Τα περίεργα συμβάντα στη δική μου περίπτωση, που με έκαναν να αναθεωρήσω πολλές από τις απόψεις μου συνέβησαν όλα μαζί τον Ιούνιο του 1993 κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Φινλανδία, όπου βίωσα (για την ακρίβια επιβίωσα από) σοβαρό τροχαίο δυστύχημα. Γράφω δυστύχημα και όχι ατύχημα, διότι σκοτώθηκε άτομο.
Αλλά ας τα πάρω από την αρχή με κάποιες αναγκαίες λεπτομέρειες για το γενικό πλαίσιο: Πήγαμε εκεί με τη σύζυγό μου για το γάμο του αδελφού της με Φινλανδέζα. Χαρούμενο συμβάν περάσαμε πολύ ωραία και ενώ την άλλη ημέρα το ζεύγος ανεχώρησε για το μήνα του μέλιτος οι Φινλανδοί συμπέθεροι μας κάλεσαν όλους στο εξοχικό τους (εμάς, τα πεθερικά μου και την οικογένεια της κουνιάδας μου), γύρω στα 400 χλμ. βόρεια του Ελσίνκι, όπου θα περνούσαμε μία εβδομάδα. Θα φεύγαμε την άλλη μέρα κονβόι 3 αυτοκίνητα (όλα συγκεκριμένης ποιοτικής γερμανικής μάρκας, έχει σημασία αυτό, είναι ο λόγος που ζω σήμερα) δύο των συμπέθερων και ένα του πεθερού μου. Εμένα μου είπαν να οδηγήσω το ένα αυτοκίνητο των συμπεθέρων γιατί είχα εμπειρία και στον τύπο, αλλά και χρόνια οδήγησης. Και άρχισαν τα περίεργα:
α) Προαίσθημα/διαίσθηση.
Από το βράδυ στο ξενοδοχείο είχα μία νευρικότητα άγνωστη σε εμένα, όλη η σκέψη μου περιστρεφόταν γύρω στην οδήγηση της άλλης μέρας. ΠΟΤΕ δεν είχα τέτοια ανησυχία, έχοντας οδηγήσει πολλά χρόνια σε Ελλάδα και στο εξωτερικό χωρίς ατύχημα. Στις 2 η ώρα τη νύχτα (τι νύχτα δηλαδή, με τις λευκές νύχτες εκεί διάβαζες εφημερίδα χωρίς φως...) σηκώθηκα να κάνω ντουζ μπας και ηρεμήσω. Έμεινα για ώρα κάτω από το νερό με τις σκέψεις μου και ασυναίσθητα μίλησα δυνατά στον εαυτό μου λέγοντας επί λέξη: "Μόνο μη γίνει καμμία βλακεία αύριο". Η γυναίκα μου που μισοκοιμόταν με άκουσε και είπε: Γιατί το λες αυτό? (το θυμήθηκε για καλά την άλλη μέρα....) και της είπα για την ανησυχία μου. Προσπάθησε να με καθησυχάσει λέγοντας ότι θα είχα την ευθύνη ξένου αυτοκινήτου, για αυτό και να μην το σκέπτομαι. Δεν με έπεισε και κοιμήθηκα άσχημα. Δεν ξέρω τι μηχανισμός υπάρχει, της 6ης αίσθησης? της ενόρασης? της μεταφοράς πληροφορίας από παράλληλο σύμπαν? Κάτι πάντως υπάρχει που πριν το χλεύαζα.....
β) Ειρμαρμένη, μοίρα, κισμέτ....
Εκείνη την εποχή πίστευα ότι ο άντρας διαμορφώνει τη μοίρα του, δεν υπάρχει προκαθορισμένη κατάσταση από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις ότι και να κάνεις. Διαψεύσθηκα....
Βγαίνοντας την άλλη μέρα από το ξενοδοχείο βρήκα τα τρία αυτοκίνητα στη σειρά, πήγα να πάρω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και μου ανακοίνωσαν οι συμπέθεροι ότι τελικά θα οδηγούσαν αυτοί τα αυτοκίνητά τους (σκέφτηκαν ίσως να μην εμπιστευθούν το ακριβό τους αμάξι στον ξένο....) και με έβαλαν συνοδηγό στο πρώτο αυτοκίνητο (γιατί όχι στο τελευταίο?) και πίσω καθόταν η γυναίκα μου. Κάναμε στάση στη μισή διαδρομή, είδαμε κάτι αξιοθέατα και κατά τη βόλτα συμφωνήσαμε να πάω εγώ και η γυναίκα μου στο δεύτερο αυτοκίνητο του πεθερού μου, να είμαστε τα νέα ζευγάρια μαζί (οικογένεια κουνιάδας) και τα πεθερικά μου να πάνε στο πρώτο αυτοκίνητο με τον Φινλανδό συμπέθερο. Πράγματι πάει ο πεθερός μου στο πρώτο αυτοκίνητο και θρονιάζεται στο πίσω κάθισμα, η γυναίκα μου πάει στο 2ο αμάξι (του πεθερού μου) και κάθεται συνοδηγός, εγώ αργώ μέχρι να πάρω το σακκάκι μου από το πρώτο αυτοκίνητο και φτάνοντας στο δεύτερο βλέπω την πεθερά μου στη θέση του οδηγού να μου λέει "εγώ δεν οδήγησα στη Φινλανδία, θα οδηγήσω τώρα, πήγαινε μπροστά". Τι δεν της είπαμε όλοι μαζί, αυτή ανένδοτη (πεθερά που λένε....)! Πάλι στο πρώτο αυτοκίνητο λοιπόν με τους γερολαίους. Λέω του πεθερού μου να κάτσει συνοδηγός να τα λένε αυτοί και να κάτσω εγώ πίσω. Όχι μου λέει, εσύ συνοδηγός (ο οποίος σύμφωνα με στατιστικές τραυματίζεται πιό πολύ από όλους)! Επέμενα αλλά ήταν ανένδοτος! Ότι και να έκανα, κατέληγα πάντα στη θέση αυτή στο πρώτο αυτοκίνητο συνοδηγός!
γ) Τι γίνεται όταν αντικρύζεις τον θάνατο
Καλύψαμε τα υπόλοιπα 200 χλμ., όπου εγώ πρόσεχα τον οδηγό, ο οποίος οδηγούσε συντηρητικά εδώ που τα λέμε. Σε κάποιο σημείο (μία απέραντη ευθεία) σε επαρχιακό πλέον δρόμο τον ρώτησα αν κοντεύουμε να φτάσουμε και μου λέει, περίπου 1 χλμ. Ξεκόλλησα τότε και εγώ για πρώτη φορά τα μάτια μου από το δρόμο και κοίταξα δεξιά από το παράθυρο την ωραία φύση για καμμία βόλτα, ενώ του μιλούσα για το μέρος. Ξαφνικά ένοιωσα η φωνή μου, όπως και η δική του να γίνονται απόμακρες και απόκοσμες, σαν να μιλούσε από μακρυά με ηχώ και μία παγωνιά με διαπέρασε στιγμιαία σαν άνεμος. Αμέσως μετά η περιμετρική μου όραση έπιασε κάτι ακανόνιστο, γυρίζω μπροστά και το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν ένας προφυλακτήρας και με την αστραπιαία σκέψη "αυτό ήταν" είδα το καπώ του αυτοκινήτου μας να γίνεται φυσαρμόνικα. Μετωπική. Ήχο δεν άκουσα, αν και η γυναίκα μου στο πίσω αυτοκίνητο είπε ότι ήταν εκκωφαντικό το μπαμ. Δεν θα σταθώ στους σοβαρούς τραυματισμούς (μας έσωσαν οι ζώνες) αλλά θα μείνω στα περίεργα. Κατ' αρχήν δεν ισχύει αυτό που λένε μερικοί ότι όλα γίνονται σε αργή κίνηση. Σε εμένα όλα διαδραματίσθηκαν ταχύτατα! Είδα τους δύο συμπεθέρους αναίσθητους και η πρώτη μου σκέψη ήταν να βγώ. Ευτυχώς άνοιξε η πόρτα μου με βοήθεια από έξω και σωριάστηκα στα χαλίκια και κατάλαβα ότι ήμουν σοβαρά τραυματισμένος (για 2 ώρες δεν ήξεραν οι γιατροί αν θα επιβιώσω). Από εκεί είδα στο άλλο αυτοκίνητο που μας χτύπησε να είναι νεκρή η οδηγός του. Σκοτώθηκε ακαριαία από ότι είπαν αργότερα. Είμαι πεπεισμένος, ότι η παγωνιά σαν αέρας που με διαπέρασε δευτερόλεπτα πριν σκοτωθεί ήταν αυτό που ήρθε να την πάρει. Δεν ήταν δικός μου τρόμος, διότι κοιτούσα ακόμα έξω δεξιά και όχι στο δρόμο, άλλωστε δεν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα ότι πρόκειται να εμπλακώ σε δυστύχημα. Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, δεν ξέρω τι ή ποιός, αλλά πιστεύω πλέον ότι το τέλος έρχεται με κρύο...
Πεσμένος στα χαλίκια άκουγα να μιλούν διάφοροι με μία βαβυλωνία γλωσσών και τότε, ενώ τους άκουγα άρχισα να βλέπω τη ζωή μου, σαν φίλμ σε γρήγορη κίνηση. Ναι, ισχύει, βλέπεις τη ζωή σου να κυλάει μπροστά από τα μάτια σου. Κάτι απίστευτες λεπτομέρειες όταν ήμουν μωρό, μετά παιδί στο σχολείο, φοιτητικά χρόνια, και ξαφνικά λύπη που τώρα που άρχιζε η επαγγελματική ζωή μου να φεύγω χωρίς παιδιά, χωρίς να αφήσω το DNA μου στη γή. Το περίεργο: Δεν έβλεπα μόνο σκηνές, αλλά αισθανόμουν και μυρωδιές, από τα λουλούδια στον κήπο μας, όπου καθισμένος στα σκαλιά μικρό παιδί στο δημοτικό άνοιγα μία ξύλινη κασσετίνα που είχε στο καπάκι ενσωματωμένο αριθμητάρι με κόκκινες και κίτρινες μπιλίτσες! Πρέπει να κράτησε 1 λεπτό αυτή η κατάσταση -αν και μου φάνηκε ώρα- γιατί με ρωτούσαν διάφορα οι γύρω μου. Δεν ήταν φαντασία μου όλα αυτά διότι δεν έχασα καθόλου τις αισθήσεις μου. Όλα αυτά της ζωής μου τα διασταύρωσα σε ανύποπτο χρόνο με τη μητέρα μου που τα επιβεβαίωσε, έκπληκτη που θυμώμουν ιδίως λεπτομέρειες από όταν ήμουν μωρό....
δ) Η δύναμη του ονείρου
Όταν άκουγα για όνειρα η αλήθεια είναι ότι γελούσα και τα θεωρούσα απλά παιχνίδια του υποσυνείδητου χωρίς πραγματική υπόσταση, τα οποία τα ερμηνεύουν κατά το δοκούν οι άνθρωποι. Τώρα είμαι σκεπτικός διότι όταν μετά τη νοσηλεία γυρίσαμε στην Ελλάδα, δεν μαρτυρήσαμε το δυστύχημα στους γονείς μου, οι οποίοι ευτυχώς το καλοκαίρι έμεναν στο σπίτι μας στην επαρχία. Η μητέρα μου όμως ήδη από την πρώτη μέρα έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνο και με ρωτούσε αν είμαι καλά, αν φτάσαμε καλά κλπ. Κουβέντα για το πως περάσαμε, μόνο αν είμαι καλά. Αφού με ζάλισε μία εβδομάδα τη μάλωσα λίγο και τότε πήρε την αδελφή μου που έμενε κοντά μας και της είπε ότι με είδε σε όνειρο, να είμαι με τις πυτζάμες, αξύριστος, με μάτια μαυρισμένα, ταλαιπωρημένος, καθισμένος σε έναν αχυρώνα με άσχημο περιβάλλον και από επάνω μου κρεμμόταν ένα τεράστιο μαύρο φίδι που κατέβαινε προς το μέρος μου, αλλά από τον τρόμο της ξύπνησε και δεν είδε αν με έφτασε. Την όρκισε να της πει αν είμαι καλά. Η αδελφή μου αν και έπαθε σοκ κατάφερε να την ηρεμήσει λέγοντάς της ότι είμαι καλά, αλλά αλαφιασμένη έτρεξε να μου το πει. Η εικόνα που είχα ήταν ακριβώς αυτή την περίοδο εκείνη, καθισμένος σε πολυθρόνα, αξύριστος με πυτζάμες και με βλέμα απλανές. Πολλές οι συμπτώσεις χρόνου, τόπου, κατάστασης για να είναι απλά ένα παιχνίδι του υποσυνείδητου της μητέρας. Τηλεπάθεια λόγω στενής σχέσης και σοβαρού συμβάντος? ενόραση? προειδοποίηση από παράλληλο σύμπαν? Δεν ξέρω, κάτι όμως φαίνεται να υπάρχει.
Και μία ακόμη λεπτομέρεια, ίσως να είναι τυχαίο το γεγονός ότι η γυναίκα που μας χτύπησε γεννήθηκε το ίδιο έτος με εμένα, από ότι είδα στις φινλανδικές εφημερίδες που μου έστειλαν.........
αν ακούω το headless cross των black sabbath στις 12 τα μεσάνυχτα και σταθώ μπροστά στον καθρέφτη και πω γρήγορα:Tony Martin Tony Iommi Geezzer Butler Bill Ward θα εμφανιστεί ο οξαποδώ αυτοπροσώπως με την ταυτότητα του;
. Πήρα λοιπόν ένα σφυράκι και άρχισα τις μαστροχαλασιές. Μετά όμως από μερικά χτυπήματα δεν ξέρω, αλλά ένα άσχημο συναίσθημα με έκανε να σταματήσω. Σαν να το θεώρησα γρουσουζιά, σαν ότι δεν πρέπει , δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Έτσι άφησα το παιχνίδι μισοχαλασμένο και πήγα να δω τηλεόραση. Μετά από μερικές ώρες, μπήκε η μητέρα μου αναστατωμένη και μας είπε ότι είχαν τρακάρει, ενώ επέστρεφαν. Κατεβήκαμε κάτω και το αυτοκίνητο μας που το είχε φέρει γερανός, ήταν σε κακά χάλια. Ευτυχώς πάρα την σφοδρότητα της σύγκρουσης, κανείς από τους γονείς μου δεν έπαθε τίποτα ( μερικές μόνο αμυχές ). Μάλιστα οι της τροχαίας δεν πίστευαν ότι είχαν βγει ζωντανοί άνθρωποι, από τόσο άσχημα χτυπημένο αυτοκίνητο. Την μεγαλύτερη ζημιά είχε το πίσω μέρος, εκεί δηλαδή που θα καθόμουν εγώ, αν τους είχα ακολουθήσει. Καθώς το αμάξι μας δεν είχε πίσω ζώνες ασφάλειας ( παλιό μοντέλο ), είναι σίγουρο ότι θα είχα εξφενδονιστεί με δύναμη έξω, αν είχα επιβιώσει στο μεταξύ από τη σύγκρουση. Μια μικρή λεπτομέρεια είναι, ότι το ατύχημα έγινε ακριβώς την ίδια ώρα ( 3:00), που εγώ χτύπησα το αυτοκινητάκι. Φαίνονται λίγο αστεία όλα αυτά και μάλλον και σε έμενα, αλλά άπλα για πρώτη φορά, ήθελα κάπου να το αναφέρω. Όπως είπα δεν εννοώ πως ήταν κάτι μεταφυσικό, αλλά μάλλον μια σειρά συμπτώσεων.
