Maniac Mansion

  • Έναρξη μίζας Έναρξη μίζας Alucard
  • Ημερομηνία έναρξης Ημερομηνία έναρξης

Alucard

RetroMasteR
Joined
15 Αύγ 2006
Μηνύματα
1.322
Αντιδράσεις
521
Maniac Mansion (1987)

46273.jpg


Α… εδώ είμαστε φίλες και φίλοι.

Το πρώτο και αγαπημένο μου adventure στον Commodore 64. Το παιχνίδι ορόσημο το οποίο με έκπληξη παρακολούθησα να αλλάζει την όλη φιλοσοφία του gaming από «προχωράω και βαράω» σʼ ένα περιβάλλον πιο ρεαλιστικό και πιο κοντά σʼ αυτό της ανθρώπινης ζωής.

Θα ήθελα όμως να εξιστορήσω λίγη από την προσωπική μου εμπειρία.

Η επιρροή του στις προσδοκίες μου ως gamer ήταν τόσο μεγάλη ώστε για μήνες ολόκληρους σκεφτόμουν πως τα παιχνίδια του μέλλοντος θα ομοιάζουν τόσο με την ανθρώπινη ζωή ώστε θα ήταν ίσως προτιμότερο να ζει κανείς μέσα σʼ αυτά.

Δεν ξέρω βέβαια αν θα ήταν προτιμότερο να ζει κανείς «μέσα σʼ αυτά» ή να ζει τη ζωή του «όπως αυτά».

Τι εννοώ;

Το Maniac Mansion της Lucasfilm Games μονοπωλούσε και στοίχειωνε για καιρό την φαντασία και τα όνειρά μου με την εντυπωσιακή θρίλερ αισθητική ενός b-movie και την τεράστια και απομονωμένη έπαυλη στην οποία εξελίσσονταν το παιχνίδι. Ένα σπίτι μεγάλο και μακριά από αδιάκριτα βλέμματα των ανθρώπων της πόλης θα ήταν ό,τι καλύτερο για εξοχική κατοικία ή ακόμη και για μόνιμη κατοίκηση.

Αν και μόλις στην δεύτερη τάξη του γυμνάσιου λοιπόν, αποφάσισα να φτιάξω τις κατόψεις κάθε ορόφου του παιχνιδιού προσαρμοσμένο στις δικές μου απαιτήσεις και προτιμήσεις. Έτσι στη θέση του δωματίου για ζωγραφική (όσοι θυμάστε τον πρώτο όροφο του Maniac Mansion), είχα σχεδιάσει έναν πάγκο για συναρμολόγηση και διακόσμηση στατικών μοντέλων, στη θέση της σοφίτας ένα studio μουσικής, αντί για το σκοτεινό δωμάτιο αίθουσα για pen and paper RPG κλπ.

Το σχεδιαστικό πρόγραμμα AutoCAD θα μου έδινε μάλιστα την δυνατότητα να αποτυπώσω και τις σκέψεις μου ηλεκτρονικά. Έτσι το Maniac Mansion αποτέλεσε και το λόγο για να μάθω το παραπάνω πρόγραμμα. Και σαφώς τα hard-copy σχέδια που είχα ετοιμάσει αποτυπώθηκαν και ηλεκτρονικά τοποθετώντας μάλιστα σε πολλούς ορόφους διάφορα blocks.

Αρκετά όμως με τα δικά μου. Ας δούμε και το ίδιο το παιχνίδι.

I'm sure I saw Dr.Fred take Sandy here.

Η εισαγωγή του point and click (point and fire καλύτερα) adventure παιχνιδιού, με την ανατριχιαστική εισαγωγική μουσική και τον κινούμενο τίτλο με τα τεράστια γράμματα στο τέλος των οποίων κρεμόταν ένα αιματοβαμμένο αλυσοπρίονο, μας προϊδέαζε για κάτι το εντυπωσιακά τρομακτικό. Που να περίμενε κανείς ότι θα είχαμε να κάνουμε τελικά μʼ ένα απίστευτο comedy-horror adventure…

Οι Ron Gilbert (design, concept, story), Gary Winnick (art), Chriss Grick (music theme) κ.α. δημιούργησαν απλά ένα αριστούργημα.

Ιδιαίτερη μάλιστα μνεία πρέπει να γίνει στη μηχανή του παιχνιδιού που αργότερα ονομάστηκε S.C.U.M.M. (Script Creation Utility for Maniac Mansion) και χρησιμοποιήθηκε σε πολλά adventure της Lucasfilm όπως στα Zak McKracken, Indiana Jones and the Last Crusade, Monkey Island κλπ...

Η επιτυχία του Maniac Mansion ήταν τόση μεγάλη που τις χρονιές 1990 – 1993 προβλήθηκε στην αμερικάνικη τηλεόραση η ομώνυμη κωμική σειρά βασισμένη στο εν λόγω παιχνίδι σε 3 seasons (χωρίς όμως να γίνει ιδιαίτερα γνωστή).

46274.jpg
Επιλέγοντας τους πρωταγωνιστές μας. Στην είσοδο του σπιτιού.


Ας επιστρέψουμε όμως στο παιχνίδι.

Μετά την εισαγωγή το παιχνίδι μας ζητά να επιλέξουμε 2 από τους 3 χαρακτήρες με τους οποίους θα ξεκινήσουμε την περιπέτεια.

Ο πρώτος (Dave Miller) είναι προεπιλεγμένος μιας και είναι ο κεντρικός ήρωας και φίλος της κοπέλας που πρέπει να σώσουμε.

Ποιας κοπέλας;

Ώρα να πούμε δύο λόγια για το σενάριο.

Ο παρανοϊκός - τρελός - μανιακός επιστήμονας Dr. Fred Edison άνδρας της πανάσχημης - ημίτρελης - σεξομανούς νοσηλεύτριας Edna, απαγάγει την κοπέλα μας Sandy Pantz (cheerleader παρακαλώ) με σκοπό να της ρουφήξει το μυαλό (!!!) μέσω ενός μηχανήματος που έχει κατασκευάσει στο εργαστήριό του. Γιατί όμως να θέλει να κάτι τέτοιο;

Ο Dr. Fred τρελάθηκε πριν 20 χρόνια μετά από την πτώση ενός μετεωρίτη κοντά στην έπαυλή του. Ο μετεωρίτης αυτός στην πραγματικότητα είναι ένας εγκληματίας ο οποίος καταζητείται μάλιστα από την αστυνομία μετεωριτών και ο οποίος κατέλαβε το μυαλό του Fred, με σκοπό να διεξάγει αποτρόπαια πειράματα σε ανθρώπινους εγκεφάλους και να κατακτήσει τον κόσμο.

Ένα από τα θύματα απαγωγών για τα πειράματα αυτά είναι και η κοπέλα μας Sandy. Έτσι λοιπόν, καλούμε 2 φίλους να μας βοηθήσουν στην προσπάθεια διάσωσής της.

Η επιλογή αυτή μπορεί να γίνει μεταξύ των:

Syd: Ο μουσικός με το όνειρο να δημιουργήσει μια new-wave μπάντα και να κατακτήσει τα παγκόσμια charts. Επίσης, είναι αυτός ο οποίος αργότερα «δάνεισε» το κουστούμι του στους εξωγήινους του “Zak McKracken and the Alien Mindbenders”.

Michael F. Stoppe: Χαρακτήρας με την ιδιότητα του φωτογράφου (ιδιαίτερα χρήσιμος για την εμφάνιση των films).

Wendy Wells: Η συγγραφέας της παρέας με στόχο τη δημιουργία μιας μεγάλης best seller νουβέλας.

Bernard Bernoulli: Ο φοβητσιάρης επιστήμονας με επώνυμο προερχόμενο προφανώς από την οικογένεια των Ελβετών μαθηματικών – φυσικών, ο οποίος είναι εξπέρ σε οτιδήποτε αφορά την τεχνολογία. Πρόεδρος του σωματείου των φυσικών και βραβευμένος με τον τίτλο του σπασίκλα του κολλεγίου.

Razor: Η κοκκινομάλλα τραγουδίστρια του punk-rock συγκροτήματος “Razor and the Scummettes”.

Jeff: Ο surfer του οποίου η σκέψη περιστρέφεται μονίμως γύρω από το hobby του.

Επιλέγοντας τους χαρακτήρες μας το παιχνίδι ξεκινά με την ομάδα να βρίσκεται λίγο έξω από την έπαυλη κάτω από το γεμάτο φεγγάρι με μόνο το δυνατό τραγούδι των γρύλων να διακόπτει την ησυχία της νύχτας.

46276.jpg
Σπρώχνοντας το δεξί αγαλματίδιο στη βάση της σκάλας η πόρτα δίχως χερούλι θα ανοίξει.

46277.jpg
Το πράσινο πλοκάμι παραπονιέται για το ότι δεν μπορεί να φτιάξει δική του μπάντα.

Το Maniac Mansion αποτελείται από αρκετούς γρίφους οι οποίοι διαθέτουν άφθονο humor κάτι το οποίο φαίνεται ακόμη και από την εισαγωγή του παιχνιδιού.

Είναι απαραίτητο να αξιοποιήσουμε τις ξεχωριστές δυνατότητες κάθε χαρακτήρα ώστε να προχωρήσουμε το παιχνίδι του οποίου η εξέλιξη αλλά και η λύση διαμορφώνεται ανάλογα με την ομάδα που έχουμε επιλέξει. Έτσι έχουμε 5 ολόκληρους διαφορετικούς τρόπους για να ολοκληρώσουμε το παιχνίδι.

Όλες οι λύσεις όμως περνούν τελικά μέσα απʼ το εργαστήριο του Dr. Fred όπου κρατείται σε ομηρία η κοπέλα μας Sandy.

Λίγο πριν ο τρελός επιστήμονας εκτελέσει τα σατανικά σχέδιά του, θα πρέπει να σταματήσουμε την επιρροή που ασκεί ο μετεωρίτης πάνω του και να ξαποστείλουμε τον μετεωρίτη από εκεί που ήρθε μια και καλή.

Η έπαυλη του Dr. Fred αποτελείται από 6 ορόφους και από ένα πολύ μεγάλο αριθμό δωματίων κάθε ένα από τα οποία περιέχει δικούς του γρίφους και οι οποίοι παίζουν το δικό τους ρόλο για την ολοκλήρωση του παιχνιδιού.

Οι χώροι που θα συναντήσουμε είναι οι εξής:

Στην αυλή και στο πίσω μέρος του σπιτιού βρίσκεται η πισίνα και το γκαράζ, στο ισόγειο του σπιτιού η τραπεζαρία, το χωλ, το σαλόνι, τη βιβλιοθήκη, η κουζίνα και η αποθήκη.

Στον πρώτο όροφο, το σαλόνι με το πιάνο και η αίθουσα ζωγραφικής.

Στον δεύτερο, το play room με τα coin-ops μηχανήματα (yeah!!!) κι ένα μικρό ιατρικό εξεταστήριο του Dr. Fred.

Στον τρίτο, ένα σκοτεινό δωμάτιο – εργαστήριο φωτογραφίας.

Στον τέταρτο (από αριστερά), το δωμάτιο με τον ραδιοπομπό, το δωμάτιο της Edna, το δωμάτιο του "Weird" Ed (θα μιλήσουμε γιʼ αυτόν λίγο πιο κάτω), το δωμάτιο γυμναστικής, το μπάνιο και το δωμάτιο με το τζάκι στο οποίο μια μυστική πόρτα οδηγεί σε ένα στενό χώρο με μισοκατεστραμμένους τοίχους και καλωδιώσεις (θα χρειαστεί να επιδιορθώσουμε τα ηλεκτρικά για να λειτουργήσουν τα coin-ops).

Στον πέμπτο και τελευταίο όροφο υπάρχει ένα δωμάτιο μουσικής με πανύψηλα ηχεία και ισομετρικά η σοφίτα της Edna και το δωμάτιο με το τηλεσκόπιο.

Τέλος στο υπόγειο του σπιτιού, υπάρχει το κελί το οποίο επικοινωνεί με το μυστικό εργαστήριο του Dr. Fred, το λεβητοστάσιο με τον πυρηνικό αντιδραστήρα, τα υδραυλικό σύστημα της πισίνας και ο πυθμένας της ο οποίος όταν αδειάσει θα μας δώσει τη δυνατότητα να συλλέξουμε κάποια πολύτιμα αντικείμενα.

Όπως αναφέρθηκε και ανάλογα με τους χαρακτήρας που θα επιλέξουμε, ο τρόπος που εξελίσσεται η περιπέτεια είναι διαφορετικός.

Έτσι, επιλέγοντας κάποιο χαρακτήρα, θα χρειαστεί να συναντήσουμε και συνεργαστούμε με τον "Weird" Ed, το γιο του Dr. Fred και της Edna, ο οποίος είναι ένας μοναχικός νέος ο οποίος ασχολείται μανιωδώς με οτιδήποτε στρατιωτικό αλλά και με το hamster του. Ο Weird Ed ανησυχεί ιδιαίτερα για τον πατέρα του, ανησυχία όμως την οποία όμως δε συμμερίζεται ιδιαίτερα η μητέρα του.

Αν επιλέξουμε λοιπόν ως χαρακτήρα τον φωτογράφο Michael, για να τελειώσουμε την περιπέτεια θα πρέπει να παραδώσουμε ένα στρατιωτικό πακέτο από το ταχυδρομείο στο γιο του Fred αλλά και να εμφανίσουμε τις φωτογραφίες από το φιλμ που περιέχει τα σχέδιά του για να βοηθήσει τον πατέρα του να απαλλαγεί από την επιρροή του μετεωρίτη.

46278.jpg
Ο Weird Ed ανησυχεί για την πνευματική κατάσταση του πατέρα του.

46279.jpg
Είναι ώρα για την Wendy να ξεδιπλώσει το συγγραφικό της ταλέντο.


Όπως καταλαβαίνετε πολλά από τα παραπάνω δωμάτια και αρκετά αντικείμενα θα μας είναι χρήσιμα μόνο σε περίπτωση που επιλέξουμε συγκεκριμένους χαρακτήρες π.χ. για το σκοτεινό δωμάτιο και την εμφάνιση του φιλμ θα πρέπει να έχουμε επιλέξει τον φωτογράφο Michael ή για το δωμάτιο μουσικής τους Syd ή Razor. Αν μάλιστα έχουμε επιλέξει τον δειλό επιστήμονα Bernard, μόλις συναντήσει το πράσινο ή το μωβ εξωγήινο πλοκάμι (τα pets του τρελο-Fred) θα αρχίσει να τρέχει αλαφιασμένος προς τα πίσω μη δεχόμενος να επανέλθει στο χώρο αν δεν έχει εξαφανιστεί η απειλή. Ο Bernard όμως είναι ιδιαίτερα χρήσιμος αν θέλουμε να επιδιορθώσουμε το τηλέφωνο ή τον ραδιοφωνικό πομπό και να επικοινωνήσουμε με την αστυνομία μετεωριτών.

Μιας και μιλήσαμε όμως για τα «εξωγήινα πλοκάμια» που κατοικούν στο σπίτι του Dr. Fred θα πρέπει να σημειώσουμε πως δεν είναι όλα τα πλοκάμια «κακά». Το πράσινο μάλιστα παρουσιάζει καλλιτεχνικές ανησυχίες που τις εκφράζει μέσω της μουσικής. Αν επιλέξουμε λοιπόν ως χαρακτήρα τον Syd ή την Razor και καταφέρουμε να πείσουμε το πράσινο πλοκάμι να μας δώσει μια Demo κασέτα με τη μουσική του, μπορούμε να την αποστείλουμε στον παραγωγό Mark Eteer ο οποίος θα μας προτείνει συνεργασία μέσω ενός συμβολαίου. Με αυτόν τον τρόπο το πράσινο πλοκάμι θα μας εμπιστευθεί και θα μας βοηθήσει την κρίσιμη στιγμή όταν θα εισέλθουμε στο εργαστήριο του Dr. Fred.

Τη διεύθυνση του Mark Eteer μπορούμε να την βρούμε μέσω της τηλεόρασης στην οποία ένα διαφημιστικό spot αναφέρει πως μπορεί να δημοσιεύσει… «τα πάντα».

Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις συγγραφικές ικανότητες της Wendy αποστέλλοντας στον Mark Eteer τη νουβέλα της με την ιστορία του παιχνιδιού για έκδοση. Ο εκδότης θα ενθουσιαστεί στέλνοντάς μας ένα συμβόλαιο το οποίο μπορούμε να επιδείξουμε στο μωβ «πλοκάμι» για να μας επιτρέψει την είσοδο στο εργαστήριο. Τι καλύτερο άλλωστε από το να δώσουμε την ευκαιρία που ζητά ο μετεωρίτης να γίνει πλούσιος!!!

46280.jpg
Το σούπερ- ντούπερ τηλεσκόπιο με το οποίο θα χρησιμοποιήσουμε για να δούμε… το απέναντι δωμάτιο.

46281.jpg
Μην πατήσεις το κόκκινο κουμπί στα δεξιά.


46282.jpg
Είπαμε ΜΗΝ πατήσεις το κόκκινο κουμπί.


Η αλήθεια είναι πως το παιχνίδι μπορεί να ολοκληρωθεί και με μόλις 2 χαρακτήρες αφού πλέον του Dave αρκούν οι ικανότητες ενός και μόνο ακόμη σε κάποιο αντικείμενο (μουσική, φωτογραφία, συγγραφή κλπ,) ώστε να ολοκληρωθεί το παιχνίδι. Έτσι, το Maniac Mansion μπορεί να ολοκληρώνεται κάθε φορά με 2 διαφορετικούς τρόπους αφού η ομάδα μας αποτελείται πάντα από 3 άτομα.

Εξαίρεση αποτελεί ο Jeff ο οποίος δεν αξιοποιεί κάπου τις ικανότητές του.

Προσοχή όμως γιατί οι χαρακτήρες μας με μερικές λάθος κινήσεις μπορούν να πεθάνουν.

Έτσι αν π.χ. ψήσουμε στο φούρνο μικροκυμάτων το hamster του Weird Ed και του το παραδώσουμε… ψημένο ή αν βρισκόμαστε στον πυθμένα της άδειας πισίνας τη στιγμή που κάποιος αποφασίσει να την ξαναγεμίσει ή αν ζεστάνουμε ραδιενεργό νερό στο φούρνο μικροκυμάτων τότε ο χαρακτήρας μας πεθαίνει και μια επιτύμβια πλάκα θα εμφανιστεί λίγο έξω από την έπαυλη.

Ακόμη και το φινάλε του παιχνιδιού θα είναι διαφορετικό αν ο βασικός ήρωας και φίλος της Sandy πεθάνει. Σε αυτήν την περίπτωση στην τελευταία σκηνή ο Dr. Ed ρωτώντας πως μπορεί να μας ξεπληρώσει γιʼ αυτό που έγινε, σκέφτεται πως μπορεί να κατασκευάσει μια μηχανή η οποία ζωντανεύει τους νεκρούς (αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία :) ).

Μπορούμε τέλος να προκαλέσουμε «μαζική καταστροφή» με πυρηνική έκρηξη αν αφήσουμε τον πυρηνικό αντιδραστήρα χωρίς ψύξη (ψύχεται από το νερό της πισίνας) ή πατώντας το… κόκκινο κουμπί :)

46283.jpg
Ξαποστέλνοντας τον μετεωρίτη από εκεί που ήρθε.


46284.jpg
Ο Dr. Fred έχει ξαναβρεί τη λογική του.

Αρκετές και οι χιουμοριστικές σκηνές του παιχνιδιού σε διάφορα σημεία όπως:

Το ανθρωποφάγο φυτό που αναπτύσσεται απότομα μόλις το ποτίσουμε με το ραδιενεργό νερό της πισίνας και που «εξουδετερώνεται» εύκολα με μια απλή Pepsi (αρχίζει να ρεύεται και δεν μπορεί καν να δαγκώσει).

Το ιδιαίτερα δυνατό τηλεσκόπιο τεραστίων διαστάσεων το οποίο δουλεύει με κέρματα και με το οποίο μπορούμε απλά να διαβάζουμε έναν αριθμό στο απέναντι δωμάτιο (με μια αράχνη να κρέμεται μπροστά στο φακό).

Η πανάσχημη (όλοι οι καθρέπτες του σπιτιού έχουν σπάσει από την «ομορφιά» της) και νυμφομανής Edna με το δωμάτιο γεμάτο καρδούλες έχει γράψει με graffiti τον αριθμό του τηλέφωνο της σε μια μπανιέρα με την υποσημείωση “For A Good Time Edna”.

Το χαμηλής ευφυΐας πράσινο πλοκάμι το οποίο θεωρεί ως αγαπημένη τροφή τα… κέρινα φρούτα κ.α.

Στον τεχνικό τομέα δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Εξάλλου οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Το μόνο που δεν μπορείτε, είναι να ακούσετε τα ηχητικά εφέ τα οποία είναι ικανοποιητικότατα με τους ήχους από τους γρύλους, από το βηματισμό και από διάφορες άλλες δραστηριότητες να υπερκαλύπτουν τις απαιτήσεις για το παιχνίδι.

Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με adventure game. Τι θα λέγατε λοιπόν αν σας ανέφερα πως το gameplay είναι το δυνατό του σημείο;

Τα πολλά λόγια (και είπα πάρα πολλά ως τώρα) είναι φτώχεια.

Όσοι δεν έχετε δοκιμάσει ακόμη (μα ακόμη ;) το Maniac Mansion σπεύσατε άμεσα.

Δεν πρόκειται να μείνει κανείς gamer απογοητευμένος. Εγγύηση…

46285.jpg
Εναλλακτικό φινάλε του παιχνιδιού, με τον μετεωρίτη πλέον… «celebrity συγγραφέα».

46286.jpg
Φυσικά και δε θα τα κατάφερνε χωρίς εμάς.


Υ.Γ. Ίσως καταλαβαίνετε τώρα γιατί αγαπώ τόσο πολύ τον Commodore 64 :)

46287.jpg
Το Skywalker Ranch όπου εργάζεται ο George Lucas και το οποίο αποτέλεσε την έμπνευση για τη δημιουργία του σπιτιού “Maniac Mansion”.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Α-ΠΟ-ΛΑΥ-ΣΤΙ-ΚΟ!!! :thumb:

Αυτή η καταπληκτική παρουσίαση, σε συνδιασμό με τη στήλη ΧΥΖΖΥ, στο τελευταίο Phoenix, με μπρίζωσε για τα καλά!

Αν και ψιλοadventurάς, ποτέ δεν το έπαιξα, αν και γνώριζα την ύπαρξή του.

Σπεύδω!
 
Πολυ χαιρομαι με το review ενος τοσο κλασσικου παιχνιδιου που δεν θα επρεπε να λειπει απο αυτο το φορουμ :)

Επισης με συγκινεί η περιγραφή σου για την πρώτη εντύπωση που είχες. Εμένα το πρώτο adventure που είδα ήταν text. Ο τροπος που έγραφα εντολές και έβλεπα τις απαντήσεις με έκανε να νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ένα διαστημικό σκηνικό, όπως στο Alien που έγραφαν ερωτήσεις στον κεντρικό υπολογιστή :D

Ακομα χαίρομαι που το παιχνίδι αυτό ήταν αφορμή να ασχοληθείς με Autocad. Φανταζομαι οτι πολλοι απο εμας ειχαν καποιο game ως ερεθισμα για να μάθουμε ή να ασχοληθουμε με κατι! Εγω πχ εμαθα να διαβάζω Ρουνική γραφή ;)

Το ΜΜ το εχω παιξει μονο σε Αμιγκα και PC. Στο PC υπαρχουν δυο εκδοσεις, η παλια και η enhanced (η οποια ειναι ιδια με της Αμιγκα). Ομως ειχε κυκλοφορησει και fan remake για Windows, η οποια δυστυχως, αν θυμαμαι καλα, "κατέβηκε" με εντολή της LucasArts. :(

Το παιχνιδι ειναι αρκετα πολυπλοκο που δεν μπορουσα να καταλαβω το μηχανισμο του ακριβως. Ετσι ειχα προσπαθησει να το συνοψισω με ενα mindmap. Παρατηρησα τα εξης:

  • Ολο το παιχνίδι συγκεντρώνεται σε δυο κεντρικα objectives στο τέλος. Το πώς λύνονται εξαρτάται απο τους χαρακτηρες: το ενα ειναι να περασεις το Μωβ Πλοκάμι στο εργαστηριο του Fred (4 διαφορετικοί τρόποι) και το δευτερο ειναι να απαλλαγεις απο τον Μετεωρίτη (3 τρόποι)
  • Εαν εχεις τον Bernard και την Wendy στην ομαδα, μπορεις να δημιουργησεις ενα τέταρτο, συνδυαστικό φινάλε
  • Μπορεις καθε φορα να περασεις το Μωβ Πλοκάμι με 2 τροπους, αναλογως τους χαρακτήρες που εχεις. Ομως υπαρχουν καποια "λάθη" που μπορεις να κανεις τα οποια θα κανουν το παιχνίδι unwinnable για καποιον χαρακτηρα. Η μονη σου επιλογη ειναι να χρησιμοποιησεις τις ικανοτητες του αλλου χαρακτηρα (εκτος αν αυτος ειναι ο Jeff) για να τελειωσει το παιχνιδι
  • Ο Jeff ειναι ο πιο αχρηστος χαρακτηρας και δεν εξυπηρετει σε κανενα απο τα 2 προβληματα που ανεφερα. Η μονη του ιδιοτητα ειναι οτι μπορει να επιδιορθώσει το τηλέφωνο. Αν ξεκινήσεις το παιχνιδι μονο με Dave και Jeff, το παιχνιδι είναι unwinnable.
  • Οι Syd και Razor ειναι ακριβως το ιδιο. Δεν υπαρχει λογος να κανεις ομαδα με Dave, Syd και Razor. Ισα ισα που αν κανεις καποιο "λαθος" και δεν μπορεσεις να γινεις φιλος με το Πράσινο Πλοκάμι, το παιχνίδι θα είναι unwinnable μιας και δεν θα εχεις εναλλακτική.
  • Μπορεις να κανεις διαφορους συνδυασμούς με τις κασέτες, να δωσεις "λάθος" κασετα στο Πρασινο Πλοκάμι, ή να στείλεις λάθος κασσέτα στον Mark Eteer. Οι αντιδρασεις τους εχουν πλακα, αλλα ετσι κανεις το παιχνιδι unwinnable για τους Syd και Razor
Και ενα trivia: Η Razor and the Scummettes αναφερονται και στο Zak McKracken. Τεστ γνώσεων: που ακριβως; :)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Καταπληκτική παρουσίαση Alucard. Στάζει απο αγάπη και εκτίμηση για το παιχνίδι.

Δεν κατάφερα να το παίξω στην εποχή του, αλλά το τελείωσα πριν απο ένα έτος περίπου στην Amiga. Με εξέπληξαν ευχάριστα οι διάφορες εναλλακτικές λύσεις, τις οποίες σου δίνει ανάλογα με τους χαρακτήρες που συνθέτουν την ομάδα σου. Δεν μπορώ να πω ότι είδα όλες τις εναλλακτικές.

Επίσης, με εξέπληξε, για παιχνίδι της Lucasarts, ότι μπορούσες να χάσεις ή να οδηγηθείς σε αδιέξοδο, καταστάσεις που είχα συνδέσει καταρχάς με την Sierra. Έκανα την γκάφα μου και ανατίναξα το σπίτι, μία φορά.
 
Με μια λεξη το review ειναι φανταστικο.Το maniac mansion ειναι απο τα πρωτα adventures που επαιξα οχι οταν πρωτοκυκλοφορησε βεβαια και ειναι υπεροχο παιχνιδι.Το αγαπημενο μου ομως ειναι το Day of the tentacle που ειναι κατι σαν sequel.Εχω γραψει και ενα μικρο review αλλα σε καμια περιπτωση δεν συγκρινεται με το επαγγελματικο review του φιλου Alucard.
 
Εξαιρετική παρουσίαση! Η αλήθεια είναι πως κι εμένα η πρώτη φορά που έπαιξα το παιχνίδι ήταν στον Commodore 64 ενός φίλου κι όχι στην Amiga μου. Μια χαρά γραφικά είχε, όπως φαίνεται κι από τα screenshots σου.
 
Αυτά τα reviews με τις εικόνες και τα gif είναι απόλαυση, σε ευχαριστούμε φίλε Alucard.

...Το ότι ο κέρσορας μεταμορφώνεται σε σαλιγκάρι όταν "σκέφτεται" το μηχάνημα το βρίσκω φοβερά έξυπνο, κυνικό και αστείο.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Αλλη μία φοβερή παρουσίαση για το πασίγνωστο αυτό αμερικάνικο adventure !! :thumb:

Οπως είχα γράψει και σε παλιότερο thread του Alucard, το παιχνίδι το είχα παίξει στην Amiga μου, ενώ ένας γνωστός μου που το είχε αυθεντικό σε pc (φοβερό το απαραίτητο poster-πίνακας ανακοινώσεων !!) το είχε τελειώσει πολλές φορές συνδιάζοντας όλους τους χαρακτήρες.

Δυστυχώς σε cbm δεν θυμάμαι να το είχα δεί στο commodore club, ούτε και το είχε κάποιος γνωστός μου (βασικά *κανένας* φίλος μου με C64 δεν έπαιζε adventure games - ούτε καν με point & click interface !!).
 
γνώριζα το παιχνίδι δεν το είχα παίξει όμως ποτε...πρέπει κάποια στιγμή να το κάνω
 
Ένα εξαιρετικό παιχνίδι της Lucas. Πρέπει να ασχοληθώ σύντομα μαζί του ξανά!

Απίστευτο σκηνικό αυτό με το χάμστερ και τον φούρνο μικροκυμάτων. :D
 
Σας ευχαριστώ παιδιά όλους για τα καλά σας λόγια :)

Rakeesh είπε:
Και ενα trivia: Η Razor and the Scummettes αναφερονται και στο Zak McKracken. Τεστ γνώσεων: που ακριβως; :)
Δεν είμαι σίγουρος αλλά αν θυμάμαι καλά υπήρχε ένα κασετόφωνο στο διαστημόπλοιο. Στο ντουλαπάκι είχε την κασέτα;
 
Ακριβως, την οποια μπορεις να παιξεις στο κασετοφωνο. Το κομμάτι λέγεται "Inda Glop Oda Krell" (????) και δεν ξερω αν σημαινει κατι.
 
Ηλία ωραίος όπως πάντα! :thumb:
 
pooky(1) είπε:
Ηλία ωραίος όπως πάντα! :thumb:
Σʼ ευχαριστώ Γιώργο.

Rakeesh είπε:
Ακριβως, την οποια μπορεις να παιξεις στο κασετοφωνο. Το κομμάτι λέγεται "Inda Glop Oda Krell" (????) και δεν ξερω αν σημαινει κατι.
Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό είχα μια τρελή ανησυχία για το αν δουλεύει καλά η μνήμη μου μιας και μπορούσα να ξεχάσω το όνομα κάποιου ο οποίος μου είχε συστηθεί πριν 3 δευτερόλεπτα.

Τελικά βλέπω πως απλά έχει γίνει ιδιαίτερα επιλεκτική :)
 
Ενα ρεμιξ της εισαγωγης που κατα τη γνωμη μου αναδεικνυει το ποσο πορωτικο κομματι ειναι :)

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Έριξα μια ματιά σε αρκετά από τα reviews Alucard. Μπράβο κατ' αρχήν για τον χρόνο που διέθεσες να μας παρουσιάσεις ξανά αυτά τα αξέχαστα παιχνίδια. Πολύ κρίμα και στενάχωρο που έχουν χαθεί οι φωτογραφίες.

Έχω παίξει τα περισσότερα, από που να ξεκινήσω δεν ξέρω...

Από το περιπετειώδες Rastan...
Από το The Way of the Exploding Fist που πάντα θα μου θυμίζει έναν φίλο που έφυγε νωρίς. Παίζαμε μαζί παιδιά....
Από το Arkanoid που πάντα με εκνεύριζε γιατί ποτέ δεν ήμουν καλός σε αυτό...
Από το WonderBoy in Monsterland που παίζουν σήμερα τα παιδιά μου στα Mame...
Από το Barbarian με την διάσημη στριφογυριστή κίνηση...
Από το Beyond the Ice Palace το υπέροχο αυτό παιχνίδι....
Από το Commando με τις μουσικές του...
Από το Ghosts’n’Goblins που αγόρασα από την Technoland στον Πειραιά και δεν μου φόρτωσε ποτέ...
Από το The Last Ninja που πρόσφατα κοιμήθηκα ακούγοντας τις μουσικές του στο youtube...
Από το Out Run που χάλαγα το χαρτζιλίκι μου στο arcade...
Από τον Quasimodo που ήμουν παιδί και πήγαινα σε καφενείο και βοηθούσα ένα καλοκαίρι με αντάλαγμα δεκάρικα να παίζω...
Από το Bruce Lee ένα από τα πρώτα παιχνίδια που φόρτωσα στον δικό μου C64...
Από το International Karate που η συνέχεια του το IK+ είναι ίσως το παιχνίδι που έχω παίξει περισσότερο...
Από το Escape from the Planet of the Robot Monsters που έπαιζα μέχρι το ξημέρωμα και η μάνα μου νόμζε πως κοιμόνουνα...
Από το Bubble Bobble....
Από το Enduro Racer με την ωραία μουσική του επένδυση...
Από το Midnight Resistance πω πω τι μου θύμισες...
Από το Defender of the Crown που ήταν τόσο ωραίο στον C64 και μόλις το είδα σε Amiga...έκλαιγα από χαρά...
Από το Buggy Boy που αγόρασα από μαγαζί στον Πειραιά που δεν θυμάμαι το όνομα του...
Από το Ghostbusters που είδα πρώτη φορά σε ZX Spectrum με μαυρόασπρη τηλεόραση σε σπίτι φίλου...
Από το Green Beret με την υπέροχη μουσική του επένδυση...
Από το Cobra που θυμάμαι να σφυρίξω ολόκληρο το tune...
Από το Exolon το υπέροχο αυτό παιχνίδι...

Από που να ξεκινήσω δεν ξέρω.

Θα σταθώ λίγο στο Maniac Mansion. Ένα από τα ωραιότερα παιχνίδια στον C64, και ένα από τα ωραιότερα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. Περιμένω τα Χριστούγεννα και αν βρω ελεύθερο χρόνο θα το ξαναπαίξω στον VICE. Δεν το έχω τερματίσει, δεν τα είχα καταφέρει και θέλω να ξαναπροσπαθήσω χωρίς walkthrough όμως. Αν τώρα κολλήσω, θέλω να δω το τέλος οπότε θα κλέψω λίγο.
 
Τελευταία επεξεργασία:
Έριξα μια ματιά σε αρκετά από τα reviews Alucard. Μπράβο κατ' αρχήν για τον χρόνο που διέθεσες να μας παρουσιάσεις ξανά αυτά τα αξέχαστα παιχνίδια. Πολύ κρίμα και στενάχωρο που έχουν χαθεί οι φωτογραφίες.

Έχω παίξει τα περισσότερα, από που να ξεκινήσω δεν ξέρω...

Από το περιπετειώδες Rastan...
Από το The Way of the Exploding Fist που πάντα θα μου θυμίζει έναν φίλο που έφυγε νωρίς. Παίζαμε μαζί παιδιά....
Από το Arkanoid που πάντα με εκνεύριζε γιατί ποτέ δεν ήμουν καλός σε αυτό...
Από το WonderBoy in Monsterland που παίζουν σήμερα τα παιδιά μου στα Mame...
Από το Barbarian με την διάσημη στριφογυριστή κίνηση...
Από το Beyond the Ice Palace το υπέροχο αυτό παιχνίδι....
Από το Commando με τις μουσικές του...
Από το Ghosts’n’Goblins που αγόρασα από την Technoland στον Πειραιά και δεν μου φόρτωσε ποτέ...
Από το The Last Ninja που πρόσφατα κοιμήθηκα ακούγοντας τις μουσικές του στο youtube...
Από το Out Run που χάλαγα το χαρτζιλίκι μου στο arcade...
Από τον Quasimodo που ήμουν παιδί και πήγαινα σε καφενείο και βοηθούσα ένα καλοκαίρι με αντάλαγμα δεκάρικα να παίζω...
Από το Bruce Lee ένα από τα πρώτα παιχνίδια που φόρτωσα στον δικό μου C64...
Από το International Karate που η συνέχεια του το IK+ είναι ίσως το παιχνίδι που έχω παίξει περισσότερο...
Από το Escape from the Planet of the Robot Monsters που έπαιζα μέχρι το ξημέρωμα και η μάνα μου νόμζε πως κοιμόνουνα...
Από το Bubble Bobble....
Από το Enduro Racer με την ωραία μουσική του επένδυση...
Από το Midnight Resistance πω πω τι μου θύμισες...
Από το Defender of the Crown που ήταν τόσο ωραίο στον C64 και μόλις το είδα σε Amiga...έκλαιγα από χαρά...
Από το Buggy Boy που αγόρασα από μαγαζί στον Πειραιά που δεν θυμάμαι το όνομα του...
Από το Ghostbusters που είδα πρώτη φορά σε ZX Spectrum με μαυρόασπρη τηλεόραση σε σπίτι φίλου...
Από το Green Beret με την υπέροχη μουσική του επένδυση...
Από το Cobra που θυμάμαι να σφυρίξω ολόκληρο το tune...
Από το Exolon το υπέροχο αυτό παιχνίδι...

Από που να ξεκινήσω δεν ξέρω.

Θα σταθώ λίγο στο Maniac Mansion. Ένα από τα ωραιότερα παιχνίδια στον C64, και ένα από τα ωραιότερα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. Περιμένω τα Χριστούγεννα και αν βρω ελεύθερο χρόνο θα το ξαναπαίξω στον VICE. Δεν το έχω τερματίσει, δεν τα είχα καταφέρει και θέλω να ξαναπροσπαθήσω χωρίς walkthrough όμως. Αν τώρα κολλήσω, θέλω να δω το τέλος οπότε θα κλέψω λίγο.
Καλησπέρα κι ευχαριστώ Blue Max.
Μόλις παρατήρησα ότι πράγματι έχουν χαθεί οι φωτογραφίες. Θα δω τι μπορεί να γίνει.
 
Γεια χαρά Alucard.

Είναι πολλά και αξιόλογα τα reviews των παιχνιδιών και αξίζει. Δεν ξέρω βέβαια πόσο εύκολο είναι και τι χρόνο απαιτεί από τους admin.
 
Πίσω
Μπλουζα