Κατηχητικό

[edit by paspartoo]
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
krhtikos είπε:
Εκτός και εντός θέματος!....

Όλα τα κατηχητικό , προσκοπισμός , οδηγησμός , στρατός , ποδόσφαιρο ακόμα και τις μ.... περί ζωδίων κτλ τα έχω βάλει στο ίδιο καζάνι να βράζουν.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Εντος και εκτος θεματος, ειναι μια απο τις 5 βασικες αναγκες τ'αθρώπ' να "ανήκει κάπου", οποτε δεν ειναι απαραιτητα κατι... υποχθονιο

Τωρα, καποιοι ανθρωποι, λογω ιδιοσυγκρασιας, πεποιθησεως η αλλων προταιρεοτητων, ξεπερνουν αυτη την αναγκη :)
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Μέσω της μαμάς μου, βρήκα ένα ενθύμιο κατηχητικού σχολείου του 1952 (Αποστολικής Διακονίας). Μάλλον ήταν της νονάς της. Θαρρώ πως είναι το αρχαιότερο - ή από τα αρχαιότερα- ρετροαντικείμενα του προσωπικού μου αρχείου.

http://www.retromaniax.gr/vb/album.php?albumid=1020&pictureid=17271
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
 
Κατηχητικό πήγαινα κι εγώ από τετάρτη δημοτικού μέχρι Α γυμνασίου.

Ωραία περνούσαμε, παίζαμε αρκετά παιχνίδια, πηγαίναμε εκδρομές. Η αλήθεια είναι ότι οι κατηχητές μας δεν ήταν κολλημένοι άνθρωποι και δεν έλεγαν ανοησίες. Γνωστός σε γενιές και γενιές παιδιών που πέρασαν από το κατηχητικό της γειτονιάς μου εκεί ο κ. Κατζαμπάκης, κατηχητής και πολύ αγαπητός στα παιδιά, γιατί είχε ταλέντο σε σκετσάκια, αστεία κλπ.

Μια περίοδο πήγαινα και παπαδάκι. Θυμάμαι την αγωνία μας να ημασταν συνεπείς για να "προαχθούμε" καθώς οι μικρότεροι και οι πιο νέοι κρατούσαν τα κεριά ενώ τα φανάρια και ειδικά τα εξαπτέρυγα τα κρατούσαν οι πιο παλιοί.

Να κι ένα τραγούδι που θυμάμαι:

"Ψαράδες είμαστε όλοι μας παιδιά,

με δίχτυα, πετονιές και παραγάδια,

στης κοινωνίας τις ακρογιαλιές,

ψυχές για ψαρέψουμε κοπάδια..

Και δε φοβόμαστε τα κύματα,

φουρτούνες, καταιγίδες και βοριάδες,

γιατί έχουμε αρχηγό μας τον Χριστό,

Αυτόν που αγαπούσε τους ψαράδες (δις)"

​
 
Δεν έτυχε ποτέ να πάω κατηχητικό. Ευτυχώς (Όχι πως ήταν στο χέρι μου να επιλέξω. Είμουνα στο Ελληνικό Κολλέγιο παλιά. Κανένας πέρασε από εκει; )

Diskmag στον Amstrad CPC με μερικά ελληνικά άρθρα περί θρησκείας (με γραμματάκια στην καθαρεύουσα παρακαλώ :) . Ωραίες καϊλες!

Tree #1

Tree #2

Καμμένο PC demo με χριστιανικό περιεχόμενο για να γελάσετε (μάλλον οι δημιουργοί δεν είναι πορωμένοι, απλώς το κάναν για πλάκα. έχει πάντως πολύ ωραία χρωματάκια, όμορφο demo)

http://www.pouet.net/prod.php?which=54568

Και εγώ γενικώς δεν είμαι καθόλου της θρησκείας. Από την άλλη πάλι δεν πειράζομαι τόσο όσο κάποιοι άλλοι γνωστοί μου άθεοι. Επίσης δεν με εξοργίζουν, με διασκεδάζουν τέτοια κείμενα για την ροκ. Είμαι βέβαια αλλεργικός στον φανατισμό οποιουδήποτε είδους αν και πιστεύω ότι όλοι μας κρύβουμε έστω και ελάχιστο μέσα μας.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
[edit by paspartoo]
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Δεν θυμάμαι αν έχω ποστάρει ότι την έχω γλιτώσει από όλα αυτά! Ουυυυυφφφφ

@Optimus: http://www.pouet.net/prod.php?which=17810 :p

Και με εκνευρίζουν τα θρησκευτικά μηνύματα σε Demos.
 
[edit by paspartoo]
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Εγινα modαρισμα σε 2 posts.

To thread αυτο , κρατηθηκε ανοιχτο με το σκεπτικο να αναφερουμε οτι θυμομαστε απο το συγκεκριμενο θεσμο. Ως γνωστον, σχολια επι προσωπικου αλλα και ΠολιτικοΘρησκευτικες συζητησεις δεν επιτρεπονται στο retromaniax. Σας καλω λοιπον να αλλαξετε υφος και στυλ γραφης για να συνεχισουμε τη κουβεντα ως μια ιστορικη αναφορα.
 
Μου αρέσει η πειθαρχία αυτού του φόρουμ που δεν έχω βρει σε άλλα! Απολογούμαι για τις πολιτικούς και προσωπικούς υπαινιγμούς.
 
πήγαινα κι εγώ κατηχητικό από την τρίτη ως την εκτη δημοτικου μετά σταμάτησα γιατί πίστευα πως μεγάλωσα για τέτοια και γιατί η μάνα μου φοβόταν μήπως γίνω καλόγρια. Περνούσα πάρα πολυ ωραία με τα τραγουδάκια μας (grtt θυμάμαι αυτό το τραγουδι μου άρεσε πολυ), τα παιχνίδια και τις εκδρομές μας. Ωστόσο πιστεύω πως αν εισαι αδύναμος χαρακτήρας μπορεί να μπλεχτεί πολύ άσχημα με την εκκλησια( είδα κορίτσια που δεν έβλεπαν τηλεοραση ως τα 17 τους!!! γιατί η τηλεόραση είναι ο σατανας!). Βλέπω κάθε πρωί μια κοπέλα που είναι τώρα πια γύρω στα 35 να πηγαίνει στην εκκλησία πρωί πρωι στις 7:30 κατακαλοκαιρο με καλτσόν μακρια φουστα τις δεκαετιας του '20 και μακριμάνικο πουκαμισο! Γίνομαι έξαλλη! Αυτή η κοπέλα δεν είχε κάποιον να συμβουλεύσει; Δηλαδή δεν μπορείς να είσαι θρησκευομενο άτομο, ηθικο και καλόκαρδο χωρίς αυτές τις υπερβολές;;; Βλεποντας αυτή (παρόλο που εγώ περασα καλά στο κατηχητικό) δεν θα άφηνα τα παιδιά μου να πάνε!
 
Το τραγούδι του Μιχάλη Ρακιντζή "Χαμένοι" (1988). Πώς έχει σχέση με το θέμα; Μετά το 3:02 στο βίντεο ακούγεται σε... ρακιντζική μουσική ο ήχος του τραγουδιού που λέγαμε στο Κατηχητικό "Τα χριστιανόπουλα", ανάμεσα σε άλλα πατριωτικά και όχι μόνο τραγούδια.
 
Αυτό που θα σας πω είναι οριακά εντός θέματος, αλλά θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Παρακαλώ απομακρυνθείτε από τα μεταλλικά μέρη του υπολογιστή σας να μην σας χτυπήσει το ρεύμα από τον κεραυνό που θα πέσει να με κάψει.

Στο πρώτο έτος μου στη σχολή, νωρίς νωρίς μάλιστα, γύρω στον Οκτώβριο, με πλησίασε μια κοπέλα κρατώντας μερικά περιοδικά και μου είπε (το θυμάμαι αυτολεξεί, 17 χρόνια μετά): "Θέλεις να αγοράσεις το περιοδικό μας; Έχει ενδιαφέροντα θέματα μέσα, για το AIDS, τα ναρκωτικά, κι η τιμή του είναι μόνο 100 δραχμές". Ήταν όπως καταλαβαίνετε κάποιο περιοδικό φοιτητικής Χριστιανικής οργάνωσης, αλλά λίγο με ενδιέφερε, θα μπορούσε να είναι και τα Νέα του Ψαροντούφεκου. Είχα μείνει να την κοιτάω αποσβολωμένος. Πολύ απλά ντυμένη, με γυαλάκια και φυσικά άβαφη αλλά απαράμιλλης ομορφιάς. Με μαλλί σαν θυμαρίσιο μέλι, φωνή που θύμιζε τον ήχο που κάνει το βελούδο όταν τρίβεται με μετάξι και χρώμα ματιών ίδιο με τον ουρανό στην πρώτη πίστα του Superfrog. Ακόμα την θεωρώ την ομορφότερη γυναίκα που έχω δει στη ζωή μου.

Φυσικά έγινα φανατικός αναγνώστης του περιοδικού, και επί δύο ολόκληρα χρόνια (ακόμα κι όταν, ντρέπομαι που το λέω, είχα άλλη σχέση) την πολιορκούσα ανελέητα. Άλλοτε διακριτικά κι άλλοτε... λιγότερο, πάντα χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Γίναμε φίλοι, έμαθα ότι ήταν από μια μικρή πόλη της Πελοποννήσου, πήγαινε χρόνια κατηχητικό και ασφαλώς (καταραμένη τύχη) είχε κάθετες απόψεις περί προγαμιαίων σχέσεων. Υπήρχαν φορές που αναίσχυντα προσπαθούσα να την κάνω να νιώσω άσχημα λέγοντας της για όλα αυτά που "έχανε" αφήνοντας τη ζωή της να περνάει. Εκείνη καθόταν στην άκρη του κρεβατιού μου και με άκουγε με προσοχή, με τα πόδια σταυροπόδι και τα χέρια στο γόνατο, ποτέ δεν μου μιλούσε επικριτικά όσο γελοίος κι αν γινόμουν. Είχε έντονη φιλανθρωπική δράση και δηλώσαμε μαζί εθελοντές στον Ερυθρό Σταυρό -και στη Λεγεώνα των Ξένων θα πήγαινα για χάρη της. Πολλοί την κορόιδευαν ακόμα και μπροστά της. Δεν την είδα ποτέ να θυμώνει. Κάτι σαν την Λούνα στο Χάρι Πότερ. Πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι ήξερε κάτι για τον κόσμο που εμείς οι υπόλοιποι αγνοούσαμε. Στο τέλος με αποχαιρέτισε και κλείστηκε σε μοναστήρι. Αν έχω γνωρίσει ένα πραγματικά θρησκευόμενο άτομο που πίστευε 100% στην ουσία της θρησκείας και όχι στο φαίνεσθαι, ήταν αυτή. Καλή της ώρα... θρήσκο δεν με έκανε ποτέ, αλλά σίγουρα επηρέασε τον τρόπο σκέψης μου.

Μετά από το παραπάνω, όπως αντιλαμβάνεστε ακούω "κατηχητικό" και αφρίζω...
 
alkis21 είπε:
Αυτό που θα σας πω είναι οριακά εντός θέματος, αλλά θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Παρακαλώ απομακρυνθείτε από τα μεταλλικά μέρη του υπολογιστή σας να μην σας χτυπήσει το ρεύμα από τον κεραυνό που θα πέσει να με κάψει.
Στο πρώτο έτος μου στη σχολή, νωρίς νωρίς μάλιστα, γύρω στον Οκτώβριο, με πλησίασε μια κοπέλα κρατώντας μερικά περιοδικά και μου είπε (το θυμάμαι αυτολεξεί, 17 χρόνια μετά): "Θέλεις να αγοράσεις το περιοδικό μας; Έχει ενδιαφέροντα θέματα μέσα, για το AIDS, τα ναρκωτικά, κι η τιμή του είναι μόνο 100 δραχμές". Ήταν όπως καταλαβαίνετε κάποιο περιοδικό φοιτητικής Χριστιανικής οργάνωσης, αλλά λίγο με ενδιέφερε, θα μπορούσε να είναι και τα Νέα του Ψαροντούφεκου. Είχα μείνει να την κοιτάω αποσβολωμένος. Πολύ απλά ντυμένη, με γυαλάκια και φυσικά άβαφη αλλά απαράμιλλης ομορφιάς. Με μαλλί σαν θυμαρίσιο μέλι, φωνή που θύμιζε τον ήχο που κάνει το βελούδο όταν τρίβεται με μετάξι και χρώμα ματιών ίδιο με τον ουρανό στην πρώτη πίστα του Superfrog. Ακόμα την θεωρώ την ομορφότερη γυναίκα που έχω δει στη ζωή μου.

Φυσικά έγινα φανατικός αναγνώστης του περιοδικού, και επί δύο ολόκληρα χρόνια (ακόμα κι όταν, ντρέπομαι που το λέω, είχα άλλη σχέση) την πολιορκούσα ανελέητα. Άλλοτε διακριτικά κι άλλοτε... λιγότερο, πάντα χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Γίναμε φίλοι, έμαθα ότι ήταν από μια μικρή πόλη της Πελοποννήσου, πήγαινε χρόνια κατηχητικό και ασφαλώς (καταραμένη τύχη) είχε κάθετες απόψεις περί προγαμιαίων σχέσεων. Υπήρχαν φορές που αναίσχυντα προσπαθούσα να την κάνω να νιώσω άσχημα λέγοντας της για όλα αυτά που "έχανε" αφήνοντας τη ζωή της να περνάει. Εκείνη καθόταν στην άκρη του κρεβατιού μου και με άκουγε με προσοχή, με τα πόδια σταυροπόδι και τα χέρια στο γόνατο, ποτέ δεν μου μιλούσε επικριτικά όσο γελοίος κι αν γινόμουν. Είχε έντονη φιλανθρωπική δράση και δηλώσαμε μαζί εθελοντές στον Ερυθρό Σταυρό -και στη Λεγεώνα των Ξένων θα πήγαινα για χάρη της. Πολλοί την κορόιδευαν ακόμα και μπροστά της. Δεν την είδα ποτέ να θυμώνει. Κάτι σαν την Λούνα στο Χάρι Πότερ. Πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι ήξερε κάτι για τον κόσμο που εμείς οι υπόλοιποι αγνοούσαμε. Στο τέλος με αποχαιρέτισε και κλείστηκε σε μοναστήρι. Αν έχω γνωρίσει ένα πραγματικά θρησκευόμενο άτομο που πίστευε 100% στην ουσία της θρησκείας και όχι στο φαίνεσθαι, ήταν αυτή. Καλή της ώρα... θρήσκο δεν με έκανε ποτέ, αλλά σίγουρα επηρέασε τον τρόπο σκέψης μου.

Μετά από το παραπάνω, όπως αντιλαμβάνεστε ακούω "κατηχητικό" και αφρίζω...
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Της ειπες ποτε πως για παρτη της θα πηγαινες ακομα και στην Λεγεωνα των ξενων? (ασχετο κοιταγα χθες την σελιδα τους)
 
Mας εριξες ψυχολογικα!

To 'χεις το αφηγηματικο μπαγασακο. Μηπως ασχολεισαι και με adventures? :)
 
joe είπε:
Της ειπες ποτε πως για παρτη της θα πηγαινες ακομα και στην Λεγεωνα των ξενων? (ασχετο κοιταγα χθες την σελιδα τους)
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Πίστεψέ με φίλε μου, ότι κουτουράδα μπορεί να πει άντρας σε γυναίκα την είχα πει...
 
Άλκη τουλάχιστον εσύ προσπάθησες. Αλλά "Φωνή Βοώντος εν τη Ερήμω"...

Κρίμα.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα