Η δική μου πρώτη επαφή το 1997, όταν ήμουν στρατό και είχα κρατήσει κάνα δύο μαθήματα για το πτυχίο για να παίρνω φοιτητικές άδειες...
Στη βιβλιοθήκη του τμήματος στην Κέρκυρα είχαν βάλει δύο υπολογιστές με Ίντερνετ. Οι φοιτητές, οι οποίοι δεν ήταν θετικής κατεύθυνσης, δεν σκάμπαζαν και πολλά κι έτσι ήταν συχνά ελεύθερα.
Τους τελευταίους δύο μήνες του στρατού, το 1998, βρέθηκα στην Αθήνα και ανακάλυψα την περίφημη ΕΕΧΙ (Ένωση Ελλήνων Χρηστών Ίντερνετ). Είχε ένα υπόγειο στην Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι και με ένα χιλιάρικο το μήνα είχες απεριόριστη πρόσβαση. Φεύγοντας από το στρατόπεδο, αν δεν είχα υπηρεσία, την έβγαζα εκεί.
Αδύνατον να θυμηθώ πόσες ώρες πέρασα εκεί. Ατελείωτες... Ήταν η πρώτη σοβαρή επαφή με το διαδίκτυο: κυρίως με το αγγλόφωνο, γιατί το ελληνικό ήταν ακόμη υπανάπτυκτο. Εξάντλησα τα παλιότερα ενδιαφέροντά μου, αλλά ανακάλυπτα καινούργια.
Ενδιαφέρων και ο κόσμος που πήγαινε στην ΕΕΧΙ. Συνήθως δεν είχαν στο σπίτι υπολογιστή (η ΕΕΧΙ πρόσφερε και dial-up) και είχε από όλα τα φρούτα. Φοιτητές, computer freaks, ξένους που έμεναν στην Αθήνα, ανθρώπους που αγαπούσαν τη γενική μόρφωση.
Κάποια στιγμή πέρασα και από τα chat και τις γνωριμίες μέσω Internet. Ήδη υπήρχαν κάποιες κοπέλες Ελληνίδες που το χρησιμοποιούσαν για να πιάσουν την καλή (από κάθε άποψη). Κάποια μου διηγήθηκε τις εμπειρίες της: είχε γνωρίσει και είχε βγει τουλάχιστον με καμιά τριανταριά άτομα.
Η εποχή της ΕΕΧΙ ήταν - ας πούμε - η εποχή της αθωότητας. Μετά έπιασα δουλειά και είχα εκεί μόνιμη σύνδεση στο διαδίκτυο και ο ρομαντισμός άρχισε να χάνεται.
