλο του βιογράφου της. Οι ηθοποιοί δέχονται με μεγάλη τους
χαρά να ανεβάσουν την παράσταση στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Νοσοκομείου που εργάζεται η Φλάνυ.
Όλα κυλάνε τέλεια... Μόνο ένας βαριά τραυματισμένος στο κεφάλι ασθενής
κάθεται στο βάθος της αίθουσας σκεπτικός... Βαθιά ερωτευμένος με τη Σουζάνα δεν θέλει να πιστέψει πως το γυναικείο του πρότυπο για την Άρεια Φυλή θα μείνει ανάπηρο για πάντα. ¨Οταν όλοι οι ηθοποιοί είναι στο σανίδι για το χειροκρότημα αυτός στο όνομα της Γερμανίας και ψιθυρίζοντας κάτι ακατάληπτα γερμανικά (μόνο το ... Χιτλερ θυμόμαστε...) βγάζει το όπλο του και πυροβολεί εν ψυχρώ την πρωταγωνίστρια.
Συγκλονισμένη η αγγλική κοινή γνώμη και όχι μόνο για το συμβάν.
Η επόμενη σκηνή είναι ξανά στο Μπρόντγουαιη. Έχουν μόλις θεσπιστεί τα θεατρικά βραβεία "Τονυ" και το πρώτο και μοναδικό (αυτό του αδικοχαμένου νεαρού πρωταγωνιστή) πάει ομόφωνα στη Σουζάνα Μάρλοου
που το παραλαμβάνει α/α η μητέρα της φανετά συγκινημένη που η κόρη της
με το θάνατό της έγινε σύμβολο της αγωνιζόμενης Αγγλίας ενάντια στον επερχόμενο ναζισμό. Αυτή με τη σειρά της το παραδίδει στον Τέρυ για την αυταπάρνηση και τη συνεχή του παρουσία στο πλευρό της κόρης της (εξού και η εικόνα: Τόνυ είναι... όχι Όσκαρ).
Η παράσταση συνεχίζεται με αμείωτη επιτυχία για τα επόμενα 10 χρόνια.
Κάνει και παγκόσμια τουρνέ.
Χρόνια μετά, ο Τέρυ ανηφορίζει για το λόφο της Πόνη προκειμένου να βρει
την παλιά του αγαπημένη Κάντυ και να της εξηγήσει γιατί υπήρξε λιγόψυχος
την αποφράδα εκείνη ημέρα στα σκαλιά του Νοσοκομείου. Συναντά μιά κοπέλα
να γυαλίζει μετά μανίας το παρκέ του Ορφανοτροφείου. Αμυδρά του θυμίζει κάτι. Είναι η Ελίζα που αφού φαλήρισε η οικογένειά της, παντρεύτηκε τον Μπομπ, επιτέλους ανακάλυψε το "γλυκό νόημα της ζωής" και ξεγλάρωσε το μάτι της και αφοσιώθηκε με γλυκύτητα και καλοσύνη στην ανατροφή των παιδιών του Ορφανοτροφείου μετά το θάνατο της κας Πόνη (είχε τελειώσει με αλληλογραφία το Saint Paul). Κέρασε ένα καφεδάκι τον Τέρυ, του είπε για τον αγαπημένο της αδερφό Νηλ που μετά τη χυλόπιτα από την Κάντυ αποφάσισε να γίνει καλόγηρος, και του είπε πως την Κάντυ θα την βρει στην οικία των Audrey.
Πράγματι ο Τέρυ κατεβαίνει το λόφο πηγαίνει στο αρχοντικό και βρίσκει ένα
κατάξανθο κοριτσάκι να φροντίζει έναν υπέροχο κήπο με τριαντάφυλλα το ένα πιό όμορφο από το άλλο. Μιά γλυκειά ευωδιά παντού. Το ρωτάει αν ξέρει
την Κάντυ και αυτό τρέχοντας φωνάζει: Μαμά μαμά ένας κύριος σε θέλει.
Η Κάντυ με τον Άλμπερτ βγαίνουν από το σπίτι. Η Κάντυ προσπαθεί να θυμηθεί
από που ξέρει τον κύριο που σκέκεται μπροστά της. Δεν αργεί. Οι θύμησες
επανέρχονται... Συζητούν για λίγο... Ο Τέρυ ζητά γονυπετής συγνώμη... αλλά δε χρειάζεται... Η Κάντυ είναι ευτυχισμένη και τον έχει κρατήσει για πάντα στην καρδιά της. Αλλωστε ποτέ δεν του κράτησε κακία... Τον ήξερε καλά... Ο Τέρυ φεύγει απαλλαγμένος από τις τύψεις του και ξαναγυρνά στη μεγάλη του αγάπη: το θέατρο.
Η τελευταία σκηνή: το Καντάκυ να χοροπηδά από δέντρο σε δέντρο, τον υιό της Αννυ και του Άρτσυ να κρατά την ανάσα του φωνάζοντάς της να προσέχει, την Αννυ και τον Αρτσυ να πίνουν τσάι στην αυλή τους και την Κάντυ αγκαλιά με τον Άλμπερτ να κάνουν σχέδια για το μωράκι που έρχεται..."
Μετά... κοιμήθηκα!!! Σκέφτηκα και μουσική υπόκρουση: "Τώρα κλαις", "Το ακκορντεόν" κλπ αλλά θα μακρυγορούσα...
Λοιπόν...
Το βράδυ το πέρασα μεταξύ φθοράς και Panadol. Στην προσπάθεια να
μην σκέφτομαι τι μου συμβαίνει αλλά και επηρεασμένη από την εικόνα του
Τέρυ με το Oscar μου πέρασε από το μυαλό η εξής σατανική ιδέα:
Πως θα τελείωνε η Κάντυ έτσι ώστε όλοι να ήταν ικανοποιημένοι!
(Μην έχετε μεγάλες απαιτήσεις στις περιγραφές, ο χρόνος μου είναι μετρημένος)
" Ο 1ος Παγκόσμιος μαίνεται. Στο μέτωπο η Φλάνυ προσπαθεί να σκεφτεί
κάτι να απαλύνει τον πόνο των τραυματισμένων.
Στέλνει γράμμα στην Κάντυ εξηγώντας της την κατάσταση. Η αγαπημένη μας
φίλη σκέφτεται πως μιά θεατρική παράσταση θα άλλαζε την καθημερινότητα
των αρρώστων και θα έδινε ένα τόνο χαράς και αισιοδοξίας...
Αμέσως επικοινωνεί με την κα Μάρλοου, χορηγό επικοινωνίας του θεάτρου
όπου παίζει ο Τέρυ και η Σουζάνα άλλά και μάνατζέρ τους. Με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί δεν ξέρουν ποιά παράσταση να ανεβάζουν στην οποία η Σουζάνα να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο: λόγω της κατάστασης που επικρατεί στο μέτωπο σκέφτονται για την "Υπολοχαγό Σουζάνα" ή "Το κονσέρτο για πολυβόλα" ή ακόμα και το "17 σφαίρες για έναν άγγελο".
Τζίφος... δεν τους βγαίνει τίποτα. Εκείνες τις μέρες κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία ενός Ιρλανδού με τίτλο "Το αριστερό μου πόδι".
Η Κάντυ το αναφέρει στην κα Μάρλοου που όλο χαρά σκέφτεται: να ένας ρόλος κομένος και ραμένος για την κόρη μου (με κάποιες παραλλαγές...).
Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα η παράσταση ανεβαίνει στο Μπροντγουαιη με
τρομερή επιτυχία: Η Σουζάνα δίνει ρεσιταλ ηθοποιίας στο βασικό ρόλο και ο Τέρυ στο ρόλο του βιογράφου της. Οι ηθοποιοί δέχονται με μεγάλη τους
χαρά να ανεβάσουν την παράσταση στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Νοσοκομείου που εργάζεται η Φλάνυ.
Όλα κυλάνε τέλεια... Μόνο ένας βαριά τραυματισμένος στο κεφάλι ασθενής
κάθεται στο βάθος της αίθουσας σκεπτικός... Βαθιά ερωτευμένος με τη Σουζάνα δεν θέλει να πιστέψει πως το γυναικείο του πρότυπο για την Άρεια Φυλή θα μείνει ανάπηρο για πάντα. ¨Οταν όλοι οι ηθοποιοί είναι στο σανίδι για το χειροκρότημα αυτός στο όνομα της Γερμανίας και ψιθυρίζοντας κάτι ακατάληπτα γερμανικά (μόνο το ... Χιτλερ θυμόμαστε...) βγάζει το όπλο του και πυροβολεί εν ψυχρώ την πρωταγωνίστρια.
Συγκλονισμένη η αγγλική κοινή γνώμη και όχι μόνο για το συμβάν.
Η επόμενη σκηνή είναι ξανά στο Μπρόντγουαιη. Έχουν μόλις θεσπιστεί τα θεατρικά βραβεία "Τονυ" και το πρώτο και μοναδικό (αυτό του αδικοχαμένου νεαρού πρωταγωνιστή) πάει ομόφωνα στη Σουζάνα Μάρλοου
που το παραλαμβάνει α/α η μητέρα της φανετά συγκινημένη που η κόρη της
με το θάνατό της έγινε σύμβολο της αγωνιζόμενης Αγγλίας ενάντια στον επερχόμενο ναζισμό. Αυτή με τη σειρά της το παραδίδει στον Τέρυ για την αυταπάρνηση και τη συνεχή του παρουσία στο πλευρό της κόρης της (εξού και η εικόνα: Τόνυ είναι... όχι Όσκαρ).
Η παράσταση συνεχίζεται με αμείωτη επιτυχία για τα επόμενα 10 χρόνια.
Κάνει και παγκόσμια τουρνέ.
Χρόνια μετά, ο Τέρυ ανηφορίζει για το λόφο της Πόνη προκειμένου να βρει
την παλιά του αγαπημένη Κάντυ και να της εξηγήσει γιατί υπήρξε λιγόψυχος
την αποφράδα εκείνη ημέρα στα σκαλιά του Νοσοκομείου. Συναντά μιά κοπέλα
να γυαλίζει μετά μανίας το παρκέ του Ορφανοτροφείου. Αμυδρά του θυμίζει κάτι. Είναι η Ελίζα που αφού φαλήρισε η οικογένειά της, παντρεύτηκε τον Μπομπ, επιτέλους ανακάλυψε το "γλυκό νόημα της ζωής" και ξεγλάρωσε το μάτι της και αφοσιώθηκε με γλυκύτητα και καλοσύνη στην ανατροφή των παιδιών του Ορφανοτροφείου μετά το θάνατο της κας Πόνη (είχε τελειώσει με αλληλογραφία το Saint Paul). Κέρασε ένα καφεδάκι τον Τέρυ, του είπε για τον αγαπημένο της αδερφό Νηλ που μετά τη χυλόπιτα από την Κάντυ αποφάσισε να γίνει καλόγηρος, και του είπε πως την Κάντυ θα την βρει στην οικία των Audrey.
Πράγματι ο Τέρυ κατεβαίνει το λόφο πηγαίνει στο αρχοντικό και βρίσκει ένα
κατάξανθο κοριτσάκι να φροντίζει έναν υπέροχο κήπο με τριαντάφυλλα το ένα πιό όμορφο από το άλλο. Μιά γλυκειά ευωδιά παντού. Το ρωτάει αν ξέρει
την Κάντυ και αυτό τρέχοντας φωνάζει: Μαμά μαμά ένας κύριος σε θέλει.
Η Κάντυ με τον Άλμπερτ βγαίνουν από το σπίτι. Η Κάντυ προσπαθεί να θυμηθεί
από που ξέρει τον κύριο που σκέκεται μπροστά της. Δεν αργεί. Οι θύμησες
επανέρχονται... Συζητούν για λίγο... Ο Τέρυ ζητά γονυπετής συγνώμη... αλλά δε χρειάζεται... Η Κάντυ είναι ευτυχισμένη και τον έχει κρατήσει για πάντα στην καρδιά της. Αλλωστε ποτέ δεν του κράτησε κακία... Τον ήξερε καλά... Ο Τέρυ φεύγει απαλλαγμένος από τις τύψεις του και ξαναγυρνά στη μεγάλη του αγάπη: το θέατρο.
Η τελευταία σκηνή: το Καντάκυ να χοροπηδά από δέντρο σε δέντρο, τον υιό της Αννυ και του Άρτσυ να κρατά την ανάσα του φωνάζοντάς της να προσέχει, την Αννυ και τον Αρτσυ να πίνουν τσάι στην αυλή τους και την Κάντυ αγκαλιά με τον Άλμπερτ να κάνουν σχέδια για το μωράκι που έρχεται..."
Μετά... κοιμήθηκα!!! Σκέφτηκα και μουσική υπόκρουση: "Τώρα κλαις", "Το ακκορντεόν" κλπ αλλά θα μακρυγορούσα...
- αλλα αν ειχαν περασει καμια 10αρια χρονια, το βρισκω πολυ πιθανο.
) ή -ακόμη χειρότερα- με τον παπά-Νηλ!