Ρετροτρομακτικές ιστορίες και καταστάσεις που βιώσαμε

:bow:


Εγώ δεν ήξερα καν πως ο Μαντέλας είχε πεθάνει . Αν σας πω τι πίστευα εγώ , θα πέσετε κάτω ! Εγώ στο μυαλό-μου είχα ταυτήσει τον Μαντέλα με τον Κόφι Ανάν ! . . .
Εγώ που πίστευα πως μαζί με τον θάνατο της νταιανα ήταν οι πιο διάσημοι ρετρό θάνατοι και ο Μαντελα τώρα το 2013 πέθανε! Μήπως την δεκαετία του 80 είχε πεθάνει άλλος αφρικανός λαοπροβλητος ηγέτης;
 
επίσης ήθελα να πω κάτι που μας είπε η μάνα προχτές και δεν το ξέραμε!!!ο πατέρας μου στα τελευταία του είχε δύσπνοια κλπ. μιας και είχε πάθει φυματίωση μεταπολεμικά όταν σπούδαζε στην Αθήνα. όλη νύχτα λοιπόν βολόδερνε από το κρεβάτι των γονιών μου σε ένα κρεβάτι που είχαμε στην τραπεζαρία και όλη νύχτα σουρ σουρ τις παντούφλες του (σαν να ακούω ακόμη αυτόν τον ήχο). λοιπόν η μάνα μου ξυπνάει μια νύχτα και κοιτάει πουθενά ο μπαμπάς και ούτε σουρ σουρ οι παντούφλες. λοιπόν τον βρίσκει στον κάτω όροφο (το σπίτι μας είναι δίπατο) με μια κουβέρτα υπό μάλης και της λέει:"σε 5 μέρες θα γίνει κάτι τρομερό και θα απαλλαγείς από την παρουσία μου!!" και σε 5 μέρες πέθανε!!(Ιούνιος του 1988). τώρα αυτό ήταν διαίσθηση;;είχε δει κάποιο όνειρο;;;δεν ξέρουμε. φυσικά η μάνα μου νόμιζε ότι θα αυτοκτονήσει αλλά ο θάνατος του ήταν ξεκάθαρα τυχαίος, ρήξη ανευρύσματος ανιούσας αορτής. (ωραίο θέμα έπιασα πάλι!αλλά τι να κάνουμε και ο θάνατος κομμάτι της ζωής είναι).
 
Η επιστήμη ακόμα αγνοεί τη σημασία και το ρόλο των ονείρων και επιλέγω να μη με ταράζουν και να μην ασχολούμαι. Όμως δέχομαι ότι καμμιά φορά τα όνειρα έχουν τη θέση τους και κάτι σημαίνουν. Και είναι γεγονός ότι τα όνειρα είναι φορείς αληθείας και μπορεί να είναι και μέσο επικοινωνίας με ανθρώπους που δεν ζουν πια μαζί μας.

Όταν πέθανε η γιαγιά από τη μεριά του πατρός και είχε έρθει η ώρα για ένα από τα τελευταία μνημόσυνά της, η μάνα μου προβληματιζόταν σε τι σκεύος να βάλει τα κόλλυβα, μια και θα τα ετοίμαζε η ίδια και το μνημόσυνο θα γινόταν σε κλειστό οικογενειακό κύκλο. Και μάλιστα είχε αρχίζει να φοβάται ότι θα εκτεθεί γιατί δεν έβρισκε κατάλληλο δίσκο/πιατέλα. Το ένα ήταν πολύ μικρό, το άλλο πολύ μεγάλο και πήρε να δυσανασχετεί. Το πρωί που θα ξεκινούσε το βράσιμο, μας είπε ότι το προηγούμενο βράδυ είδε στον ύπνο της τη γιαγιά και την αδερφή αυτής της γιαγιάς, να κάθονται στο τραπέζι της κουζίνας μας, σε μια σκηνή πολύ ζωντανή και ρεαλιστική (καθότι τα ενύπνια συχνά είναι πίνακες του Νταλί επί 100), χωρίς όμως να θυμάται τι έκαναν οι αδερφές εκεί. Και λέει η γιαγιά, της οποίας τα κόλλυβα άναψαν φωτιές στη μάνα μου, "Να βρε κορίτσι μου, σ'αυτήν εδώ την πιατέλα βάλτα" και σηκώνει λέει μια πιατέλα και τότε σκέφτηκε η μάνα μου στον ύπνο της, "Καλέ; Αυτήν την πιατέλα την έχω στο ντουλάπι" και ξύπνησε η μάνα μου τότε και χαμογέλασε. Ένιωσε ότι η πεθερά της ένιωσε τον πόνο της και χωρίς να έχει ποτέ ανακατευτεί στο νοικοκυριό της μάνας, της υπέδειξε μια πιατέλα που ήταν ό,τι έπρεπε και την χρησιμοποιούσε συνέχεια η μάνα μου.

Δεν είναι τρομακτική ιστορία. Θυμάμαι η μάνα μου είχε συγκινηθεί αλλά είναι από τα ανεξήγητα.
 
Η επιστήμη ακόμα αγνοεί τη σημασία και το ρόλο των ονείρων και επιλέγω να μη με ταράζουν και να μην ασχολούμαι. Όμως δέχομαι ότι καμμιά φορά τα όνειρα έχουν τη θέση τους και κάτι σημαίνουν. Και είναι γεγονός ότι τα όνειρα είναι φορείς αληθείας και μπορεί να είναι και μέσο επικοινωνίας με ανθρώπους που δεν ζουν πια μαζί μας.

Όταν πέθανε η γιαγιά από τη μεριά του πατρός και είχε έρθει η ώρα για ένα από τα τελευταία μνημόσυνά της, η μάνα μου προβληματιζόταν σε τι σκεύος να βάλει τα κόλλυβα, μια και θα τα ετοίμαζε η ίδια και το μνημόσυνο θα γινόταν σε κλειστό οικογενειακό κύκλο. Και μάλιστα είχε αρχίζει να φοβάται ότι θα εκτεθεί γιατί δεν έβρισκε κατάλληλο δίσκο/πιατέλα. Το ένα ήταν πολύ μικρό, το άλλο πολύ μεγάλο και πήρε να δυσανασχετεί. Το πρωί που θα ξεκινούσε το βράσιμο, μας είπε ότι το προηγούμενο βράδυ είδε στον ύπνο της τη γιαγιά και την αδερφή αυτής της γιαγιάς, να κάθονται στο τραπέζι της κουζίνας μας, σε μια σκηνή πολύ ζωντανή και ρεαλιστική (καθότι τα ενύπνια συχνά είναι πίνακες του Νταλί επί 100), χωρίς όμως να θυμάται τι έκαναν οι αδερφές εκεί. Και λέει η γιαγιά, της οποίας τα κόλλυβα άναψαν φωτιές στη μάνα μου, "Να βρε κορίτσι μου, σ'αυτήν εδώ την πιατέλα βάλτα" και σηκώνει λέει μια πιατέλα και τότε σκέφτηκε η μάνα μου στον ύπνο της, "Καλέ; Αυτήν την πιατέλα την έχω στο ντουλάπι" και ξύπνησε η μάνα μου τότε και χαμογέλασε. Ένιωσε ότι η πεθερά της ένιωσε τον πόνο της και χωρίς να έχει ποτέ ανακατευτεί στο νοικοκυριό της μάνας, της υπέδειξε μια πιατέλα που ήταν ό,τι έπρεπε και την χρησιμοποιούσε συνέχεια η μάνα μου.

Δεν είναι τρομακτική ιστορία. Θυμάμαι η μάνα μου είχε συγκινηθεί αλλά είναι από τα ανεξήγητα.
Ωραια ιστορια φιλος και δεν εχει σημασια να ειναι τρομακτικη και ετσι ανεξηγητη να ειναι μια χαρα μια κανει γιατι πολλες φορες το ανεξηγητο ειναι περισσοτερο τρομακτικο.
 
Εμένα και οι δύο τρομακτικές ιστορίες που μου έχουν συμβεί έχουν συμβεί όσο σπούδαζα στο Λονδίνο περιέργως. Βέβαια πάντα ήμουν ένα άτομο με διαίσθηση, αλλά άλλο να οσμίζεσαι κινδύνους και χαρακτήρες και άλλο να σου τυχαίνουν σκιαχτικά πράγματα.
Την πρώτη χρονιά την συγκάτοικό μου την γνώριζα ελαφρώς από την Αθήνα. Γνωριστήκαμε καλύτερα μ3σω της συγκατοίκησης. Ένα βράδυ πάνω σε μια κουβέντα μου λέει ότι η μάνα της ασχολείται με ζώδια και εν γένει με διάφορα μεταφυσικά. Ααα ωραία της λέω και μένα μ αρέσουν τα ζώδια. Ε να σου βγάλει τότε το ωροσκόπιο μου λέει να δεις τι θα γίνεις στη ζωή σου. Οκ λοιπόν τα Χριστούγεννα της δίνω γενεθλια κλπ συν των ανθρώπων που ήταν γύρω μου δηλαδή οικογένεια και του αγοριού μου που ήταν φαντάρος Ελλάδα. Πράγματι ότι μου είπε βγήκε με λίγες εξαιρέσεις αλλά τελικά δε μου άρεσε καθόλου η ιδέα να μου πούνε και καλά το μέλλον. Ξενέρωσα και από τις αποφάσεις που έπαιρνε η συγκάτοικός μου σε συνάρτηση με το ποιός πλανήτης ήταν που το οποίο βρίσκω εντελώς χαζό και μοιρολατρικό. Μου λέει μια μέρα "δε μπορώ να κάνω το ταδε πράγμα γιατί φοβάμαι μην έρθει η μάνα μου απόψε και με δει". Καλέ πως θα ρθει απόψε χωρίς να το ξέρουμε; Αα μου λέει ταξιδεύει με αυτοσυγκέντρωση και έρχεται πολλές φορές σπίτι μας. Δεν είχα ξανακούσει μεγαλύτερη μπούρδα. Να μην σας τα πολυλογώ λίγο λίγο πύκνωσαν οι φοβίες μην καπνίσω μπορεί να με δει η μάνα μου, έκαψα το φαγητό και το δε η μάνα μου κλπ. Ένα μεσημέρι λείπει μια καθηγήτρια από το πανεπιστήμιο και γυρνάω με τα πόδια σπίτι νωρίτερα απ΄ το συνηθισμένο. Στο δρομο τσουπ πετυχαίνω ενα μαγαζί που έχει βγάλει καλάθι με προσφορές και αγοράζω 4μαξιλαράκια χρώματος πορτοκαλί...Γυρνάω σπίτι και βάζω ωραία ωραία τα μαξιλαράκια στον καναπέ. Είμαι μόνη στο σπίτι αλλά νιώθω σαν να υπάρχει και άλλος, αλήθεια σας λέω! Όπως τα σκεφτόμουν αυτά μπάμ κλείνει η πόρτα απότομα. Δεν περνάνε δέκα λεπτάκια ντρρρν τηλέφωνο. Η μητέρα της συγκατοίκου είναι και τι ρωτάει;
" τι είναι αυτά τα πορτοκαλί που έχεις βάλει πάνω στον καναπέ;"
Το μόνο ανθρώπινο μάτι που είδε τα μαξιλαράκια ήταν το δικό μου.Κανένας άλλος. Περιττό να σας πω ότι είπα ϊσαμε με δέκα φορές το πιστεύω.
 
Εμένα και οι δύο τρομακτικές ιστορίες που μου έχουν συμβεί έχουν συμβεί όσο σπούδαζα στο Λονδίνο περιέργως. Βέβαια πάντα ήμουν ένα άτομο με διαίσθηση, αλλά άλλο να οσμίζεσαι κινδύνους και χαρακτήρες και άλλο να σου τυχαίνουν σκιαχτικά πράγματα.
Την πρώτη χρονιά την συγκάτοικό μου την γνώριζα ελαφρώς από την Αθήνα. Γνωριστήκαμε καλύτερα μ3σω της συγκατοίκησης. Ένα βράδυ πάνω σε μια κουβέντα μου λέει ότι η μάνα της ασχολείται με ζώδια και εν γένει με διάφορα μεταφυσικά. Ααα ωραία της λέω και μένα μ αρέσουν τα ζώδια. Ε να σου βγάλει τότε το ωροσκόπιο μου λέει να δεις τι θα γίνεις στη ζωή σου. Οκ λοιπόν τα Χριστούγεννα της δίνω γενεθλια κλπ συν των ανθρώπων που ήταν γύρω μου δηλαδή οικογένεια και του αγοριού μου που ήταν φαντάρος Ελλάδα. Πράγματι ότι μου είπε βγήκε με λίγες εξαιρέσεις αλλά τελικά δε μου άρεσε καθόλου η ιδέα να μου πούνε και καλά το μέλλον. Ξενέρωσα και από τις αποφάσεις που έπαιρνε η συγκάτοικός μου σε συνάρτηση με το ποιός πλανήτης ήταν που το οποίο βρίσκω εντελώς χαζό και μοιρολατρικό. Μου λέει μια μέρα "δε μπορώ να κάνω το ταδε πράγμα γιατί φοβάμαι μην έρθει η μάνα μου απόψε και με δει". Καλέ πως θα ρθει απόψε χωρίς να το ξέρουμε; Αα μου λέει ταξιδεύει με αυτοσυγκέντρωση και έρχεται πολλές φορές σπίτι μας. Δεν είχα ξανακούσει μεγαλύτερη μπούρδα. Να μην σας τα πολυλογώ λίγο λίγο πύκνωσαν οι φοβίες μην καπνίσω μπορεί να με δει η μάνα μου, έκαψα το φαγητό και το δε η μάνα μου κλπ. Ένα μεσημέρι λείπει μια καθηγήτρια από το πανεπιστήμιο και γυρνάω με τα πόδια σπίτι νωρίτερα απ΄ το συνηθισμένο. Στο δρομο τσουπ πετυχαίνω ενα μαγαζί που έχει βγάλει καλάθι με προσφορές και αγοράζω 4μαξιλαράκια χρώματος πορτοκαλί...Γυρνάω σπίτι και βάζω ωραία ωραία τα μαξιλαράκια στον καναπέ. Είμαι μόνη στο σπίτι αλλά νιώθω σαν να υπάρχει και άλλος, αλήθεια σας λέω! Όπως τα σκεφτόμουν αυτά μπάμ κλείνει η πόρτα απότομα. Δεν περνάνε δέκα λεπτάκια ντρρρν τηλέφωνο. Η μητέρα της συγκατοίκου είναι και τι ρωτάει;
" τι είναι αυτά τα πορτοκαλί που έχεις βάλει πάνω στον καναπέ;"
Το μόνο ανθρώπινο μάτι που είδε τα μαξιλαράκια ήταν το δικό μου.Κανένας άλλος. Περιττό να σας πω ότι είπα ϊσαμε με δέκα φορές το πιστεύω.
πςςςςςςςςςςςςςςς φοβερη ιστορια μεταφυσικη.Ευχαριστουμαι που την μοιραστηκες μαζι μας :thumbup: :thumbup: :thumbup: :thumbup:
 
Aμα συνεβαινε τα τελευταια 10 χρονια θα ειχε εξηγηθει με κρυφη webcam.
Ναι μόνο που αυτό έγινε το 1994. Είμαι παλιά καραβάνα βλέπεις.
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση είναι ότι η συγκάτοικος έλεγε πως κάποιος έπρεπε να κρατάει το χέρι στην μαμά της όταν έκανε αυτά τα ταξίδια γιατί αλλιώς μπορεί να "χανόταν" και να μη μπορούσε να γυρίσει πίσω. Δηλαδή θα περιπλανιόταν νοερώς μέχρι που θα πάθαινε καρδιακό επεισόδιο. ΦΡΙΚΗ & ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ.
 
Τελευταία επεξεργασία:
Ναι μόνο που αυτό έγινε το 1994. Είμαι παλιά καραβάνα βλέπεις.
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση είναι ότι η συγκάτοικος έλεγε πως κάποιος έπρεπε να κρατάει το χέρι στην μαμά της όταν έκανε αυτά τα ταξίδια γιατί αλλιώς μπορεί να "χανόταν" και να μη μπορούσε να γυρίσει πίσω. Δηλαδή θα περιπλανιόταν νοερώς μέχρι που θα πάθαινε καρδιακό επεισόδιο. ΦΡΙΚΗ & ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ.
Δεν την ρώτησες, από πού ξέρει για τα πορτοκαλί μαξιλαράκια; Είμαι περίεργος, ποιά ήταν η συνέχεια της συνομιλίας.
 
Μου μίλησε μόνο για χρώμα δεν έβλεπε καθαρά το σχήμα. Ξέχασα να αναφέρω ότι στα "ταξίδια" δεν έβλεπε καθαρά συμφωνα με την συγκάτοικό μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που έλεγε ότι την είχε δει να πηγαινοέρχεται και να κουνάει νευριασμένα το χέρι της και την ρώτησε τι είχε. Δεν είχε τίποτα απλά χτυπαγε φραπέ! (Μιλάμε για προ φρέντο εποχή αλλά έτσι και αλλιώς ο φραπές είναι ο βασιλιάς των καφέδων πούρα καφεΐνη).
Να σας πω την αλήθεια είχα επιλέξει να μην το συζητάω επειδή είχα φοβηθεί πολύ. Το θυμήθηκα όταν διάβασα το θρεντ. Προσωπική μου άποψη είναι ότι όσο ασχολείσαι με το μεταφυσικό τόσο σε βρίσκουν μεταφυσικά γεγονότα. Επηράεζεσαι; Προκαταβάλλεσαι; Σε κυνηγάνε τα περίεργα; Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Καλό είναι να ξέρεις ότι μπορείς να ελέγξεις τη ζωή σου κατά το δυνατόν.
Πιστεύω ότι επίτηδες πήρε τηλέφωνο να μου μιλήσει και να μου αποδείξει ότι όντως ερχόταν σπίτι μας. Γιατί να πάρει τηλέφωνο; Αφού ήρθε δεν είδε ότι η κόρη της δεν ήταν σπίτι; Αν δεν ανέφερε το πορτοκαλί και τον καναπέ θα ήμουν πολύ διστακτική για να την πιστέψω. Αν π.χ. έλεγε τι ψώνισες και έφερες σπίτι. Ε όλο και κάτι θα χα ψωνίσει. Γάλα; Τσίχλες; Ψωμί του τοστ;
Ξέρετε ποιό είναι το πιο ωραίο; Ότι ήταν και πολύ θρήσκες. Που κολλάει η λατρεία στον Θεό με όλα αυτά ποτέ δεν κατάλαβα.
Το τηλέφωνο της το κλεισα. Το δήλωσα και μετά ότι εμενα με τρομάζουν αυτά και δεν θέλω μεταφυσικές κουβέντες. Δεν ντράπηκα να πω ότι φοβόμουν. Ούτε αποδείξεις άλλες ζήτησα ούτε τίποτα. Ξενέρωσα τόσο που μετά σταμάτησα να ασχολούμαι και με τα ζώδια παρόλο που μου ασκούσαν μια γοητεία.
Πάντως έχω και άλλη ιστορία από τη ζωή μου στο Λονδίνο (σε προδιαθέτει και το μέρος ρε παιδί μου) αλλά εκείνη μπορεί να να ήταν παιχνίδι του μυαλού ή συστάδα συμπτώσεων. Εδώ όμως ήταν κάτι σχεδόν απτό.
 
Τα περίεργα συμβάντα στη δική μου περίπτωση, που με έκαναν να αναθεωρήσω πολλές από τις απόψεις μου συνέβησαν όλα μαζί τον Ιούνιο του 1993 κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Φινλανδία, όπου βίωσα (για την ακρίβια επιβίωσα από) σοβαρό τροχαίο δυστύχημα. Γράφω δυστύχημα και όχι ατύχημα, διότι σκοτώθηκε άτομο.

Αλλά ας τα πάρω από την αρχή με κάποιες αναγκαίες λεπτομέρειες για το γενικό πλαίσιο: Πήγαμε εκεί με τη σύζυγό μου για το γάμο του αδελφού της με Φινλανδέζα. Χαρούμενο συμβάν περάσαμε πολύ ωραία και ενώ την άλλη ημέρα το ζεύγος ανεχώρησε για το μήνα του μέλιτος οι Φινλανδοί συμπέθεροι μας κάλεσαν όλους στο εξοχικό τους (εμάς, τα πεθερικά μου και την οικογένεια της κουνιάδας μου), γύρω στα 400 χλμ. βόρεια του Ελσίνκι, όπου θα περνούσαμε μία εβδομάδα. Θα φεύγαμε την άλλη μέρα κονβόι 3 αυτοκίνητα (όλα συγκεκριμένης ποιοτικής γερμανικής μάρκας, έχει σημασία αυτό, είναι ο λόγος που ζω σήμερα) δύο των συμπέθερων και ένα του πεθερού μου. Εμένα μου είπαν να οδηγήσω το ένα αυτοκίνητο των συμπεθέρων γιατί είχα εμπειρία και στον τύπο, αλλά και χρόνια οδήγησης. Και άρχισαν τα περίεργα:

α) Προαίσθημα/διαίσθηση.
Από το βράδυ στο ξενοδοχείο είχα μία νευρικότητα άγνωστη σε εμένα, όλη η σκέψη μου περιστρεφόταν γύρω στην οδήγηση της άλλης μέρας. ΠΟΤΕ δεν είχα τέτοια ανησυχία, έχοντας οδηγήσει πολλά χρόνια σε Ελλάδα και στο εξωτερικό χωρίς ατύχημα. Στις 2 η ώρα τη νύχτα (τι νύχτα δηλαδή, με τις λευκές νύχτες εκεί διάβαζες εφημερίδα χωρίς φως...) σηκώθηκα να κάνω ντουζ μπας και ηρεμήσω. Έμεινα για ώρα κάτω από το νερό με τις σκέψεις μου και ασυναίσθητα μίλησα δυνατά στον εαυτό μου λέγοντας επί λέξη: "Μόνο μη γίνει καμμία βλακεία αύριο". Η γυναίκα μου που μισοκοιμόταν με άκουσε και είπε: Γιατί το λες αυτό? (το θυμήθηκε για καλά την άλλη μέρα....) και της είπα για την ανησυχία μου. Προσπάθησε να με καθησυχάσει λέγοντας ότι θα είχα την ευθύνη ξένου αυτοκινήτου, για αυτό και να μην το σκέπτομαι. Δεν με έπεισε και κοιμήθηκα άσχημα. Δεν ξέρω τι μηχανισμός υπάρχει, της 6ης αίσθησης? της ενόρασης? της μεταφοράς πληροφορίας από παράλληλο σύμπαν? Κάτι πάντως υπάρχει που πριν το χλεύαζα.....

β) Ειρμαρμένη, μοίρα, κισμέτ....
Εκείνη την εποχή πίστευα ότι ο άντρας διαμορφώνει τη μοίρα του, δεν υπάρχει προκαθορισμένη κατάσταση από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις ότι και να κάνεις. Διαψεύσθηκα....
Βγαίνοντας την άλλη μέρα από το ξενοδοχείο βρήκα τα τρία αυτοκίνητα στη σειρά, πήγα να πάρω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και μου ανακοίνωσαν οι συμπέθεροι ότι τελικά θα οδηγούσαν αυτοί τα αυτοκίνητά τους (σκέφτηκαν ίσως να μην εμπιστευθούν το ακριβό τους αμάξι στον ξένο....) και με έβαλαν συνοδηγό στο πρώτο αυτοκίνητο (γιατί όχι στο τελευταίο?) και πίσω καθόταν η γυναίκα μου. Κάναμε στάση στη μισή διαδρομή, είδαμε κάτι αξιοθέατα και κατά τη βόλτα συμφωνήσαμε να πάω εγώ και η γυναίκα μου στο δεύτερο αυτοκίνητο του πεθερού μου, να είμαστε τα νέα ζευγάρια μαζί (οικογένεια κουνιάδας) και τα πεθερικά μου να πάνε στο πρώτο αυτοκίνητο με τον Φινλανδό συμπέθερο. Πράγματι πάει ο πεθερός μου στο πρώτο αυτοκίνητο και θρονιάζεται στο πίσω κάθισμα, η γυναίκα μου πάει στο 2ο αμάξι (του πεθερού μου) και κάθεται συνοδηγός, εγώ αργώ μέχρι να πάρω το σακκάκι μου από το πρώτο αυτοκίνητο και φτάνοντας στο δεύτερο βλέπω την πεθερά μου στη θέση του οδηγού να μου λέει "εγώ δεν οδήγησα στη Φινλανδία, θα οδηγήσω τώρα, πήγαινε μπροστά". Τι δεν της είπαμε όλοι μαζί, αυτή ανένδοτη (πεθερά που λένε....)! Πάλι στο πρώτο αυτοκίνητο λοιπόν με τους γερολαίους. Λέω του πεθερού μου να κάτσει συνοδηγός να τα λένε αυτοί και να κάτσω εγώ πίσω. Όχι μου λέει, εσύ συνοδηγός (ο οποίος σύμφωνα με στατιστικές τραυματίζεται πιό πολύ από όλους)! Επέμενα αλλά ήταν ανένδοτος! Ότι και να έκανα, κατέληγα πάντα στη θέση αυτή στο πρώτο αυτοκίνητο συνοδηγός!

γ) Τι γίνεται όταν αντικρύζεις τον θάνατο
Καλύψαμε τα υπόλοιπα 200 χλμ., όπου εγώ πρόσεχα τον οδηγό, ο οποίος οδηγούσε συντηρητικά εδώ που τα λέμε. Σε κάποιο σημείο (μία απέραντη ευθεία) σε επαρχιακό πλέον δρόμο τον ρώτησα αν κοντεύουμε να φτάσουμε και μου λέει, περίπου 1 χλμ. Ξεκόλλησα τότε και εγώ για πρώτη φορά τα μάτια μου από το δρόμο και κοίταξα δεξιά από το παράθυρο την ωραία φύση για καμμία βόλτα, ενώ του μιλούσα για το μέρος. Ξαφνικά ένοιωσα η φωνή μου, όπως και η δική του να γίνονται απόμακρες και απόκοσμες, σαν να μιλούσε από μακρυά με ηχώ και μία παγωνιά με διαπέρασε στιγμιαία σαν άνεμος. Αμέσως μετά η περιμετρική μου όραση έπιασε κάτι ακανόνιστο, γυρίζω μπροστά και το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν ένας προφυλακτήρας και με την αστραπιαία σκέψη "αυτό ήταν" είδα το καπώ του αυτοκινήτου μας να γίνεται φυσαρμόνικα. Μετωπική. Ήχο δεν άκουσα, αν και η γυναίκα μου στο πίσω αυτοκίνητο είπε ότι ήταν εκκωφαντικό το μπαμ. Δεν θα σταθώ στους σοβαρούς τραυματισμούς (μας έσωσαν οι ζώνες) αλλά θα μείνω στα περίεργα. Κατ' αρχήν δεν ισχύει αυτό που λένε μερικοί ότι όλα γίνονται σε αργή κίνηση. Σε εμένα όλα διαδραματίσθηκαν ταχύτατα! Είδα τους δύο συμπεθέρους αναίσθητους και η πρώτη μου σκέψη ήταν να βγώ. Ευτυχώς άνοιξε η πόρτα μου με βοήθεια από έξω και σωριάστηκα στα χαλίκια και κατάλαβα ότι ήμουν σοβαρά τραυματισμένος (για 2 ώρες δεν ήξεραν οι γιατροί αν θα επιβιώσω). Από εκεί είδα στο άλλο αυτοκίνητο που μας χτύπησε να είναι νεκρή η οδηγός του. Σκοτώθηκε ακαριαία από ότι είπαν αργότερα. Είμαι πεπεισμένος, ότι η παγωνιά σαν αέρας που με διαπέρασε δευτερόλεπτα πριν σκοτωθεί ήταν αυτό που ήρθε να την πάρει. Δεν ήταν δικός μου τρόμος, διότι κοιτούσα ακόμα έξω δεξιά και όχι στο δρόμο, άλλωστε δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα ότι πρόκειται να εμπλακώ σε δυστύχημα. Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, δεν ξέρω τι ή ποιός, αλλά πιστεύω πλέον ότι το τέλος έρχεται με κρύο...
Πεσμένος στα χαλίκια άκουγα να μιλούν διάφοροι με μία βαβυλωνία γλωσσών και τότε, ενώ τους άκουγα άρχισα να βλέπω τη ζωή μου, σαν φίλμ σε γρήγορη κίνηση. Ναι, ισχύει, βλέπεις τη ζωή σου να κυλάει μπροστά από τα μάτια σου. Κάτι απίστευτες λεπτομέρειες όταν ήμουν μωρό, μετά παιδί στο σχολείο, φοιτητικά χρόνια, και ξαφνικά λύπη που τώρα που άρχιζε η επαγγελματική ζωή μου να φεύγω χωρίς παιδιά, χωρίς να αφήσω το DNA μου στη γή. Το περίεργο: Δεν έβλεπα μόνο σκηνές, αλλά αισθανόμουν και μυρωδιές, από τα λουλούδια στον κήπο μας, όπου καθισμένος στα σκαλιά μικρό παιδί στο δημοτικό άνοιγα μία ξύλινη κασσετίνα που είχε στο καπάκι ενσωματωμένο αριθμητάρι με κόκκινες και κίτρινες μπιλίτσες! Πρέπει να κράτησε 1 λεπτό αυτή η κατάσταση -αν και μου φάνηκε ώρα- γιατί με ρωτούσαν διάφορα οι γύρω μου. Δεν ήταν φαντασία μου όλα αυτά διότι δεν έχασα καθόλου τις αισθήσεις μου. Όλα αυτά της ζωής μου τα διασταύρωσα σε ανύποπτο χρόνο με τη μητέρα μου που τα επιβεβαίωσε, έκπληκτη που θυμώμουν ιδίως λεπτομέρειες από όταν ήμουν μωρό....

δ) Η δύναμη του ονείρου
Όταν άκουγα για όνειρα η αλήθεια είναι ότι γελούσα και τα θεωρούσα απλά παιχνίδια του υποσυνείδητου χωρίς πραγματική υπόσταση, τα οποία τα ερμηνεύουν κατά το δοκούν οι άνθρωποι. Τώρα είμαι σκεπτικός διότι όταν μετά τη νοσηλεία γυρίσαμε στην Ελλάδα, δεν μαρτυρήσαμε το δυστύχημα στους γονείς μου, οι οποίοι ευτυχώς το καλοκαίρι έμεναν στο σπίτι μας στην επαρχία. Η μητέρα μου όμως ήδη από την πρώτη μέρα έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνο και με ρωτούσε αν είμαι καλά, αν φτάσαμε καλά κλπ. Κουβέντα για το πως περάσαμε, μόνο αν είμαι καλά. Αφού με ζάλισε μία εβδομάδα τη μάλωσα λίγο και τότε πήρε την αδελφή μου που έμενε κοντά μας και της είπε ότι με είδε σε όνειρο, να είμαι με τις πυτζάμες, αξύριστος, με μάτια μαυρισμένα, ταλαιπωρημένος, καθισμένος σε έναν αχυρώνα με άσχημο περιβάλλον και από επάνω μου κρεμμόταν ένα τεράστιο μαύρο φίδι που κατέβαινε προς το μέρος μου, αλλά από τον τρόμο της ξύπνησε και δεν είδε αν με έφτασε. Την όρκισε να της πει αν είμαι καλά. Η αδελφή μου αν και έπαθε σοκ κατάφερε να την ηρεμήσει λέγοντάς της ότι είμαι καλά, αλλά αλαφιασμένη έτρεξε να μου το πει. Η εικόνα που είχα ήταν ακριβώς αυτή την περίοδο εκείνη, καθισμένος σε πολυθρόνα, αξύριστος με πυτζάμες και με βλέμα απλανές. Πολλές οι συμπτώσεις χρόνου, τόπου, κατάστασης για να είναι απλά ένα παιχνίδι του υποσυνείδητου της μητέρας. Τηλεπάθεια λόγω στενής σχέσης και σοβαρού συμβάντος? ενόραση? προειδοποίηση από παράλληλο σύμπαν? Δεν ξέρω, κάτι όμως φαίνεται να υπάρχει.

Και μία ακόμη λεπτομέρεια, ίσως να είναι τυχαίο το γεγονός ότι η γυναίκα που μας χτύπησε γεννήθηκε το ίδιο έτος με εμένα, από ότι είδα στις φινλανδικές εφημερίδες που μου έστειλαν.........
 
Τα περίεργα συμβάντα στη δική μου περίπτωση, που με έκαναν να αναθεωρήσω πολλές από τις απόψεις μου συνέβησαν όλα μαζί τον Ιούνιο του 1993 κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Φινλανδία, όπου βίωσα (για την ακρίβια επιβίωσα από) σοβαρό τροχαίο δυστύχημα. Γράφω δυστύχημα και όχι ατύχημα, διότι σκοτώθηκε άτομο.

Αλλά ας τα πάρω από την αρχή με κάποιες αναγκαίες λεπτομέρειες για το γενικό πλαίσιο: Πήγαμε εκεί με τη σύζυγό μου για το γάμο του αδελφού της με Φινλανδέζα. Χαρούμενο συμβάν περάσαμε πολύ ωραία και ενώ την άλλη ημέρα το ζεύγος ανεχώρησε για το μήνα του μέλιτος οι Φινλανδοί συμπέθεροι μας κάλεσαν όλους στο εξοχικό τους (εμάς, τα πεθερικά μου και την οικογένεια της κουνιάδας μου), γύρω στα 400 χλμ. βόρεια του Ελσίνκι, όπου θα περνούσαμε μία εβδομάδα. Θα φεύγαμε την άλλη μέρα κονβόι 3 αυτοκίνητα (όλα συγκεκριμένης ποιοτικής γερμανικής μάρκας, έχει σημασία αυτό, είναι ο λόγος που ζω σήμερα) δύο των συμπέθερων και ένα του πεθερού μου. Εμένα μου είπαν να οδηγήσω το ένα αυτοκίνητο των συμπεθέρων γιατί είχα εμπειρία και στον τύπο, αλλά και χρόνια οδήγησης. Και άρχισαν τα περίεργα:

α) Προαίσθημα/διαίσθηση.
Από το βράδυ στο ξενοδοχείο είχα μία νευρικότητα άγνωστη σε εμένα, όλη η σκέψη μου περιστρεφόταν γύρω στην οδήγηση της άλλης μέρας. ΠΟΤΕ δεν είχα τέτοια ανησυχία, έχοντας οδηγήσει πολλά χρόνια σε Ελλάδα και στο εξωτερικό χωρίς ατύχημα. Στις 2 η ώρα τη νύχτα (τι νύχτα δηλαδή, με τις λευκές νύχτες εκεί διάβαζες εφημερίδα χωρίς φως...) σηκώθηκα να κάνω ντουζ μπας και ηρεμήσω. Έμεινα για ώρα κάτω από το νερό με τις σκέψεις μου και ασυναίσθητα μίλησα δυνατά στον εαυτό μου λέγοντας επί λέξη: "Μόνο μη γίνει καμμία βλακεία αύριο". Η γυναίκα μου που μισοκοιμόταν με άκουσε και είπε: Γιατί το λες αυτό? (το θυμήθηκε για καλά την άλλη μέρα....) και της είπα για την ανησυχία μου. Προσπάθησε να με καθησυχάσει λέγοντας ότι θα είχα την ευθύνη ξένου αυτοκινήτου, για αυτό και να μην το σκέπτομαι. Δεν με έπεισε και κοιμήθηκα άσχημα. Δεν ξέρω τι μηχανισμός υπάρχει, της 6ης αίσθησης? της ενόρασης? της μεταφοράς πληροφορίας από παράλληλο σύμπαν? Κάτι πάντως υπάρχει που πριν το χλεύαζα.....

β) Ειρμαρμένη, μοίρα, κισμέτ....
Εκείνη την εποχή πίστευα ότι ο άντρας διαμορφώνει τη μοίρα του, δεν υπάρχει προκαθορισμένη κατάσταση από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις ότι και να κάνεις. Διαψεύσθηκα....
Βγαίνοντας την άλλη μέρα από το ξενοδοχείο βρήκα τα τρία αυτοκίνητα στη σειρά, πήγα να πάρω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και μου ανακοίνωσαν οι συμπέθεροι ότι τελικά θα οδηγούσαν αυτοί τα αυτοκίνητά τους (σκέφτηκαν ίσως να μην εμπιστευθούν το ακριβό τους αμάξι στον ξένο....) και με έβαλαν συνοδηγό στο πρώτο αυτοκίνητο (γιατί όχι στο τελευταίο?) και πίσω καθόταν η γυναίκα μου. Κάναμε στάση στη μισή διαδρομή, είδαμε κάτι αξιοθέατα και κατά τη βόλτα συμφωνήσαμε να πάω εγώ και η γυναίκα μου στο δεύτερο αυτοκίνητο του πεθερού μου, να είμαστε τα νέα ζευγάρια μαζί (οικογένεια κουνιάδας) και τα πεθερικά μου να πάνε στο πρώτο αυτοκίνητο με τον Φινλανδό συμπέθερο. Πράγματι πάει ο πεθερός μου στο πρώτο αυτοκίνητο και θρονιάζεται στο πίσω κάθισμα, η γυναίκα μου πάει στο 2ο αμάξι (του πεθερού μου) και κάθεται συνοδηγός, εγώ αργώ μέχρι να πάρω το σακκάκι μου από το πρώτο αυτοκίνητο και φτάνοντας στο δεύτερο βλέπω την πεθερά μου στη θέση του οδηγού να μου λέει "εγώ δεν οδήγησα στη Φινλανδία, θα οδηγήσω τώρα, πήγαινε μπροστά". Τι δεν της είπαμε όλοι μαζί, αυτή ανένδοτη (πεθερά που λένε....)! Πάλι στο πρώτο αυτοκίνητο λοιπόν με τους γερολαίους. Λέω του πεθερού μου να κάτσει συνοδηγός να τα λένε αυτοί και να κάτσω εγώ πίσω. Όχι μου λέει, εσύ συνοδηγός (ο οποίος σύμφωνα με στατιστικές τραυματίζεται πιό πολύ από όλους)! Επέμενα αλλά ήταν ανένδοτος! Ότι και να έκανα, κατέληγα πάντα στη θέση αυτή στο πρώτο αυτοκίνητο συνοδηγός!

γ) Τι γίνεται όταν αντικρύζεις τον θάνατο
Καλύψαμε τα υπόλοιπα 200 χλμ., όπου εγώ πρόσεχα τον οδηγό, ο οποίος οδηγούσε συντηρητικά εδώ που τα λέμε. Σε κάποιο σημείο (μία απέραντη ευθεία) σε επαρχιακό πλέον δρόμο τον ρώτησα αν κοντεύουμε να φτάσουμε και μου λέει, περίπου 1 χλμ. Ξεκόλλησα τότε και εγώ για πρώτη φορά τα μάτια μου από το δρόμο και κοίταξα δεξιά από το παράθυρο την ωραία φύση για καμμία βόλτα, ενώ του μιλούσα για το μέρος. Ξαφνικά ένοιωσα η φωνή μου, όπως και η δική του να γίνονται απόμακρες και απόκοσμες, σαν να μιλούσε από μακρυά με ηχώ και μία παγωνιά με διαπέρασε στιγμιαία σαν άνεμος. Αμέσως μετά η περιμετρική μου όραση έπιασε κάτι ακανόνιστο, γυρίζω μπροστά και το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν ένας προφυλακτήρας και με την αστραπιαία σκέψη "αυτό ήταν" είδα το καπώ του αυτοκινήτου μας να γίνεται φυσαρμόνικα. Μετωπική. Ήχο δεν άκουσα, αν και η γυναίκα μου στο πίσω αυτοκίνητο είπε ότι ήταν εκκωφαντικό το μπαμ. Δεν θα σταθώ στους σοβαρούς τραυματισμούς (μας έσωσαν οι ζώνες) αλλά θα μείνω στα περίεργα. Κατ' αρχήν δεν ισχύει αυτό που λένε μερικοί ότι όλα γίνονται σε αργή κίνηση. Σε εμένα όλα διαδραματίσθηκαν ταχύτατα! Είδα τους δύο συμπεθέρους αναίσθητους και η πρώτη μου σκέψη ήταν να βγώ. Ευτυχώς άνοιξε η πόρτα μου με βοήθεια από έξω και σωριάστηκα στα χαλίκια και κατάλαβα ότι ήμουν σοβαρά τραυματισμένος (για 2 ώρες δεν ήξεραν οι γιατροί αν θα επιβιώσω). Από εκεί είδα στο άλλο αυτοκίνητο που μας χτύπησε να είναι νεκρή η οδηγός του. Σκοτώθηκε ακαριαία από ότι είπαν αργότερα. Είμαι πεπεισμένος, ότι η παγωνιά σαν αέρας που με διαπέρασε δευτερόλεπτα πριν σκοτωθεί ήταν αυτό που ήρθε να την πάρει. Δεν ήταν δικός μου τρόμος, διότι κοιτούσα ακόμα έξω δεξιά και όχι στο δρόμο, άλλωστε δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα ότι πρόκειται να εμπλακώ σε δυστύχημα. Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, δεν ξέρω τι ή ποιός, αλλά πιστεύω πλέον ότι το τέλος έρχεται με κρύο...
Πεσμένος στα χαλίκια άκουγα να μιλούν διάφοροι με μία βαβυλωνία γλωσσών και τότε, ενώ τους άκουγα άρχισα να βλέπω τη ζωή μου, σαν φίλμ σε γρήγορη κίνηση. Ναι, ισχύει, βλέπεις τη ζωή σου να κυλάει μπροστά από τα μάτια σου. Κάτι απίστευτες λεπτομέρειες όταν ήμουν μωρό, μετά παιδί στο σχολείο, φοιτητικά χρόνια, και ξαφνικά λύπη που τώρα που άρχιζε η επαγγελματική ζωή μου να φεύγω χωρίς παιδιά, χωρίς να αφήσω το DNA μου στη γή. Το περίεργο: Δεν έβλεπα μόνο σκηνές, αλλά αισθανόμουν και μυρωδιές, από τα λουλούδια στον κήπο μας, όπου καθισμένος στα σκαλιά μικρό παιδί στο δημοτικό άνοιγα μία ξύλινη κασσετίνα που είχε στο καπάκι ενσωματωμένο αριθμητάρι με κόκκινες και κίτρινες μπιλίτσες! Πρέπει να κράτησε 1 λεπτό αυτή η κατάσταση -αν και μου φάνηκε ώρα- γιατί με ρωτούσαν διάφορα οι γύρω μου. Δεν ήταν φαντασία μου όλα αυτά διότι δεν έχασα καθόλου τις αισθήσεις μου. Όλα αυτά της ζωής μου τα διασταύρωσα σε ανύποπτο χρόνο με τη μητέρα μου που τα επιβεβαίωσε, έκπληκτη που θυμώμουν ιδίως λεπτομέρειες από όταν ήμουν μωρό....

δ) Η δύναμη του ονείρου
Όταν άκουγα για όνειρα η αλήθεια είναι ότι γελούσα και τα θεωρούσα απλά παιχνίδια του υποσυνείδητου χωρίς πραγματική υπόσταση, τα οποία τα ερμηνεύουν κατά το δοκούν οι άνθρωποι. Τώρα είμαι σκεπτικός διότι όταν μετά τη νοσηλεία γυρίσαμε στην Ελλάδα, δεν μαρτυρήσαμε το δυστύχημα στους γονείς μου, οι οποίοι ευτυχώς το καλοκαίρι έμεναν στο σπίτι μας στην επαρχία. Η μητέρα μου όμως ήδη από την πρώτη μέρα έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνο και με ρωτούσε αν είμαι καλά, αν φτάσαμε καλά κλπ. Κουβέντα για το πως περάσαμε, μόνο αν είμαι καλά. Αφού με ζάλισε μία εβδομάδα τη μάλωσα λίγο και τότε πήρε την αδελφή μου που έμενε κοντά μας και της είπε ότι με είδε σε όνειρο, να είμαι με τις πυτζάμες, αξύριστος, με μάτια μαυρισμένα, ταλαιπωρημένος, καθισμένος σε έναν αχυρώνα με άσχημο περιβάλλον και από επάνω μου κρεμμόταν ένα τεράστιο μαύρο φίδι που κατέβαινε προς το μέρος μου, αλλά από τον τρόμο της ξύπνησε και δεν είδε αν με έφτασε. Την όρκισε να της πει αν είμαι καλά. Η αδελφή μου αν και έπαθε σοκ κατάφερε να την ηρεμήσει λέγοντάς της ότι είμαι καλά, αλλά αλαφιασμένη έτρεξε να μου το πει. Η εικόνα που είχα ήταν ακριβώς αυτή την περίοδο εκείνη, καθισμένος σε πολυθρόνα, αξύριστος με πυτζάμες και με βλέμα απλανές. Πολλές οι συμπτώσεις χρόνου, τόπου, κατάστασης για να είναι απλά ένα παιχνίδι του υποσυνείδητου της μητέρας. Τηλεπάθεια λόγω στενής σχέσης και σοβαρού συμβάντος? ενόραση? προειδοποίηση από παράλληλο σύμπαν? Δεν ξέρω, κάτι όμως φαίνεται να υπάρχει.

Και μία ακόμη λεπτομέρεια, ίσως να είναι τυχαίο το γεγονός ότι η γυναίκα που μας χτύπησε γεννήθηκε το ίδιο έτος με εμένα, από ότι είδα στις φινλανδικές εφημερίδες που μου έστειλαν.........
Aν διαβαζα αυτο το κειμενο με αυτη την ιστορια σε καποιο αλλο μερος και δεν ηξερα ποιος το εγραψε θα ελεγα πως ειναι καποιο κομματι απο βιβλιο του stephen king φοβερη γραφη :bow:

Οσο για το βιωμα σου φιλαρακι μου πραγματικα φοβερη κατασταση και το ξερω γιατι εχω και γω κατι παρομοιο πριν 22 χρονια αλλα με μηχανη.Πολλα μπορει να αμφισβητησει ο ανθρωπος μεχρι να τα δει η να τα βιωσει φυσικα αλλα το προαισθημα δεν μπορει να το αμφισβητησει κανεις.Δεν ξερω απο που πηγαζει αυτο το πραγμα αλλα πολυ απλα δεν αμφισβητειτε.
 
(χαζή ερώτηση:) αν ακούω το headless cross των black sabbath στις 12 τα μεσάνυχτα και σταθώ μπροστά στον καθρέφτη και πω γρήγορα:Tony Martin Tony Iommi Geezzer Butler Bill Ward θα εμφανιστεί ο οξαποδώ αυτοπροσώπως με την ταυτότητα του;
(edit): αν και το Ευαγγέλιο αναφέρει επανειλημμένως ότι ο Ιησούς πειράστηκε από τον Σατανά, εγώ δεν πιστεύω στην ύπαρξη ενός υπερφυσικού φορέα του κακού. δυστυχώς οι άνθρωποι είναι αρκετά κακοί από μόνοι τους. τώρα αυτό που λέει ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο "κατ εικόνα και ομοίωση" σημαίνει ίσως ότι ο άνθρωπος έχει ορισμένα θεία χαρακτηριστικά (την ανάγκη να δημιουργεί και να εργάζεται, την αγάπη για το καλό κλπ.) αλλά παρομοίως και ο Θεός έχει ορισμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. (ευτυχώς που δεν είμαι στον μεσαίωνα γιατί σίγουρα θα με καίγανε στην πυρά!άκου ο Θεός έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά!)
 
Τελευταία επεξεργασία:
Ας πω και εγώ τη δίκη μου ρετροτρομακτική ιστορία . Δεν θα έλεγα υπερφυσική, γιατί δεν πιστεύω σε αυτά. Ίσως να ήταν μια σειρά από συμπτώσεις και τίποτα παραπάνω. Πρέπει να ήταν του αγίου πνεύματος και κάποιοι συγγενείς από επαρχία, μας προσκάλεσαν να τους επισκεφτούμε. Είχε πολύ ωραία μέρα και εγώ μικρός, δεν έχανα ευκαιρία για ταξιδάκια ( το ακριβώς αντίθετο από τώρα). Οι δικοί μου με ρώτησαν αν θα πάω μαζί τους , αλλά για πρώτη φορά χωρίς λόγο, ήμουν διστακτικός. Τελικά η μητέρα μου είπε ότι αν θέλω ας μείνω σπίτι με τον παππού μου, για να μην ταλαιπωρηθώ από το ταξίδι. Έτσι και έκανα και αφού έφυγαν οι γονείς , πήγα σε μια μικρή αποθηκούλα που είχαμε και άρχισα τις έρευνες, για να περάσει η ώρα. Μέσα στα ευρήματα ήταν και ένα παλιό αυτοκινητάκι, που επειδή ήταν ψιλολοχαλασμένο σαν παιδί της καταστροφής, αποφάσισα να το αποτελειώσω :bash:. Πήρα λοιπόν ένα σφυράκι και άρχισα τις μαστροχαλασιές. Μετά όμως από μερικά χτυπήματα δεν ξέρω, αλλά ένα άσχημο συναίσθημα με έκανε να σταματήσω. Σαν να το θεώρησα γρουσουζιά, σαν ότι δεν πρέπει , δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Έτσι άφησα το παιχνίδι μισοχαλασμένο και πήγα να δω τηλεόραση. Μετά από μερικές ώρες, μπήκε η μητέρα μου αναστατωμένη και μας είπε ότι είχαν τρακάρει, ενώ επέστρεφαν. Κατεβήκαμε κάτω και το αυτοκίνητο μας που το είχε φέρει γερανός, ήταν σε κακά χάλια. Ευτυχώς πάρα την σφοδρότητα της σύγκρουσης, κανείς από τους γονείς μου δεν έπαθε τίποτα ( μερικές μόνο αμυχές ). Μάλιστα οι της τροχαίας δεν πίστευαν ότι είχαν βγει ζωντανοί άνθρωποι, από τόσο άσχημα χτυπημένο αυτοκίνητο. Την μεγαλύτερη ζημιά είχε το πίσω μέρος, εκεί δηλαδή που θα καθόμουν εγώ, αν τους είχα ακολουθήσει. Καθώς το αμάξι μας δεν είχε πίσω ζώνες ασφάλειας ( παλιό μοντέλο ), είναι σίγουρο ότι θα είχα εξφενδονιστεί με δύναμη έξω, αν είχα επιβιώσει στο μεταξύ από τη σύγκρουση. Μια μικρή λεπτομέρεια είναι, ότι το ατύχημα έγινε ακριβώς την ίδια ώρα ( 3:00), που εγώ χτύπησα το αυτοκινητάκι. Φαίνονται λίγο αστεία όλα αυτά και μάλλον και σε έμενα, αλλά άπλα για πρώτη φορά, ήθελα κάπου να το αναφέρω. Όπως είπα δεν εννοώ πως ήταν κάτι μεταφυσικό, αλλά μάλλον μια σειρά συμπτώσεων.

Κάποια άλλη φορά στο λύκειο, εγώ και ένα συμμαθητής μου γλυτώσαμε τα χειρότερα απλά λόγω μιας μικρής σύμπτωσης . Αυτή την ιστορία θα την πω κάποια άλλη στιγμή.
 
Τελευταία επεξεργασία:
την δεκαετία του 80 και συγκεκριμένα το 1988 ακούγονταν έντονα ο αστικός μύθος στην περιοχή μου με την κοπέλα που κάνει ωτοστόπ και το πανωφόρι που ξεχνάει ο οδηγός το πηγαίνει σπίτι και μαθαίνει από μια μαυροφορεμένη κυρία ότι το πανωφόρι ανήκε στην νεκρή της κόρη.Μάλιστα έλεγαν ότι κοντά στην περιοχή που μένω,μια κοπέλα εμφανίζεται τα χειμωνιάτικα (πάντα όμως βροχερά) απογεύματα σε ένα συγκεκριμένο σημείο επί της εθνικής οδού (μάλιστα το είχαν και σταμπαρισμένο ποιό σημείο ήταν αλλά όταν ηταν διασταύρωση της εθνικής οδού πρίν γίνει κόμβος , θα σας το δείξω και σε φωτογραφία απ' το show my street ).Εμείς τότε που ήμασταν μικρά το πιστεύαμε αλλά μας έλεγαν ότι είναι μύθος σε παραλλαγές,αλλά μας το διηγούνταν με τόση αληθοφάνεια και με τοπικά ονόματα της πόλης.Εδώ το σημείο που είναι η πινακίδα (στο βάθος εκεί που βλέπετε κυπαρίσσια είναι νεκροταφείο και ίσως λόγω αυτού βγήκε ο μύθος και στην πόλη μας:Χωρίς τίτλο.png
 
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν συνέβη σε εμένα αλλά στον παπού-μου . Το συμβάν έχει να κάνει και με κάποιες εργασίες της τότε εποχής , των οποίων δεν θυμάμαι πλήρως τις λεπτομέρειες , αλλά αισιοδοξώ πως θα μεταφέρω την ουσία με απόλυτη ακρίβεια . Την ιστορία μου την διηγήθη όταν τον ηρώτησα εάν ποτέ-του είχε δει φάντασμα ! ... Μου είπε λοιπόν την εξής ιστορία :
Πρέπει να ήταν κάπου στα '50 , όταν αργά κάποια νύχτα για λόγους που δεν θυμάμαι πια , εξεκίνησε να πάει σε κάποιο γειτονικό χωριό . Εκείνα τα χρόνια , αντιλαμβάνεστε , ούτε ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι υπήρχαν ούτε φωτισμός . Προχωρούσε λοιπόν σε έναν αγροτικό δρόμο και σε κάποια φάση φτάνει σε μία ανηφόρα όπου ακολουθούσε μία στροφή . Πλησιάζοντας την στροφή του φάνηκε κάτι περίεργο . Εκεί δίπλα στη στροφή φαινόταν σαν να υπήρχε κάποιος άνθρωπος καθισμένος επάνω σε κάποιο βράχο ^. ήταν σαν εστήριζε το κεφάλι-του με το ένα χέρι ακριβώς σαν να ήταν σκευτικός . Αυτό δεν θα ήταν περίεργο , αλλά ειδικώς σε εκείνο το μέρος υπήρχε από παλιά η φήμη πως φυλάει ... στοιχειό ! ... Ο παπούς-μου λοιπόν προεβληματίσθη και εσκεύθη να μην προχωρήσει . Περίμενε λίγο και παρακολουθούσε την φιγούρα να δει τι θα κάνει . Όμως εκείνος ο άνθρωπος - ή ό,τι ήταν - στεκόταν στην ίδια θέση . Την ημέρα είχε περάσει πολλές φορές από εκεί και ήξερε πως δεν υπήρχε κάτι τέτοιο σε εκείνο το σημείο , όμως τώρα τη νύχτα έβλεπε να υπάρχει κάτι επιπλέον ... Τι να κάνει ; τι να κάνει ; τελικώς εσκεύθη το εξής απλό : Έβαλε μία φωνή και ηρώτησε : "Καλησπέρα . Είναι κανείς εκεί ;" . Περίμενε απάντηση , αλλά κανείς δεν του απαντούσε . Αφού δεν έπαιρνε απάντηση είπε να ξαναδοκιμάσει : "Εεεε . Καλησπέρα . Είναι κανείς εκεί ;" . Περίμενε , περίμενε , αλλά και πάλι απεδείχθη φωνή βοώντος εν τη ερήμω ... Προεβληματίσθη πολύ ο άνθρωπος και δεν ήξερε τι να κάνει , διότι αυτή η σκοτεινή φιγούρα του φαινόταν πολύ παράξενη και δεν τολμούσε να προχωρήσει . Εσκεύθη να πάει από τον άλλον δρόμο που οδηγούσε εκεί που ήθελε να πάει , αλλά αυτό θα σήμαινε να γυρίσει πίσω και να διασχίσει μία πολύ μεγαλύτερη απόσταση ... Εκεί λοιπόν που εβασανίζετο και δεν ήξερε τι να κάνει , ξαφνικά από την μεριά της φιγούρας ακούει μία φωνή : "Έλα Θάνοοο" .... Κόντεψε να πέσει κάτω από τη λαχτάρα-του ! Ήταν τέτοια η λαχτάρα-του που ξέχασε και πως δεν τον λένε Θάνο ! Πριν προλάβει να συνέλθει , ξανακούει : "Θάνοο , έλα ." ! Βλέπει τη φιγούρα να σηκώνεται και να έρχεται προς το μέρος-του ! Αλλά από το φόβο-του δεν μπόρεσε να γυρίσει και να φύγει ! Καθώς η φιγούρα πλησίαζε όλο και περισσότερο έγινε σαφές πως τελικώς προέκειτο όντως για άνθρωπο ^. με σάρκα και φωνή : "Θάνο ... δεν είσαι εσύ ;" . Μόλις τότε μπόρεσε και ξαναμίλησε : "Δε με λένε Θάνο ..." !
Τελικώς τι είχε γίνει : εκείνα τα χρόνια , όταν εθέριζαν τη βρώμη , την συνεκέντρωναν σε κάποιο μέρος και μετά με κάποια εργαλεία (αλίμονο εάν θυμάμαι πως τα λένε) την πετούσαν στον αέρα ώστε να την ξεχωρίσουν από τη σκόνη (ίσως ο φίλος-μας ο Μέταλ Κάντυ Μαν μπορεί να μας βοηθήσει περισσότερο ! ) . Όμως αυτό το πράγμα το έκαναν τη νύχτα και όχι την ημέρα , ώστε να υπάρχει και λίγη υγρασία για να κρατάει την σκόνη ώστε να μην πνιγούν οι άνθρωποι .
Έτσι λοιπόν , εκείνο το βράδυ κάποιος είχε πάει σε εκείνο το σημείο (πιθανώς δεν εγνώριζε για το στοιχειό ! ) και περίμενε να έρθει κάποιος ... Θάνος για τον βοηθήσει . Όμως η ώρα περνούσε και ο Θάνος δεν ενεφανίζετο , με αποτέλεσμα σιγά-σιγά να τον πάρει ο ύπνος ! Όταν έφτασε εκεί ο παπούς-μου τον εβρήκε να κάθεται μισοκοιμισμένος και γι'αυτό δεν τον άκουγε που του μιλούσε ! Η άκόμα πιο μεγάλη πλάκα θα ήταν να το βάλει στα πόδια όταν τον επλησίασε , και να μην μάθαινε και ποτέ τι είχε συμβεί !
Τώρα όσο αφορά το δρόμο , αυτός υπάρχει και σήμερα , αν και έχει ασφαλτοστρωθεί . Εγώ τον είχα προλάβει χωματόδρομο . Έχω περάσει περάσει πολλάκις από εκεί , ακόμα και τα βράδια (βεβαίως με το αυτοκίνητο , όχι ... ποδικώς ! ) . Εγώ όμως - όπως και πολλοί άλλοι - δεν έχω δει ποτέ κάτι περίεργο , αν και ποτέ-μου δεν άκουσα κάποιον άλλον να έχει δει κάτι . Βέβαια σήμερα όλοι οι παλιοί έχουν φύγει , οπότε εκ των πραγμάτων δεν έχω πώς να μάθω εάν τυχόν άλλος είχε δει λεπτομέρειες του ... στοιχειού !
Επίσης - απ'ότι έχω ακούσει - εκείνα τα χρόνια τα στοιχειά και οι ... νεράιδες ήσαν της μόδας . Αυτό συνέβαινε διότι τότε πολύς κόσμος είχε πρόβατα και ενίοτε κάποιος άφηνε τα πρόβατά-του τη νύχτα σε ξένο χωράφι με αποτέλεσμα την άλλη μέρα να του τρώνε του αλλου το χορτάρι και να μην έχει ο ίδιος για τα δικά-του πρόβατα . Οπότε ο άλλος έβαζε κάποιον τρίτο να πάει το βράδυ στο καφενείο και να πει "Πω πω τι έπαθα ... Εχτές το βράδυ που πέρναγα από το χουράφι του Καστανιώτη είδα νεράιδες να χορεύουν ! Μία με λοξοκοίταγε και το έβαλα στα πόδια . Α πα πα πα πα , δεν ξαναπερνάω από 'κει" .
 
την δεκαετία του 80 και συγκεκριμένα το 1988 ακούγονταν έντονα ο αστικός μύθος στην περιοχή μου με την κοπέλα που κάνει ωτοστόπ και το πανωφόρι που ξεχνάει ο οδηγός το πηγαίνει σπίτι και μαθαίνει από μια μαυροφορεμένη κυρία ότι το πανωφόρι ανήκε στην νεκρή της κόρη.Μάλιστα έλεγαν ότι κοντά στην περιοχή που μένω,μια κοπέλα εμφανίζεται τα χειμωνιάτικα (πάντα όμως βροχερά) απογεύματα σε ένα συγκεκριμένο σημείο επί της εθνικής οδού (μάλιστα το είχαν και σταμπαρισμένο ποιό σημείο ήταν αλλά όταν ηταν διασταύρωση της εθνικής οδού πρίν γίνει κόμβος , θα σας το δείξω και σε φωτογραφία απ' το show my street ).Εμείς τότε που ήμασταν μικρά το πιστεύαμε αλλά μας έλεγαν ότι είναι μύθος σε παραλλαγές,αλλά μας το διηγούνταν με τόση αληθοφάνεια και με τοπικά ονόματα της πόλης.Εδώ το σημείο που είναι η πινακίδα (στο βάθος εκεί που βλέπετε κυπαρίσσια είναι νεκροταφείο και ίσως λόγω αυτού βγήκε ο μύθος και στην πόλη μας:Προβολή συνημμένου 212933
Καλά και σε μας το λέγανε τότε και δείχνανε και το μερος και πηγαίναμε ως μικρά παιδιά! Από ότι κατάλαβα σε όλες τις πόλεις είχε τις ανάλογες παραλλαγές εμάς ή κοπέλα αυτή ήταν από την δεκαετία του 40' δεν θυμάμαι πολλά πάλι με πανωφόρι είχε να κανει
 
Όχι ιδιαίτερα τρομακτική, αλλά περίεργη ιστορία θα σας περιγράψω:
Δούλευα λοιπόν σε μιά βραδυνή δουλειά, είχα τελειώσει τα προκαταρτικά καθήκοντά μου και περίμενα να έρθει ο οδηγός από το αεροδρόμιο για να ξεφορτώσουμε. Ήταν περασμένες 12:00 το βράδυ, καλοκαίρι. Το κτίριο όπου δούλευα είχε την είσοδό του σε μια αλάνα, θα μπορούσε κανείς να την πεί και εσωτερική αυλή στην οποία βρίσκονταν και οι είσοδοι δυο-τριων σπιτιών. Το ένα από αυτά είχε έναν ήσυχο σκυλάκο που τριγύριζε στην αυλή αυτή, που πολλές φορές τον χάιδευα ή έπαιζα μαζί του.
Εκείνη την εποχή είχα διαβάσει για την οιονοσκοπία, δηλαδή την αναζήτηση νερού ή πολύτιμων αντικειμένων με την βοήθεια ενος εκκρεμούς. Είχα αγοράσει και ένα εκκρεμές με βαρύδιο από χαλαζία, το οποίο το είχα μαζί μου εκείνο το βράδυ. Οπότε έκανα την σκέψη "Θα ψάξω μήπως και βρω κάτι πολύτιμο, κάποιο κέρμα ή γιατί όχι κάποιο κόσμημα που μπορεί να έχασε κάποιος από αυτούς που κατοικούσαν γύρω από αυτή την αυλή". Άρχισα λοιπόν να κόβω βόλτες γύρω γύρω, κοντά σε κάτι θάμνους και μπάζα που βρίσκονταν μέσα στην αυλή, κρατώντας το εκκρεμές που το είχα πρώτα "καλιμπράρει" σύμφωνα με αυτά που είχα διαβάσει. Ο σκυλάκος έκοβε και αυτός βόλτες κοντά μου, αλλά κάποια στιγμή τον έχασα. "Θα πήγε και αυτός για ύπνο, σκέφτηκα" και συνέχισα την έρευνα.
Τελικά δεν βρήκα κάτι πολύτιμο εκείνο το βράδυ, αλλά ξαναεμφανίστηκε ο σκύλος, ήρθε κοντά μου και στο στόμα του κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των δέκα ευρώ! Αν ήταν σύμπτωση, ήταν πολύ περίεργη αυτή η συγκυρία. Ήταν σαν ο σκύλος να είχε διαβάσει την σκέψη μου, ότι έψαχνα για κάτι αξίας. Και που βρήκε το χαρτονόμισμα; Και πως το έπιασε στο στόμα του;
 
Όχι ιδιαίτερα τρομακτική, αλλά περίεργη ιστορία θα σας περιγράψω:
Δούλευα λοιπόν σε μιά βραδυνή δουλειά, είχα τελειώσει τα προκαταρτικά καθήκοντά μου και περίμενα να έρθει ο οδηγός από το αεροδρόμιο για να ξεφορτώσουμε. Ήταν περασμένες 12:00 το βράδυ, καλοκαίρι. Το κτίριο όπου δούλευα είχε την είσοδό του σε μια αλάνα, θα μπορούσε κανείς να την πεί και εσωτερική αυλή στην οποία βρίσκονταν και οι είσοδοι δυο-τριων σπιτιών. Το ένα από αυτά είχε έναν ήσυχο σκυλάκο που τριγύριζε στην αυλή αυτή, που πολλές φορές τον χάιδευα ή έπαιζα μαζί του.
Εκείνη την εποχή είχα διαβάσει για την οιονοσκοπία, δηλαδή την αναζήτηση νερού ή πολύτιμων αντικειμένων με την βοήθεια ενος εκκρεμούς. Είχα αγοράσει και ένα εκκρεμές με βαρύδιο από χαλαζία, το οποίο το είχα μαζί μου εκείνο το βράδυ. Οπότε έκανα την σκέψη "Θα ψάξω μήπως και βρω κάτι πολύτιμο, κάποιο κέρμα ή γιατί όχι κάποιο κόσμημα που μπορεί να έχασε κάποιος από αυτούς που κατοικούσαν γύρω από αυτή την αυλή". Άρχισα λοιπόν να κόβω βόλτες γύρω γύρω, κοντά σε κάτι θάμνους και μπάζα που βρίσκονταν μέσα στην αυλή, κρατώντας το εκκρεμές που το είχα πρώτα "καλιμπράρει" σύμφωνα με αυτά που είχα διαβάσει. Ο σκυλάκος έκοβε και αυτός βόλτες κοντά μου, αλλά κάποια στιγμή τον έχασα. "Θα πήγε και αυτός για ύπνο, σκέφτηκα" και συνέχισα την έρευνα.
Τελικά δεν βρήκα κάτι πολύτιμο εκείνο το βράδυ, αλλά ξαναεμφανίστηκε ο σκύλος, ήρθε κοντά μου και στο στόμα του κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των δέκα ευρώ! Αν ήταν σύμπτωση, ήταν πολύ περίεργη αυτή η συγκυρία. Ήταν σαν ο σκύλος να είχε διαβάσει την σκέψη μου, ότι έψαχνα για κάτι αξίας. Και που βρήκε το χαρτονόμισμα; Και πως το έπιασε στο στόμα του;
Πραγματικα μεγαλη συμπτωση φιλος και οντως ηταν λες και ο σκυλος διαβασε την σκεψη σου.Τωρα οσο για το σκυλι δεν ηταν περιεργο το που βρηκε το χαρτονομισμα αλλα για να κανει κατι τετοιο και να στο φερει πρεπει να ειχε μια υποτυπωδες εκπαιδευση.Τωρα για ποιο λογο στο εφερε σε σενα αν πουμε πως δεν διαβασε την σκεψη σου μια πιθανη εξηγηση ειναι πως στο εφερε γιατι θα ησουν το μονο ατομο εκεινη την στιγμη στο χωρο αλλα και γιατι ειχε οικειοτητα μαζι σου λογο του οτι επαιζες μαζι του οπως ειπες.Περα απο αυτα ομως εγω ειμαι σιγουρος πως διαβασε την σκεψη σου πως ηθελες να βρεις κατι αξιας και η βρηκε το δεκαρικο η το σουφρωσε απο τα αφεντικα του και στο εφερε :headbangdude: :headbangdude: :headbangdude: :headbangdude: :headbangdude: :headbangdude: :headbangdude: :headbangdude: :headbangdude: :headbangdude:
 
Κι αφού διάβασα τα πάντα μέχρι εδώ (και ξενύχτησα δεόντως) θα πω κανά δυο ανάλογα περιστατικά που συνέβησαν στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Για να είμαι ειλικρινής, λόγω δουλειάς έχω ακούσει πολλές ιστορίες με ας πούμε μεταφυσικό περιεχόμενο αλλά πάντα έχω ένα ενδιαφέρον να ακούω κι άλλες, ειδικά μάλιστα όταν δεν προέρχονται από παππούδες αλλά από ανθρώπους της ηλικίας μας.

Πριν αρχίσω
@ iliekater Ξέρω ότι ζήτησες την πληροφορία από τον metal αλλά μια που δεν απάντησε, είπα να βοηθήσω. Ο διαχωρισμός του καρπού από τα άχυρα λέγεται λίχνισμα και απαιτούσε μέρος που το πιάνει ο αέρας και συνήθως γινόταν αργά το απόγευμα. Πολύ όμορφη εικόνα!

Σε εμένα προσωπικά δεν έχει τύχει κάτι συνταρακτικό εκτός από τη διαίσθηση που είχα την παραμονή το βράδυ που είχε γίνει το δυστύχημα με το τραίνο το '85 και ήμασταν μέσα (το έχω αναφέρει σε άλλο topic) και το ότι έχω δει στον ύπνο μου όλους τους θανάτους των παππούδων, γιαγιάδων και αγαπημένων θείων με απόκλιση 1-3 μέρες από το εκάστοτε γεγονός. Επίσης κατά περίεργη σύμπτωση, στους περισσότερους από αυτούς τους θανάτους την προηγούμενη μέρα σε κάποιο κανάλι θα έπαιζε την "Αλίκη στο Ναυτικό"!
Το πρώτο περιστατικό συνέβη στη μάνα μου όταν ήταν ακόμη 12 χρονών (και η οποία επίσης έχει δει διάφορα διαισθητικά όνειρα κατά καιρούς). Καλοκαίρι, δεκαετία 50, την εποχή που ήταν η παραγωγή της ντομάτας. Ο παππούς μου, ούτε κατάλαβα ποτέ γιατί, είχε αφήσει το άλογο στο χωράφι αποβραδίς. Πριν ακόμη χαράξει, η γιαγιά μου έστειλε τη μάνα μου να φέρει το άλογο για να φορτώσουν την ντομάτα για να την κατεβάσουν στην πόλη για πούλημα. Φτάνει η μάνα στο χωράφι, το άλογο πουθενά. Το έψαξε, το φώναξε, πήγε το χωράφι πάνω κάτω, τίποτα. Κάποια στιγμή από το διπλανό χωράφι άκουσε τη θεια Ρήνη να της φωνάζει "Άσ' το άλογο, πήγαινε σπίτι". Η μάνα μου μέσα στον πανικό της ότι είχε χαθεί το άλογο (το οποίο, κακά τα ψέματα, κόστιζε λεφτά και αν χανόταν θα κόστιζε και δουλειά) συνέχισε να το φωνάζει. Η θεια Ρήνη της ξαναφώναξε "Άσ' το άλογο, γύρνα πίσω". Μια από τα ίδια η μάνα μου, τα ίδια και η θεια Ρήνη για μια ακόμη φορά. Απελπισμένη η μάνα μου ότι θα τα άκουγε από τη γιαγιά μου πήρε το δρόμο για το σπίτι που ήταν κανά τέταρτο μακριά. Στο μεταξύ άρχισε να φέγγει. Μόλις έφτασε, κλαίγοντας είπε στη γιαγιά τι έγινε και η γιαγιά χλώμιασε αλλά πολύ ψύχραιμα της είπε: "Το άλογο ήρθε μόνο του πριν κανά τέταρτο. Για το άλλο μην πεις σε κανένα τίποτα." Κι εκείνη τη στιγμή η μάνα μου συνειδητοποίησε ότι η θεια - Ρήνη ήταν ήδη κανά χρόνο πεθαμένη.
 
Πίσω
Μπλουζα