Αυτό που θα σας πω είναι οριακά εντός θέματος, αλλά θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Παρακαλώ απομακρυνθείτε από τα μεταλλικά μέρη του υπολογιστή σας να μην σας χτυπήσει το ρεύμα από τον κεραυνό που θα πέσει να με κάψει.
Στο πρώτο έτος μου στη σχολή, νωρίς νωρίς μάλιστα, γύρω στον Οκτώβριο, με πλησίασε μια κοπέλα κρατώντας μερικά περιοδικά και μου είπε (το θυμάμαι αυτολεξεί, 17 χρόνια μετά): "Θέλεις να αγοράσεις το περιοδικό μας; Έχει ενδιαφέροντα θέματα μέσα, για το AIDS, τα ναρκωτικά, κι η τιμή του είναι μόνο 100 δραχμές". Ήταν όπως καταλαβαίνετε κάποιο περιοδικό φοιτητικής Χριστιανικής οργάνωσης, αλλά λίγο με ενδιέφερε, θα μπορούσε να είναι και τα Νέα του Ψαροντούφεκου. Είχα μείνει να την κοιτάω αποσβολωμένος. Πολύ απλά ντυμένη, με γυαλάκια και φυσικά άβαφη αλλά απαράμιλλης ομορφιάς. Με μαλλί σαν θυμαρίσιο μέλι, φωνή που θύμιζε τον ήχο που κάνει το βελούδο όταν τρίβεται με μετάξι και χρώμα ματιών ίδιο με τον ουρανό στην πρώτη πίστα του Superfrog. Ακόμα την θεωρώ την ομορφότερη γυναίκα που έχω δει στη ζωή μου.
Φυσικά έγινα φανατικός αναγνώστης του περιοδικού, και επί δύο ολόκληρα χρόνια (ακόμα κι όταν, ντρέπομαι που το λέω, είχα άλλη σχέση) την πολιορκούσα ανελέητα. Άλλοτε διακριτικά κι άλλοτε... λιγότερο, πάντα χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Γίναμε φίλοι, έμαθα ότι ήταν από μια μικρή πόλη της Πελοποννήσου, πήγαινε χρόνια κατηχητικό και ασφαλώς (καταραμένη τύχη) είχε κάθετες απόψεις περί προγαμιαίων σχέσεων. Υπήρχαν φορές που αναίσχυντα προσπαθούσα να την κάνω να νιώσω άσχημα λέγοντας της για όλα αυτά που "έχανε" αφήνοντας τη ζωή της να περνάει. Εκείνη καθόταν στην άκρη του κρεβατιού μου και με άκουγε με προσοχή, με τα πόδια σταυροπόδι και τα χέρια στο γόνατο, ποτέ δεν μου μιλούσε επικριτικά όσο γελοίος κι αν γινόμουν. Είχε έντονη φιλανθρωπική δράση και δηλώσαμε μαζί εθελοντές στον Ερυθρό Σταυρό -και στη Λεγεώνα των Ξένων θα πήγαινα για χάρη της. Πολλοί την κορόιδευαν ακόμα και μπροστά της. Δεν την είδα ποτέ να θυμώνει. Κάτι σαν την Λούνα στο Χάρι Πότερ. Πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι ήξερε κάτι για τον κόσμο που εμείς οι υπόλοιποι αγνοούσαμε. Στο τέλος με αποχαιρέτισε και κλείστηκε σε μοναστήρι. Αν έχω γνωρίσει ένα πραγματικά θρησκευόμενο άτομο που πίστευε 100% στην ουσία της θρησκείας και όχι στο φαίνεσθαι, ήταν αυτή. Καλή της ώρα... θρήσκο δεν με έκανε ποτέ, αλλά σίγουρα επηρέασε τον τρόπο σκέψης μου.
Μετά από το παραπάνω, όπως αντιλαμβάνεστε ακούω "κατηχητικό" και αφρίζω...