Ενδιαφέρουσα η τεράστια ποικιλία απόψεων για τους καφέδες.
Το πρόγευμα της μητέρας μου ήταν ένας Ελληνικός καφές με ελάχιστη ζάχαρη. Το δικό μου, γάλα (εβαπορέ Νουνού). Σε κάποιο σημείο, πολύυυυυ νωρίς, έγινε συνήθεια να βάζει η μητέρα μου δυο-τρεις σταγόνες από τον καφέ της στο γαλατάκι μου. Αυτός ήταν ο μόνος καφές που έπινα μέχρι το τέλος της Τρίτης Γυμνασίου. Όχι ότι δεν μου επιτρεπόταν ή δεν έπινα (σπάνια) καφέ σε επισκέψεις κλπ., αλλά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα.
Κι έφτασε η Τετάρτη Γυμνασίου στην οποία πήγα Πρακτικό (από τάξη με κάπου 150 παιδιά μόνο 13 πήγαμε Πρακτικό, λίγο έλειψε να μη σχηματιστεί το τμήμα). Ξαφνικά οι ίδιοι καθηγητές που μέχρι πέρσι δεν είχαν υπερβολικές απαιτήσεις έγιναν αγνώριστοι. Μας φόρτωναν άπειρη δουλειά για το σπίτι, μας ξεκίνησαν με χαμηλούς βαθμούς στο Α' δίμηνο ακόμη και τους καλύτερους μαθητές, και εκεί που ξεμπέρδευα με ελάχιστες ώρες μελέτη βρέθηκα να ρίχνω ξενύχτια κάθε μέρα. Οπότε άρχισα τους φραπέδες όχι γιατί μου άρεσαν αλλά για να με κρατάνε ξύπνιο. Στην Ε' Γυμνασίου τα πράγματα έγιναν χειρότερα διότι ανέβηκα Αθήνα και πέρα από τη μελέτη για το σχολείο είχα και φροντιστήριο για τις εισαγωγικές, και στην Στ' Γυμνασίου το φροντιστήριο έγινε καθημερινό. Οπότε ο καφές έγινε πια το καύσιμό μου.
Μετά μπήκα στο Πολυτεχνείο και χαλάρωσα
Αλλά τότε πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα ο καφές φίλτρου. 'Εχω γράψει αλλού γι' αυτόν, Καφέ Κοντινεντάλ λεγόταν, και είχαν την εξυπνότατη πολιτική να σου δίνουν τζάμπα ή πολύ φτηνά την καράφα και το χωνί (και σε τσεκουρώνανε μετά με τα φίτρα και τον καφέ που τον είχαν μονοπώλιο) και από την πρώτη γουλιά μου άρεσε πολύ περισσότερο από άλλους καφέδες. Κι έτσι έγινε ο κύριος καφές μου. Κι έπινα γιατί μου άρεσε, όχι γιατί είχα ανάγκη.
Τώρα με σειρά προτεραιότητας μου αρέσουν ο καφές φίλτρου, εσπρέσσο, καπουτσίνο, ελληνκός, φραπέ (τον οποίο πίνω σπανιότατα εκτός από όταν είμαι Ελλάδα το καλοκαίρι).
Αλλά μιλάμε για καφέ. Όχι για τεχνητά αρωματισμένες σκόνες ούτε για εξαμβλώματα στυλ φρέντο και τα να μην πω τι κατασκευάσματα του Starbucks. Αγοράζω σπυράκια καφέ καλής ποιότητας που τον τρίβω μόνος μου (αν και κάνω κάποιες αβαρίες, δεν έχω μύλο του καφέ που τρίβεις με το χέρι - αυτός ο τρόπος κάνει τον καλύτερο καφέ - αλλά ηλεκτρικό με λεπίδες). Παλιότερα έβαζα ζάχαρη, τώρα την έχω καταργήσει κι έτσι απολαμβάνω το άρωμα και τη γεύση του καφέ χωρίς τίποτε άλλο. (Και, περιέργως, δεν είμαι εθισμένος - έχω κατά καιρούς από περιέργεια σταματήσει τους καφέδες για μέρες ώστε να δω αν θα με ενοχλεί η στέρησή τους και δεν είχα πρόβλημα.)
